Toυ Ιωάννη Δαμίγου
Χωρίς τέλος τα αλλοπρόσαλλα που συμβαίνουν, χάριν της ευφυέστατης κυβερνητικής πολιτικής, που αφού άφησε ακέφαλη την αντιπολίτευση, η οποία συναίνεσε με παντοίους τρόπους, κυριολεκτικά δρα ανεξέλεγκτη κι ελεύθερη υπέρ των στόχων της με ζηλευτή άνεση. Για ποια δικαιοσύνη, ποια υγεία, παιδεία, εργασία, θα τολμήσει να κρίνει και να μιλήσει κάποιος; Για ποια από τις τόσες τερατώδεις καταστάσεις και εικόνες να βάλουμε για συζήτηση; Και ποιες από αυτές στέκονται ακόμη και κάτω από σκωπτική διάθεση, από τραβηγμένο χιουμοριστικό νούμερο επιθεώρησης;
Σε μια, μετά από καταστροφική πλημμύρα, προερχόμενη από εγκληματική έλλειψη έργων βασικής πρόνοιας και υποδομής, περιοχή του κάμπου της Λάρισας , να κατακλύζεται από πάνελ αυτή την φορά, από άκρου εις άκρον. Με τις δόλια καμένες περιοχές, όπως λόγου χάρη της Εύβοιας, να τοποθετούνται σε μαύρες πλαγιές και βουνοκορφές γιγάντιες ανεμογεννήτριες, πριν καν σταματήσουν να καπνίζουν τα πουρνάρια. Τέτοιο θράσος και πρόκληση, από την πλευρά της κυβέρνησης, χωρίς την ελάχιστη αντίδραση πολιτών. Μα ποια αντίδραση χωρίς έναν φορέα; Χωρίς ένα συλλογικό όργανο δράσης; Πρωτόφαντη μια τέτοια βαριά ήττα, εν λευκώ!
Η εξωφρενική πραγματικότητα του κόστους των ακτοπλοϊκών εισιτηρίων, είναι μια ακόμη εικόνα του τιμήματος της άπληστης κερδοσκοπίας και ξέφρενης ασυδοσίας. Η εφιαλτική κατάσταση της εθνικής μας απέλπιδας εξάρτησης δήθεν από τον τουρισμό, τον ανεξέλεγκτο όπως όλα τ’ άλλα τουρισμό, που τα πακέτα του έχουν ξένο παραλήπτη, αφήνοντας εδώ μόνο τον άσεβο συνωστισμό του. Με το κίνημα της “πετσέτας”, να σκουπίζει τον Αυγουστιάτικο ιδρώτα εντός οικίας στην πόλη, όχι λόγω συνωστισμού τουριστών, μα απουσία περισσεύματος από την λεηλατημένη δημοσίως τσέπη. Καθώς ο όχλος παρακολουθεί με τεράστιο ενδιαφέρον, τον ορισμό γούρνας, δεξαμενής νερού και τέλος πισίνας, των πισινών, όπως και τις θρασείες δικαιολογίες της θρησκευόμενης πολιτικής γιατρού, της δραματικής σχολής Τσιόδρα, των επιχειρηματικών χρηματοδοτήσεών της. Η γνωστή κυρία του “δεν υπάρχει μελέτη” πως το μυστήριο της μετάληψης μεταδίδει τον ιό!
Και σε όλο αυτό το συνονθύλευμα κωμικοτραγικών συμβάντων, να έχεις και μια κοινωνία να εξιλεώνεται ηθικά τάχα, από τις νίκες αθλητών, που είτε πηδούν, είτε τρέχουν, είτε κολυμπούν, είτε βάζουν καλάθια! Να υπερθεματίζουν αθλητές, ικανούς αλίμονο και μπράβο τους, μα αθλητές, απλούς ανθρώπους, που δεν διστάζουν να χαιρετηθούν και να βγάλουν φωτογραφία με την συγκεκριμένη πολιτική ηγεσία. Και να παραληρεί ο όχλος με το χάλκινο μετάλλιο και να υποστηρίζει και να γράφει υπερήφανα αλλά και εγωιστικά πως για “εμάς” είναι χρυσό! Το χάλκινο χρυσό! Κάποτε σε άλλα χρόνια και ήθη, γκρέμιζαν μέρος των τειχών, σε ένδειξη σεβασμού και τιμής. Όμως άλλαξαν όλα, ήρθαν τα πάνω κάτω και αντί για πατρίδες υπάρχουν οι εταιρείες, οι πολυεθνικές εταιρείες, των διάφορων παγκόσμιων κεφαλαίων. Δεν είναι μυστικό άλλωστε, πως τα χρήματα που κερδίζουν αυτοί οι πρωταθλητές, προέρχονται από τους σπόνσορες, παρά από τα τις πατρίδες τους. Το ηθικό κομμάτι είναι αυτό των χρωμάτων και των εθνόσημων, με τον εθνικό ύμνο να απομένει ως αναγκαία δικαιολογία, ακόμα.
Το τελικό κέρδος όλων αυτών των εμπορικών παιχνιδιών (εμείς εξακολουθούμε να τους χαρακτηρίζουμε “αγώνες”), είναι το χρηματικό κέρδος που απορρέει από τα δικαιώματα μεταδόσεων και τις διαφημίσεις. Ως εκ τούτων, η εθνική ανάταση είναι από τα τελευταία συναισθήματα που απευθύνονται σε αδαείς και επιπόλαιους, άντε και σε κάποιους ρομαντικούς, έως εκεί.
Άλλα ντ’ άλλων, με τα χρηματιστήρια να καταρρέουν, τις ρουκέτες να πέφτουν σε βάση Αμερικανών στο Ιράκ, τους μεν κροίσους να θέλουν να συγκρατήσουν τα πλούτη των και τους δε να επιχειρούν για επιπλέον. Ψάχνοντας, αν είναι δυνατόν, τρόπους για αποφυγή παγκόσμιας και όχι μόνο Μέσης Ανατολής, σύρραξης.
Σύμπτωση άραγε, που σαν σήμερα 6 Αυγούστου του 1945, οι συνήθεις εγκληματίες Αμερικάνοι έριξαν την ατομική βόμβα στην Χιροσίμα;
Ναι, τώρα έφτασαν οι δύσκολοι και επικίνδυνοι καιροί, καιροί άλλα ντ’ άλλων.