Του Ιωάννη Δαμίγου
Ο δόκτωρ (!) Σόιμπλε δικαστικός, προτείνοντας τον κυνισμό του ως αρετή, κλήθηκε να υπηρετήσει, φανατικός, τα οικονομικά συμφέροντα των Γερμανικών τραπεζών και όχι μόνο, εκτελώντας ασφαλώς εντολές, μια και δεν είχε ιδέα από αυτά. Επέλεξε λοιπόν την Ελλάδα, που οι προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν φροντίσει κατάλληλα γι’ αυτό, να θυσιαστεί ως ο Ισαάκ και επειδή δεν υπάρχει θεός, άφησε το αίμα του να τρέξει ξεπλένοντας τα χρέη των. Δεν μισούσε τους Έλληνες, μόνο έπραξε αυτό που θα έκανε κάθε Γερμανός προς υπεράσπιση συμφερόντων.
Η διαχείριση του χρήματος δε χωρά γραμμάριο συναισθηματισμού. Και ως συνήθως, σε άλλους θα έπρεπε να καταλογισθούν οι ευθύνες. Έχουν άλλωστε συμβεί τόσα και χειρότερα, οικονομικά εγκλήματα στη χώρα μας, που τα έργα του Σόιμπλε, υπολείπονταν σε ταχύτητα και μέγεθος, επιφέροντας όμως άμεσες περικοπές, σε εργαζόμενους και συνταξιούχους. Αυτό που έκανε η ομάδα Σόιμπλε, ήταν αυτό που εξακολουθεί να πράττει η κυβερνητική ομάδα του Μητσοτάκη, ξεπουλώντας όλα τα υπόλοιπα, που είναι πολλά ακόμη. Αν λοιπόν υπήρξε κυνικός ο Σόιμπλε, ο Μητσοτάκης πως να χαρακτηρισθεί άραγε; Μα … μεταρρυθμιστής!
Όσο για τον Ντελόρ πια και τι δεν έχει γραφτεί τόσο στον Ελληνικό τύπο, όσο και στον διεθνή! Τον χαρακτήρισαν αριστερό, ναι, φιλέλληνα πολιτικό, διανοούμενο και αρχιτέκτονα του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος! Ένας τραπεζίτης, υπάλληλος του συστήματος του οποίου τα έργα θα ξεπληρώνουμε για πολλά χρόνια. Ο αρχιτέκτονας του ευρώ, που δεν είχε υπολογίσει εκούσια, τα ασύμμετρα λάθη και τις τραγικές ατέλειες, που θα εξουθένωναν αδύναμες οικονομίες. Εκ των υστέρων και αυτός, αλίμονο, αναγνώρισε τον παράτυπο τρόπο που η Ελλάδα εισήλθε ανέτοιμη στο ευρώ. Να θυμηθούμε και την ισοτιμία; Ποιοι τσέπωσαν άραγε τα πακέτα Ντελόρ; Ο Σημίτης γνωρίζει, κι’ αυτός ένας θαυματοποιός! “Αρχιτέκτονας”, λοιπόν ο Ντελόρ που πρόλαβε να ακούσει τα τριξίματα του απατηλού και σκοπούμενου τραπεζικού τρόπου συγκέντρωσης πλούτου.
Ο καλός και κακός μπάτσος, που απαιτεί το σενάριο λογιστικής απάτης, επεξεργασμένο από έναν δικηγόρο και έναν τραπεζίτη, ωιμέ! Έχοντας τον ίδιο ακριβώς στόχο, αλλά με διαφορά στον τρόπο. Αυξάνοντας τις ανισότητες, που οδηγούν στο γνωστό μονόδρομο. Άκου λοιπόν. Αδυνατούμε και αποφεύγουμε να αναγνωρίσουμε τους υπαίτιους, με θράσος, μετατοπίζοντας τις ευθύνες μας σε εχθρούς. Κακό του κεφαλιού μας.