Του Νίκου Λακόπουλου
H ξαφνική απογείωση της Πλεύσης Ελευθερίας -ανεξάρτητα από την πορεία που τελικά θα έχει το μονοπρόσωπο σχήμα της Ζωής Κωνταντοπούλου- έχει ταράξει τα νερά καθώς δείχνει πως μετά τον ΣΥΡΙΖΑ οδηγείται και το ΠΑΣΟΚ στο περιθώριο, ενώ κόμματα όπως η Νέα Αριστερά και το Κίνημα Δημοκρατίας οδηγούνται στην έξοδο.
Η βασική πηγή ψηφοφόρων της Πλεύσης είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλα μικρότερα κόμματα, αλλά κερδίζει και από το ΠΑΣΟΚ που εκτοπίζει από τη δεύτερη θέση. Το ενδιαφέρον είναι πως κερδίζει και από τη Νέα Δημοκρατία, την Ελληνική Λύση και τη Φωνή Λογικής.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου με την έξαλλη οδήγηση μπήκε στο αντίθερο ρεύμα και οδηγώντας ανάποδα αλλάζει τον συσχετισμό Δεξιά- Αριστερά αποφεύγοντας με καρδούλες να διευκρινίσει πού ανήκει.
Προφανώς κάπου εδώ βρίσκεται το “Κόμμα των Τεμπών” που ακουμπά σε όλες τις πολιτικές πτέρυγες, και η αρχηγός της Πλεύσης Ελευθερίας βλέπει την δημοφιλία της να εκτινάσσεται καθώς συγκρούεται όχι μόνο με το πολιτικό, αλλά και το δικαστικό σύστημα.
Περίπου οχτώ στους δέκα Έλληνες πιστεύουν ότι η κυβέρνηση συγκαλύπτει το έγκλημα στα Τέμπη, αλλά η δυσαρέσκεια προς την αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ είναι μεγαλύτερη όταν εμφανίζεται η Ζωή Κωνσταντοπούλου ως Ζορό ο Τιμωρός απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Δεν είναι μόνο η ανεπάρκεια των ηγετών των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Είναι πως τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν κόμματα του παρελθόντος. Το οριστικό τέλος τους μπορεί να είναι η μόνη λύση καθώς στο ερώτημα “ποιος μπορεί να σταθεί απέναντι στον Μητσοτάκη” κανένα από τα δύο κόμματα δεν μπορεί να δώσει απάντηση.
Το πρόβλημα είναι πως ούτε ο Μητσοτάκης είναι πλέον η απάντηση στο ποιος είναι ο καταλληλότερος για πρωθυπουργός και είναι πιθανό να χρειαστούν δύο ή ακόμα και τρία κόμματα να σχηματίσουν κυβέρνηση μετά τις επόμενες -διπλές ή τριπλές- εκλογές.
Η ανατροπή των συσχετισμών
Το ενδεχόμενο η Νέα Δημοκρατία να πέσει κάτω από 25% -οπότε χάνει το μπόνους- διαγράφει την προοπτική μιας δημοκρατικής κυβέρνησης ως δυνατή, αφού τα ποσοστά Πλεύσης, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και άλλων δυνάμεων ξεπερνούν το 37,%% που θεωρείται το όριο της αυτοδυναμίας.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν κινδυνεύει από την Πλεύση Ελευθερίας, ούτε φυσικά ΠΑΣΟΚ ή τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως και αν υπάρχουν στο μέλλον, αλλά μάλλον από ένα νέο πολιτικό φορέα που δεν θα αντλήσει δυνάμεις μόνο από τα υπάρχοντα κόμματα, αλλά κυρίως από τον χώρο της αποχής.
Αν φάνηκε κάτι αυτά τα χρόνια της κρίσης είναι πόσο εύκολα κατακρημνίζονται ή δημιουργούνται κόμματα, πόσο γρήγορα εμφανίζονται και εξαφανίζονται σαν πεταλούδες και πόσο ρευστά είναι τα πράγματα στην πολιτική ζωή.
Μια τέτοια πεταλούδα είναι η Πλεύση Ελευθερίας, ένα κόμμα σε ιδεολογική σύγχυση, όπως και το κόμμα του Κασσελάκη, αν το θυμάται κανείς, που εμφανίστηκαν ως νέα καθώς τα υπόλοιπα κινούνται στην ιδέα της επιστροφής, της δεύτερης ζωής -σαν νεκράνασταση που τα κάνει τα μοιάζουν με βρυκόλακες.
Τα κόμματα εξουσίας είναι ληγμένα
Η αποχή στις ευρωεκλογές δεν έδειξε μόνο την κρίση των κομμάτων εξουσίας που όλα μαζί δυσκολεύονται να αθροίσουν το 50% των ψήφων, αλλά πως αν τελικά οι πολίτες μετά τις θηριώδεις διαδηλώσεις πάνε μαζικά να ψηφίσουν τα κόμματα αυτά θα διαλυθούν.
Το “θεσμικό” ΠΑΣΟΚ δεν μπόρεσε να απαντήσει στο πρόβλημα ταυτότητας που αντιμετωπίζει και ανέβαλε την συζήτηση ζητώντας ουσιαστικά από τους ψηφοφόρους να το ξανακάνει κυβέρνηση σα να του χρωστά ιστορία επειδή πλήρωσε την κρίση περισσότερο από ό,τι του αναλογούσε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε το 2023 να ξανακάνει κυβέρνηση με τα ίδια πρόσωπα που τον οδήγησαν στην ήττα σε μια συγκυβέρνηση βασικά με το ΠΑΣΟΚ χωρίς να φαίνεται από πουθενά εκείνο συναινούσε σε κάτι τέτοιο, όπως και το ΚΚΕ που ο Αλέξης Τσίπρας το συνοπολόγιζε σε μια αδύνατη συμμαχία.
Ήδη από τις τελευταίες εκλογές φαινόταν πως οι εξελίξεις θα κριθούν από το τι θα συμβεί στον χώρο που για πολλά χρόνια εξέφραζε ο ΣΥΡΙΖΑ και δεν επιλέγουν το σημερινό κόμμα, ούτε τις παραφυάδες του, αλλά ούτε και το “νέο” άχρωμο ΠΑΣΟΚ.
Ο λαός αναζητά τους ηγέτες του
Στο κουίζ αφού η Νέα Δημοκρατία πέφτει, ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται και το ΠΑΣΟΚ αγκομαχά στην ανηφόρα τι πρόκειται να συμβεί προς το παρόν ένα ποσοστό 14-17% -σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις- απαντά επιλέγοντας τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Λογικό στα χρόνια της οργής να ευνοείται η πλέον οργισμένη.
Μοιάζει και λίγο σα να απαντά αυτό το ποσοστό στο δίλημμα “Μητσοτάκης ή Χάος” να επιλέγει το Χάος καθώς το πολιτικό σκηνικό αλλάζει και από το ένα κυρίαρχο κόμμα οδηγούμαστε σε μια φάση όπου κανένα κόμμα δεν είναι κυρίαρχο.
Στην ερώτηση “ποιος είναι καταλληλότερος για πρωθυπουργός” η απάντηση είναι “Κανένας”. Η λύση της επιστροφής του Αλέξη Τσίπρα απομακρύνεται και αποδεικνύεται πως οι μεγαλειώδεις διαδηλώσεις της 28ης Φεβρουαρίου είχαν στόχο να αλλάξουν την αντιπολίτευση μαζί με την κυβέρνηση.
Ο λαός αναζητά τους ηγέτες του και οι επόμενες διαδηλώσεις θα πρέπει να αναδείξουν νέα πρόσωπα και πολιτικά σχήματα που θα εκφράσουν μια πολιτική συντέλεια που δεν αφορά μόνο την αλλαγή του δεύτερου κόμματος στους πίνακες των δημοσκοπήσεων.
Η Ιστορία δεν αλλάζει εξώδικα και η πιο μεγάλη διαδήλωση στην ελληνική ιστορία πέρα από μια συμβολική διαμαρτυρία θα πρέπει να έχει πολιτικό αποτέλεσμα για να αποδείξει πως πράγματι κάτι συνέβη την 28η Φεβρουαρίου. Πώς η Οργή δηλαδή μπορεί να γίνει Ιστορία.
