Του Νίκου Φωτόπουλου
Ο Κώστας Καταραχιάς και οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών είναι οι ζωντανές εικόνες από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μας.
Σήμερα, ο Κώστας Καταραχιάς πετιέται στον δρόμο. Με γελοία προσχήματα. Επειδή στέκεται όρθιος και αγωνίζεται για τα πιστεύω του.
Τιμωρείται, διότι ανέδειξε τις ελλείψεις και τα κακώς κείμενα στον εργασιακό του χώρο. Επειδή νοιάστηκε για την εργασία του και πρότεινε με ευσυνειδησία λύσεις, ώστε αυτή να γίνει πιο αποδοτική για το κοινωνικό σύνολο. Επειδή ανέβασε τις απαιτήσεις της δουλειάς. Επειδή απέσπασε την αναγνώριση των συναδέλφων του. Επειδή τους κινητοποίησε και τους έδωσε θάρρος. Επειδή εναντιώθηκε στην εγκληματική στάση της διοίκησης.
Πετιέται στον δρόμο, για να παραδειγματίζονται οι υπόλοιποι. Να συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις. Να σιωπούν. Να μην διεκδικούν. Να εκτελούν αδιαμαρτύρητα. Να μην παίρνουν ενοχλητικές πρωτοβουλίες. Να μην «χαλάνε την πιάτσα». Να μην αμφισβητούν τα θέσφατα της κατεστημένης ιεραρχίας. Να αποδέχονται τον ρόλο που κάποιοι θέλησαν για εκείνους : τον ρόλο ενός άβουλου, «απασχολήσιμου», αναλώσιμου γραναζιού που ανά πάσα στιγμή, μέχρι την τελευταία στιγμή, οφείλει να είναι πρόθυμο και να υποτάσσεται στις εντολές, όσο παράλογες και αν είναι αυτές. Να μην βλέπουν τον συνάδελφό τους ως αδελφό, αλλά ως αντίπαλο, τον οποίο πρέπει να «δίνουν» για να επιβιώνουν οι ίδιοι.
Τον εκδικούνται γι’ αυτό που είναι. Για την ταυτότητά του. Και παραμένει όρθιος. Σε αντίθεση με αυτούς που τον πετάνε. Σε αντίθεση με τα δουλικά τους, που χύνουν χολή και εκτοξεύουν ψέματα για εκείνον. Σε αντίθεση με όσους, ακόμη και τώρα, δεν τολμάνε να ορθώσουν ανάστημα για να τον υποστηρίξουν. Όλοι αυτοί δεν ξέρω πώς κοιμούνται τα βράδια, όταν ένας άνθρωπος πετιέται στην πείνα. Ο Καταραχιάς, πάντως, είναι βέβαιο ότι κοιμάται ήσυχος.
Σήμερα, 150 καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών πετιούνται στον δρόμο. Ύστερα από πολλά χρόνια δουλειάς. Ενώ καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Στη θέση τους, η κυβέρνηση κλείνει δουλειές με ιδιωτικά συνεργεία καθαρισμού, για να καλύψει τις ίδιες ανάγκες σε καθαριότητα με μεγαλύτερο κόστος για το δημόσιο ταμείο! Παράλληλα, προκηρύσσει διαγωνισμό, αλλάζοντας τα κριτήρια, προκειμένου οι ανεπιθύμητες να αποκλειστούν. Ακολουθεί την γνώριμη τακτική του κοινωνικού αυτοματισμού: επιδιώκει να βάλει τις ήδη εργαζόμενες γυναίκες σε αντιπαράθεση με όσες ψάχνουν για ένα πιάτο φαΐ. Και, μάλιστα, σε μια εποχή, εν μέσω πανδημίας, που οι ανάγκες καθαρισμού σε δημόσια κτιριακά συγκροτήματα είναι μεγαλύτερες από ποτέ!
Πρόκειται, στη μεγάλη πλειονότητά τους, για γυναίκες κοντά στο όριο της σύνταξης!
Ο Μητσοτάκης έχει από παλιά εμμονή με το συγκεκριμένο θέμα. Είχε επαναλάβει αυτά τα αίσχη ως υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης της κυβέρνησης Σαμαρά. Ήταν η σημαντικότερη «μεταρρύθμισή» του, μαζί με εκείνη του κλεισίματος νοσοκομείων! Δυο εμβληματικές «μεταρρυθμίσεις», χαρακτηριστικές της πολιτικής αντίληψης και, κυρίως, της ποιότητας του ανδρός. Ήταν ξεκάθαρο από τότε, το τι σημαίνει Μητσοτάκης.
Υπάρχει μεγαλύτερο δείγμα κοινωνικής αναλγησίας, εκδικητικότητας, μαυροψυχιάς από το να κόβεις το ψωμί ανθρώπων και να τους πετάς στον Καιάδα, μόνο και μόνο επειδή η ταυτότητά τους, το είναι τους, σου είναι ανεπιθύμητο;
Οφείλουμε να εξαντλήσουμε τα περιθώρια, ούτως ώστε να μην ολοκληρωθεί αυτό το αίσχος.
Ο Κώστας Καταραχιάς και οι 150 καθαρίστριες αξίζουν μια πιο δυναμική, οργανωμένη και μαζική κινητοποίηση αλληλεγγύης. Στο πρόσωπό τους συμπυκνώνεται το κυβερνητικό μίσος για τους πληβείους, τους ανυπότακτους, τους αγωνιστές, τους δημιουργικούς, τους πρωτοπόρους. Οι άνθρωποι αυτοί είναι οι ζωντανές εικόνες από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μας.