Του Νίκου Λακόπουλου
Με κραυγές όπως “θέλω λύση τώρα”, “δουλέψτε και εγώ είμαι εδώ”, “δεν έχω άλλη επιλογή”, “ποια η λύση όταν τα όργανα διστάζουν να πάρουν αποφάσεις;» ο Στέφανος Κασσελάκης έμοιαζε στην Κεντρική Επιτροπή σαν διευθύνων σύμβουλος εταιρείας που κατηγορεί τους υφισταμένους του ότι δεν δουλεύουν και θα φέρει άλλους.
” Κι εγώ θέλω λύση. Έχω μάθει στη ζωή μου να ψάχνω τη λύση. Και να τη βρίσκω. Ποια η λύση όταν τα όργανα διστάζουν ή φαίνονται να διστάζουν να πάρουν αποφάσεις; Συζητήσεις επί συζητήσεων, γραφειοκρατία, εισηγήσεις που δεν έρχονται, λόγια που περιμένουμε να δούμε πότε θα γίνουν πράξη…”.
Φαίνεται πως η δουλειά δεν γίνεται κι ο διευθυντής αναγκάζεται να μαλλώσει τα στελέχη, αλλά και να τα προειδοποιήσει: ” Σας το λέω και δεσμεύομαι. Είναι η τελευταία φορά όσο θα είμαι πρόεδρος, που τα εσωκομματικά απασχολούν τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ. Η τελευταία φορά!”.
Θα μπορούσε να θεωρηθεί βέβαια αυταρχικός, αλλά με πατερναλιστικό τρόπο γίνεται ανθρώπινος αν και όπως φαίνεται δεν βρίσκει ανταπόκριση:
“Αντιλαμβάνομαι προσωπικές σχέσεις ετών. Καταλαβαίνω τους συναισθηματικούς δεσμούς ανθρώπων που συναντήθηκαν και γαλουχήθηκαν κάτω από την ίδια στέγη. Νιώθω τη δυσκολία σας να αποχωριστείτε ένα κομμάτι κοινής ζωής. Αναρωτηθείτε όμως: Τα τελευταία χρόνια είστε, αλήθεια, κάτω από την ίδια στέγη έχοντας το ίδιο όνειρο;”.
“Δουλέψτε, φέρτε αποτέλεσμα!”
Τι ζητάει ο Πρόεδρος και τι προσφέρει; “Για όλους εσάς που μου λέτε «σε στηρίξαμε»: Ευχαριστώ, είμαι ευγνώμων, αλλά από εδώ και πέρα αυτό δεν έχει σημασία για μένα. Δουλέψτε, φέρτε αποτέλεσμα για τον ΣΥΡΙΖΑ και την κοινωνία, και θα σας στηρίξω πρώτος εγώ.
Για όλους εσάς που στηρίξατε άλλους συνυποψηφίους: Καλά κάνατε και μου είναι τελείως αδιάφορο. Δουλέψτε, φέρτε αποτέλεσμα για τον ΣΥΡΙΖΑ και την κοινωνία, και θα σας στηρίξω πρώτος εγώ».
Φυσικά ‘θέση ότι αυτά τα άτομα που έχουν πει αυτές τις ύβρεις δεν φέρουν την ιδιότητα του μέλους του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και δεν μπορεί να εκπροσωπούν το κόμμα. Και αυτή η θέση να είναι ξεκάθαρη προς την Επιτροπή Δεοντολογίας, η οποία οφείλει να συνεδριάσει και να αποφασίσει μέχρι το τέλος της ερχόμενης εβδομάδας για όλες τις υποθέσεις”.
Προφανώς να αποφασίσει σημαίνει να αποδεχθεί την απόφαση του Προέδρου γιατί αλλιώς….
“Δεν χρειάζονται μεγάλοι φάκελοι – όλα σε δημόσια θέα. Διαφορετικά, δεν έχω άλλη επιλογή από το να ζητήσω από τα μέλη και τους φίλους του ΣΥΡΙΖΑ να απαντήσουν. Και μπορώ πολύ εύκολα και πολύ γρήγορα να το κάνω με αίτημα του 15% των μελών” -τους οποίους θεωρεί ότι έχει στο χέρι και προεξοφλεί το τι θα κάνουν.
Ο γιατρός και ο… ασθενής!
Για όσους δεν κατάλαβαν ο Στέφανος Κασσελάκης απευθυνόμενος στην Κεντρική Επιτροπή είπε: «Είστε το τιμόνι του κόμματος. Βαρέθηκα να ακούω αναλύσεις για το αν οι διαγραφές πρέπει να συζητηθούν, αν μπορεί να συζητηθούν, αν είναι ώρα να συζητηθούν – κι όλα αυτά τη στιγμή που το κόμμα στερεύει από ανάσες”.
Εξασφαλίστε στον ΣΥΡΙΖΑ την ίασή του από τα πρόσωπα που τον πληγώνουν και τον μικραίνουν. Καταδικάστε τη συμπεριφορά τους στην πράξη. Πάρτε απόφαση άμεσα και καθαρά! Όπως λειτουργούν οι ζωντανοί πολιτικοί οργανισμοί και όχι οι ξεχασμένοι από τον χρόνο. Ιδού η Ρόδος. Πάρτε απόφαση για έναν ΣΥΡΙΖΑ που θα σέβεται τον εαυτό του και τους ψηφοφόρους του. Λύση τώρα!”.
Το κόμμα είναι άρρωστο και ο ιός είναι τα πρόσωπα που το πληγώνουν -που το μολύνουν ως μιάσματα προφανώς. Ο γιατρός είναι ο ίδιος ο μάνατζερ που αναγκάζεται να γίνει αυστηρός, αλλά αντιλαμβάνεται, νιώθει, καταλαβαίνει.
Είναι αυτός που υπόσχεται ότι “ο ΣΥΡΙΖΑ θα φτιάξει ένα ξεκάθαρο, δημόσια κοστολογημένο πρόγραμμα μέχρι τις επόμενες εκλογές – ένα οραματικό πρόγραμμα που θα επιτρέψει στους πολίτες αυτού του ιστορικού τόπου να ζήσουν το Ελληνικό Όνειρο”.
Είναι αυτός που εξηγεί τι είναι η Αριστερά και συγκεκριμένα η …επαγγελματική Αριστερά. “Γιατί Αριστερά σήμερα δεν είναι να αναμασάς χιλιάδες λέξεις χωρίς να λες τίποτα. Είναι η κυβερνώσα Αριστερά, με επαγγελματισμό, συνοπτικό λόγο, ξεκάθαρες και κατανοητές προτάσεις, με βαθιά κοινωνική, ανθρωπιστική και οικολογική πυξίδα».
“Η δική μας Αριστερά θα επαναφέρει το κράτος δικαίου και τα εργασιακά δικαιώματα στην Ελλαδα, θα παρεμβαίνει στη Στέγη, στο Κλίμα, στη Φτώχεια, στα Δικαιώματα” -έχοντας λύση για την στέγη για τα επόμενα πενήντα χρόνια!
Η “κομματίλα” και η “καμαρίλα”
Φαίνεται πως ο Πρόεδρος έχει ανάγκη από σοβαρή πολιτική σκέψη και τα δικά του ρητά ώστε επαναλαμβάνει πως “Είπα κάτι τη νύχτα της εκλογής μου: Ο πρώτος είναι πρώτος, και ο δεύτερος είναι πρώτος. Και αυτό το εννοώ πιο αποφασιστικά από ποτέ”.
Η μεγαλοσύνη ωστόσο δεν κρίνεται από το απόσταγμα της πολιτικής Του σκέψης, αλλά από παρακαταθήκες σαν κι αυτή: “Αναβαθμίζοντας όμως τη μεταξύ μας ψυχική και πολιτική ενότητα από εμένα, θα έχετε μία χείρα φιλίας που την έτεινα και θα την ξανατείνω όσες φορές χρειαστεί. Γιατί δεν έχω κανέναν εγωισμό μπροστά στο συλλογικό καλό”.
“Τέλος η κομματίλα και η καμαρίλα. Έξω στην κοινωνία. Όλοι και όλες. Αυτήν υπηρετούμε και όχι προσωπικές φιλοδοξίες. Η πολιτική ως λειτούργημα και όχι ως επάγγελμα!”. Εμπρός!
Η αποχώρηση 160 μελών από τα τρακόσια δεν φαίνεται να πτοεί τον Σωτήρα του ΣΥΡΙΖΑ -αφού η απαρτία υπάρχει αν τελικά αποχώρησε μόνο το ένα τρίτο -όπως θέλει η πλευρά Κασσελάκη που δεν ανησυχεί που θα μείνει μόνη -αν δεν το επιδιώκει.
Η λεπτομέρεια ίσως είναι πως ανάμεσα σε αυτούς που αποχώρησαν από τη σημερινή συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής ήταν ο Αντώνης Κοτσακάς, ο Πρόεδρος της Επιτροπής Δεοντολογίας.
Ήταν αυτός που είπε πως τα μέλη της επιτροπής λογοδοτούν μόνο στο Συνέδριο, προσθέτοντας ότι δεν εντέλλεται από κανέναν και τηρεί τις διαδικασίες που προβλέπει το Καταστατικό του κόμματος.
Μάλλον δεν κατάλαβε τίποτε από όσα είπε ο Πρόεδρος -που βαρέθηκε κι αν μέσα σε μια βδομάδα δεν βρεθεί λύση δεν θα υπάρχει πια Επιτροπή Δεοντολογίας -αφού ο Πρόεδρος θα την αγνοήσει και θα απευθυνθεί Αυτός ίδιος στον Λαό.
Θα ζητήσει δηλαδή από τους οπαδούς του να διαγράψουν όσους τον κατηγορούν -καταργώντας την Επιτροπή Δεοντολογίας και ακυρώνοντας την Κεντρική Επιτροπή με ένα μοντέλο κόμματος στο οποίο ο Πρόεδρος δεν λογοδοτεί παρά μόνο στο λαό του -χωρίς “κοματίλα” και κομματικά όργανα.
Άλλωστε “ποια η λύση όταν τα όργανα διστάζουν ή φαίνονται να διστάζουν να πάρουν αποφάσεις; Συζητήσεις επί συζητήσεων, γραφειοκρατία, εισηγήσεις που δεν έρχονται, λόγια που περιμένουμε να δούμε πότε θα γίνουν πράξη…”.
Κάτι θυμίζουν όλα αυτά, αλλά όχι. Πρόκειται απλά για μια φάρσα σε βάρος ενός κόμματος που όσα του συμβαίνουν δεν αφορούν ακριβώς την πολιτική επιστήμη και χρειάζονται κι άλλες επιστήμες για να εξηγήσουν όσα συμβαίνουν και όσα θα συμβούν.
