Η τελευταία Μπανανία της Ευρώπης

Του Διογένη Λόππα


Έπειτα από αρκετές εβδομάδες εθνικής περίσκεψης και ενώ οι περισσότερο αισιόδοξοι περιμέναμε μια κάποια ένδειξη αντίστασης, φαίνεται ότι η άρχουσα πολιτική τάξη της χώρας επέλεξε πάλι τη γνωστή λύση της πληρωμής των λύτρων. Έτσι μετά τη Μαδρίτη και το Ελσίνκι τώρα αποφάσισε να κρύψει τις βρομιές κάτω από το χαλί της Χάγης. Όσοι αφελείς πίστεψαν ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα έφερνε κάποιον αέρα ανανέωσης στο βάλτο των Ελληνοτουρκικών, διαψεύστηκαν οικτρά.

Η μυρωδιά Μπανανίας που αποπνέει η (ανύπαρκτη) εξωτερική πολιτική της χώρας δυστυχώς έχει απλωθεί πέρα από τα σύνορα και κινδυνεύουμε να γίνουμε ο περίγελος της Μεσογείου. Την ώρα λοιπόν που το ΕΛΙΑΜΕΠ δοκιμάζει τις αντοχές της λογικής και η κυβέρνηση επανενεργοποιεί τα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης (!), τα τουρκικά γεωτρύπανα δουλεύουν 24/7 στο οικόπεδο 8, η τουρκολιβυκή συμφωνία γίνεται επίσημη πράξη του ΟΗΕ και ο Μπαρμπαρόσας (Oruc Reis) ετοιμάζεται να εισβάλει είτε στο οικόπεδο 15, μια ανάσα από την Κρήτη, είτε πέριξ του Καστελόριζου.

Τα τετελεσμένα είναι εδώ

Το Καστελόριζο όμως κείται μακράν, αφού στην κυβέρνηση βιώνουν μια άρνηση της πραγματικότητας, καθώς φαντασιώνονται τον κ. Erdogan διεθνώς απομονωμένο και καθώς κρέμονται από την παραμικρή εκδήλωση λεκτικής συμπάθειας σχετικά με την κατάληψη της υφαλοκρηπίδας μας, προσπαθώντας να πουλήσουν σανό στο πόπολο, λες και βρίσκονται σε καμιά εκδήλωση της ΝΟΔΕ Καρδίτσας και όχι στο μέσον μιας πολύπλευρης διεθνούς γεωπολιτικής κρίσης.

ΦΩΤΟ: DISCOVERY GREECE

Και όμως ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι επίκειται η επισημοποίηση στον ΟΗΕ της κατάληψης ελληνικής υφαλοκρηπίδας από Τούρκους και Λίβυους, η πολιτική τάξη της τελευταίας Μπανανίας της Ευρώπης δεν κινητοποιήθηκε, όχι μόνο για επέκταση των χωρικών υδάτων ή για ανακήρυξη ΑΟΖ με γειτονικές (συμμαχικές) χώρες, αλλά ούτε καν για μονομερή κατάθεση στον ΟΗΕ των συντεταγμένων που θα οριοθετούσαν τις θαλάσσιες ζώνες μας! Μια απολύτως λογική κίνηση δηλαδή, τουλάχιστον αντιπερισπασμού απέναντι στον ωμό αναθεωρητισμό.

Και το ακόμα χειρότερο είναι ότι με την κυβερνητική απραξία συντάσσεται (δια της σιωπής και όχι μόνο) και σύσσωμη η αξιωματική αντιπολίτευση, είτε πρόκειται για τους υπερδραστήριους 53, είτε για τους κομψούς προεδρικούς που προτιμούν να προβάρουν τα κοστούμια του νέου ΠΑΣΟΚ. Οι μεν 53 είναι λιοντάρια όταν πρόκειται να στείλουν στην πυρά διαφωνούντες δημοσιογράφους αλλά κότες όταν πρέπει να διαμορφώσουν άποψη για τα Ελληνοτουρκικά, ο δε κ. Κατρούγκαλος, που εκπροσωπεί τον επίσημο ΣΥΡΙΖΑ, δεν δίστασε να κρυφτεί και αυτός πίσω από την κωμωδία της Χάγης, συντασσόμενος με την αφρόκρεμα της Σημιτικής διανόησης. Αν αυτή είναι η δεύτερη φορά αριστερά, πολύ φοβάμαι ότι θα αναπολούμε την πρώτη με νοσταλγία. Και είναι δύο φορές κρίμα, όταν η ίδια παράταξη, σε πιο δύσκολη συγκυρία, δίδαξε γεωπολιτική, αφενός με τη συμφωνία των Πρεσπών και αφετέρου με την (επιτέλους) άσκηση πραγματιστικής πολιτικής στο Κυπριακό.

Κάποιοι στην κυβέρνηση της χαράς, ξορκίζουν ένα θερμό επεισόδιο. Το θερμό επεισόδιο όμως δεν είναι απλώς ante portas, αλλά φοβάμαι ότι είναι ήδη εν εξελίξει. Γιατί, τι παραπάνω πρέπει να συμβεί για να υπάρξει κάποιου είδους σοβαρή αντίδραση σε όσα γίνονται; Για όσους τυχόν δε γνωρίζουν, η συμφωνία της οριοθέτησης θαλασσίων ζωνών μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης, που σύντομα θα διαθέτει και τη σφραγίδα του ΟΗΕ, δεν αφορά μόνο στην κατάληψη χωρίς μάχη της Ελληνικής υφαλοκρηπίδας στην ανατολική Μεσόγειο. Πρωτίστως αφορά στη νοητή επέκταση της συμφωνίας. Αυτό δηλαδή που προβληματίζει είναι ότι νησιά όπως η Σάμος, η Χίος ή η Εύβοια, προφανώς και δε μπορούν να διαθέτουν υφαλοκρηπίδα, συνεπώς τα όρια θαλασσίων ζωνών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας μεταφέρονται στη μέση του Αιγαίου.

Αυτός ο ισχυρισμός δεν αποτελεί βέβαια ακόμα επίσημη θέση της Τουρκικής πλευράς, αλλά έχει υπονοηθεί αρκετές φορές. Και είναι παραπάνω από βέβαιο ότι αμέσως μετά την επισημοποίησή της, η τουρκολιβυκή συμφωνία θα μεταφερθεί αυτοδικαίως και στο Αιγαίο. Έτσι το τελευταίας κοπής δόγμα της εξωτερικής πολιτικής, δηλαδή το ”Every breath you take”, μετατρέπεται σε ”don’t worry be happy”. Κανένας λιγότερο ηλίθιος εν τω μεταξύ σε κυβέρνηση και (δυστυχώς) αντιπολίτευση δεν σκέφθηκε το πιο απλό, γιατί δηλαδή οι Τούρκοι να υπογράψουν οποιοδήποτε συνυποσχετικό για τη Χάγη, την ώρα που τα παίρνουν όλα ανενόχλητοι σε Αιγαίο και ανατολική Μεσόγειο και ένας Θεός ξέρει που αλλού σε λίγο καιρό.

Ιδιωτική υγεία, ιδιωτική παιδεία και τώρα ιδιωτική δικαιοσύνη

Ο καθένας λοιπόν μπορεί ελεύθερα να ξεπουλάει εθνική κυριαρχία, αφού στο τέλος τέλος κανένας δεν πρόκειται να λογοδοτήσει. Θα φροντίσει για αυτό μια μελλοντική εξεταστική επιτροπή, όπου αυτοί που πιάστηκαν με τη γίδα στην πλάτη θα νομιμοποιούνται να διασύρουν τους κατηγόρους τους στο όνομα μιας δήθεν πλειοψηφίας που κέρδισαν εν ήδη ανταλλάγματος από τους ολιγάρχες. Και στο βάθος, μια αμόρφωτη βουλευτής της πλειοψηφίας τους, θα πασχίζει να συλλαβίσει έναν δεκάρικο υπεράσπισης.    

Στην τελευταία Μπανανία της Ευρώπης, άσκηση υψηλής πολιτικής τέχνης δεν είναι απαραίτητα η αντιμετώπιση του εξ ανατολών αναθεωρητισμού ή έστω μια προσπάθεια ανάσχεσής του, αλλά η πάση θυσία τιμωρία όσων τόλμησαν να στερήσουν το ιερό δικαίωμα της πολιτικής ελίτ στη μίζα, είτε πρόκειται για πολίτες, είτε για υπουργούς, είτε ακόμα και για εισαγγελείς. Ύψιστη πολιτική τέχνη δεν είναι η διαμόρφωση πραγματιστικής εναλλακτικής πρότασης, αλλά αντίθετα είναι η διαιώνιση των οφιτσίων μιας βαλκανικής κομματικής γραφειοκρατίας.  Πλέον η δικαιοσύνη παύει να είναι τρίτη εξουσία και υπάγεται στις ορέξεις υπόδικων ολιγαρχών και αποτυχημένων πολιτικών, σαν ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο που μοιράζει τίτλους σε πλουσιομπεμπέδες.  

Ζούμε μια από τις μοναδικές και συνάμα τραγικές φάσεις της ιστορίας, όπου οι διαμορφούμενες συγκυρίες ξεπερνούν με μαζικό τρόπο τις επάρκειες του πολιτικού προσωπικού και σε αυτό έχουν όλοι ευθύνη. Αρκεί να κοιτάξει κάποιος γύρω του, σε κυβέρνηση και κόμματα και να αναλογιστεί την ποιότητα των προσώπων που καλούνται να χειριστούν καταστάσεις με ιστορικό βάρος ή να αναλογιστούν τον μικροπρεπή τρόπο που αντιδρούν σε προβλήματα μηδαμινής σημασίας, που όμως δείχνουν το πραγματικό πολιτικό μέγεθος του εκάστοτε ανδρός.

Κάποτε ο Νικίας από μοχθηρός και μικροπρεπής αντίπαλος του Αλκιβιάδη, βρέθηκε εκλεγμένος στρατηγός της φαραωνικής Αθηναϊκής εκστρατείας στη Σικελία. Μικροπολιτική; Κάκιστη ιστορική συγκυρία; Ή μήπως αλόγιστη πολιτική επιλογή; Αφού πρώτα πέτυχε να εξοντώσει τον αντίπαλό του με αθέμιτο τρόπο στη συνέχεια οδήγησε τους Αθηναίους στη μεγαλύτερη καταστροφή της ιστορίας τους μέσα από μια αλληλουχία αδράνειας, λαθών και λάθος εκτιμήσεων που θυμίζουν έντονα τα σημερινά χάλια της κυβέρνησης και την πλήρη αδυναμία της να εκτιμήσει σωστά τον κίνδυνο.

Η τελευταία Μπανανία της Ευρώπης έχει το πολιτικό προσωπικό που της αξίζει και φως δε φαίνεται από πουθενά. Ας ελπίσουμε, αυτές τις δύσκολες ώρες, η ιστορία να είναι περισσότερο επιεικής από όσο υπήρξε με τους προγόνους μας.