Του Ιωάννη Δαμίγου
Αμετανόητοι συνεχίζουν χρεωκοπημένες παραστάσεις, οι πολιτικάντηδες όλων των αποχρώσεων, επισκεπτόμενοι επαρχιακές πόλεις στην επικράτεια. Δεδομένη θεωρούν την επίσκεψή τους και υποχρέωση είναι να μάθουν από κοντά τα τοπικά προβλήματα της κάθε πόλης και περιοχής. Γιατί δεν τα γνωρίζουν τάχα! Γιατί στα παλαιά και μόνιμα ετών προβλήματα, έχουν προστεθεί και άλλα δυσβάσταχτα νέα, τα περισσότερα να έχουν επιδεινωθεί από τα παλαιά και γνωστά! Γιατί επιβάλλεται να υποδυθούν πως τα κοιτούν ξανά, πως ενδιαφέρονται για την επίλυσή τους,
Που δεν την προσπάθησαν καν στο παρελθόν, που για διάφορους λόγους όπως προτεραιότητα άλλων βασικών θεμάτων, ανέβαλαν. Και είναι πολίτικά ορθό να βάλουν το δάχτυλο επί των τύπον των ήλων των προβλημάτων, μήπως κάτι έχει αλλάξει είτε προς χειρότερο είτε προς το καλύτερο σπάνια. Να τον δουν οι πάσχοντες ψηφοφόροι, να βγουν μαζί του φωτογραφία, να τον ψηφίσουν εκ νέου, όπως στο πρόσφατο παρελθόν. Ένα δράμα διαρκείας δηλαδή.
Μια κωμικοτραγωδία ατάλαντων ηθοποιών, σε εξαντλητικό μονόλογο σωματικής μόνο καταπόνησης, μια και τα κείμενα της παράστασης δεν χρειάζονται πνευματική εξάσκηση, καθώς τα έχουν αποστηθίσει από την πολύ τη χρήση. Μόνο τα νούμερα διαφέρουν για τα έργα που δεν αρχίζουν καν. Μα το πλήθος των οπαδών δεν έχει μεταβεί στην πλατεία για ν’ ακούσει, αλίμονο, αυτά τα ίδια που έχει ακούσει στο παρελθόν, μα για να νικήσει τους άλλους, να πάρει την διακυβέρνηση ως τρόπαιο, κάτι σαν πρωτάθλημα ή κύπελο. Τόσες μεταγραφές δεν θα πάνε χαμένες.
Και επιδίδονται σε ακρότητες οι παραπολιτικοί, δοκιμάζοντας αναπηρικά αμαξίδια ή παριστάνοντας τον “χωρομέτρη” του Kafka με λάθος μέτρηση του … παραθαλάσσιου Ολύμπου. Δυστυχώς όμως, υπάρχουν πολλοί, η πλειοψηφία τω νεοελλήνων, που γοητεύεται από αυτές τις ακρότητες του γελοίου των πολιτικάντηδων.
Συνεχίζουμε ακάθεκτοι ως φανατικοί πιστοί του γελοίου, αναμένοντας από ανόητους σαν ηλίθιοι τι άραγε; Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ένα δράμα. Ένα γνωστό δράμα, αυτό της επικράτησης της ακροδεξιάς. Αρκετοί επιτήδειοι “προοδευτικοί και δημοκράτες” φρόντισαν γι’ αυτό και προετοίμασαν κατάλληλα το κλίμα. Εκεί που δίκαια χαρακτήριζαν τον πρωθυπουργό αλαζόνα, πως και πόσοι τον μιμήθηκαν; Αλαζονικοί ηγέτες, ανόητο εκλογικό σώμα, η σύνθεση που προοιωνίζει την δημιουργία ενός επί πλέον δράματος.