Του Ιωάννη Δαμίγου
Το πρόσκαιρο, το τεχνητό και το άτοπο, είναι φύσει αδύνατο να έχει διάρκεια. Όταν μάλλον συνοδεύεται από σωρεία αδικιών, άγριας δυναστείας δεκαετιών και στυγνών δολοφονικών ακόμα και παιδιών, ενεργειών του κατακτητή, η ανθρώπινη χθεσινή μόλις μνήμη, αδυνατεί λογικά να απαλείψει το μίσος και την εκδίκηση των θυμάτων.
Την πολυσυζητημένη ειρήνη στην Μέση Ανατολή, δεν την επιθυμούν πρώτα οι κατά καιρούς ηγεσίες του Ισραήλ. Μιας πληρεξούσιας της Δύσης κατασκευασμένης και χρηματοδοτούμενης δύναμης, χωρίς σύνορα, χωρίς σύνταγμα, χωρίς ιστορία, που εξυπηρετεί όπως και διαφεντεύει περί των συμφερόντων της. Εγκαταστάθηκαν ετσιθελικά στον επιλεγμένο χώρο άλλων και έκτοτε επεκτείνονται επιθετικά, εκτοπίζοντας βίαια τους από ιστορικούς χρόνους ιθαγενείς κάτοικους της περιοχής.
Ένα σκληροπυρηνικό ακροδεξιό μόρφωμα ταγών, που γαλούχησε με την γνωστή φασιστική προπαγάνδα του και παρέσυρε, τον ίδιο του τον λαό σε μεγάλα τμήματα, να συμφωνούν στην σύγχρονη γενοκτονία των Παλαιστινίων! Όταν λοιπόν, οι ίδιοι καπηλεύονται την ιδέα της ειρήνης, μετά από την αργοπορημένη αντίδραση της παγκόσμιας κοινότητας στα αίσχη Ισραηλινών κτηνάνθρωπων και μάλιστα με τέτοιον κινηματογραφικό Χολιγουντιανό τρόπο σήμερα οι θύτες, τι μπορούν να αναμένουν την επαύριον από τα θύματα; Ευχαριστήρια για τις θέσεις εργασίας στην κατασκευή της “Ριβιέρας” τάχα;
Είναι μια στημένη μονομερής ειρήνη και ως τέτοια εκ των πραγμάτων, δεν έχει πολλά περιθώρια εφαρμογής. Άλλωστε, αυτοί που δεν την επιθυμούν, ως ισχυροί, έχουν κάθε μέσο να την ανατρέψουν με μια απλή προβοκάτσια, προκειμένου να ολοκληρώσουν τον τελικό σκοπό τους. Ας μην τρέφουμε λοιπόν άλλες αυταπάτες, παρεκτός και αν αυτές βολεύουν την ανημποριά μας.
Η ειρήνη, θα μπορούσε μόνο σε ουτοπικό σενάριο βιβλίου να υπάρξει, καθώς δεν συμφέρει η εφαρμογή της, για τους πάντα γνωστούς συμφερόντων λόγους των ισχυρών. Όσο θα υπάρξει λοιπόν, ειρήνη στην Γάζα, άλλο τόσο θα υπάρξει και στην Ουκρανία! Βρισκόμαστε σε αναμονή για την επίθεση στο Ιράν και με το άλλο μάτι στο Κόσσοβο. Ο ξέφρενος καπιταλισμός βλέπεις! Οι πολεμικές βιομηχανίες εγγυώνται άλλωστε για την ουτοπία της.