Του Ιωάννη Δαμίγου
Το αόριστο και το περίπου, το έχει ο θεός και θα δούμε, τελειώνει. Η αναβολές και τα μερεμέτια, οι δικαιολογίες και τα ψευτοδιλήμματα περίσσεψαν. Στο εξής τελείωσε ο φταίχτης, ο πάντα άλλος και μείναμε μόνοι. Εμείς και η ευθύνη μας, σε έναν απευκταίο διάλογο, που ξεχάστηκε η σημασία του, παραπεμπόμενος στις καλένδες. “Ες αύριον τα σπουδαία”.
Και ήρθε το αργοπορημένο αύριο, έφθασε ασθμαίνοντας και δεν ήρθε άτοκο! Έχει μαζί του όλες τις αποδείξεις δανεισμού αισιοδοξίας, άμετρων υποσχέσεων και φρούδης ελπίδας, επιπόλαιης και ανεύθυνης συμπεριφοράς χωρίς αύριο, αυτό το ίδιο το αύριο. Απαιτεί τα δικά του, εδώ και τώρα, συν τον κόπο του, νόμιμος ψηφισμένος τοκογλύφος, όπως τα “μικρά γράμματα” που ποτέ δεν διάβασες τις σημαντικές λεπτομέρειες που έκρυβαν, όταν το έριχνες “δαγκωτό”.
Τα μεγάφωνα του σταθμού της ανάγκης και της τελευταίας στιγμής, αναγγέλλουν την καθυστερημένη άφιξη του … προβληματισμού, μια και όλα σε αυτόν τον τόπο φτάνουν καθυστερημένα, εκτός από τα δεινά, που πρώτα πειραματίζονται σε ακραίες εργαστηριακές καταστάσεις, ιδανικές για ασφαλή συμπεράσματα. Ο προβληματισμός προηγείται των τετελεσμένων αποφάσεων. Όταν καλείται εκ των υστέρων, αν κλήθηκε, δεν μπορεί να προσφέρει πολλά, παρά διαπιστώσεις και διδαχή μελλοντικής αποφυγής όμοιας αδράνειας, μέσω πρόβλεψης και πρόνοιας. Δηλαδή ενεργοποίηση απλής λογικής, μέσα από σκέψη και προβληματισμό.
Τόσο απλό αλλά και τόσο δύσκολο, που φαντάζει ουτοπία όταν η ανάγκη και όχι η παιδεία το απαιτεί. Τουλάχιστον ο προβληματισμός έστω και αργοπορημένος, αποτελεί μια ελάχιστη αφορμή αναζήτησης του λόγου, της αιτίας, για την “απώλεια” αναγκαίων αγαθών, την άμεση και συνεχή “κλοπή” των κόπων της εργασίας και λοιπών αναρίθμητων θρασύτατων κυβερνητικών ληστρικών επιθέσεων. Όταν μάλιστα πολιορκεί ανήθικα ακόμα και ανοχύρωτες παιδικές ψυχές προς ανείπωτη εκμετάλλευση (ερωτική συνεύρεση επί πληρωμή!), τότε ο ατομικός προβληματισμός ήδη έπρεπε να έχει μετατραπεί αναγκαία σε συλλογικό.
Ας γίνει επιτέλους μια αρχή προστασίας σε ό, τι πολυτιμότερο έχουμε, τα παιδιά μας. Αν τα “απαγάγει” το νεοφιλελεύθερο καθεστώς (how much?), τότε αλήθεια δεν υπάρχει ελπίδα καμιά. Άφιξη προβληματισμού ή αναχώρηση ελπίδας;