Του Γ. Λακόπουλου
Όσοι παρακολουθούν την τρέχουσα ειδησεογραφία θα πρόσεξαν ότι κατά την κατανομή αρμοδιοτήτων μεταξύ των στελεχών του κόμματος Κινάλ τα θέματα της Άμυνας, της Εξωτερικής Πολιτικής, της Ευρώπης και των Αποδήμων ανέλαβε κάποιος Γιώργος Παπανδρέου. Όλες οι πληροφορίες αναφέρουν ότι πρόκειται για υπαρκτό πρόσωπο.
Είναι ο ίδιος άνθρωπος που στο παρελθόν υπήρξε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και Πρωθυπουργός. Σήμερα είναι “τομεάρχης” στο κόμμα της Φώφης Γεννηματά. Όσοι ξέρουν καλά τα πράγματα στο ΠΑΣΟΚ σημειώνουν ότι η γνώμη του για την κυρία ήταν πάντα η χειρότερη, ενώ και αυτή δεν του χαρίζονταν.
Συμβαίνουν αυτά στην πολιτική. Αλλά όχι όλα και όχι έτσι. Κάποτε υπήρξε πορτ παρόλ του και υφυπουργός του. Τώρα είναι ο ίδιος βοηθός της.
Κάποιοι παρατήρησαν και κάτι ακόμη. Οι τομεάρχες στο εν λόγω κόμμα είναι μόλις τέσσερις: Ο Παπανδρέου και άλλοι τρεις: Καμίνης, Θεοχαρόπουλος, Ανδρουλάκης. Ποιος λείπει από το “Πολιτικό Συμβούλιο”; Ο Θεοδωράκης.
Ο Σταύρος είχε τη στοιχειώδη πρόνοια να αντιλαμβάνεσαι ότι ένας αρχηγός κόμματος δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα και τομεάρχης. Ένας πρώην πρωθυπουργός όμως μπορεί να είναι, κατά τον Παπανδρέου.
Οι αντιδράσεις ποικίλουν. “Έβαλαν τον πατροκτόνο να φυλάει τα Ίμια και το Καστελόριζο”. Τα είπε όλα εκείθεν του Ατλαντικού με μια ανάρτηση ο καθηγητής Θ. Καρυώτης -οπαδός και προσωπικός φίλος του Ανδρέα Παπανδρέου.
Αυτή είναι η μια πλευρά της “κατανομής αρμοδιοτήτων” στο κόμμα με το οποίο οι δυο γόνοι κατάργησαν το ΠΑΣΟΚ μαζί με τα σύμβολα και την ιδεολογία του. Πολύ σύντομα θα προκύψει ότι δεν ήταν και η καλύτερη ιδέα για τη Γεννηματά και για το κόμμα της. Αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση.
Αυτό που σχολιάζεται από παλιά στελέχη του ΠΑΣΟΚ με καλές διαθέσεις έναντι του Γ. Παπανδρέου είναι ότι δεν υπάρχουν δίπλα του άνθρωποι να τον προστατεύσουν και συνεχίζει τον κατήφορο που άρχισε από την επόμενη της ανάδειξη του στην πρωθυπουργία.
Πρώτα πήρε αποφάσεις για τη χώρα χωρίς να έχει εξουσιοδότηση από κανέναν και οδήγησε σε ένα Μνημόνιο το οποίο δεν μπόρεσε καν να υλοποιήσει. Εν συνεχεία έγγραψε ιστορία χάνοντας την πρωθυπουργία, χωρίς το κόμμα του να χάσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφικά.
Μετά προχώρησε σε διάσπαση του Κινήματος που είχε ιδρύσει ο πατέρας του το όνομα. του οποίου εκμεταλλεύθηκε για να αναρριχηθεί σε υψηλά αξιώματα. Τέλος έθεσε τον εαυτό του υπό την Φώφη Γεννηματά και τώρα αναλαμβάνει και τη δουλειά που του αναθέτει και οφείλει να της αναφέρει πώς κινείται σε όσα του ανέθεσε.
Αυτό που κάνει εντύπωση με τον Γ. Παπανδρέου είναι ότι αυτοακυρώνεται -αν δεν εξευτελίζεται- παρότι εξακολουθεί να θεωρεί τον εαυτό του πρόσωπο αναφοράς. Αρέσκεται στην κολακεία που του επιφυλάσσει νέος κύκλος προσώπων που αναδείχθηκαν στο παρελθόν από τον ίδιο και τώρα περιμένουν να επιστρέψουν στη Βουλή με τις πλάτες του.
Για τους γνωρίζοντες έχει περιέλθει σε κατάσταση που δεν είναι καν σε θέση να επιστρέψει στη Βουλή ούτε ο ίδιος, παρότι δεν χρειάζεται σταυρό προτίμησης. Αλλά παρόλα αυτά συνεχίζει να υποβαθμίζει τον εαυτό του, τα αξιώματα που έχει και το όνομά που κληρονόμησε. Δεν τον προφυλάσσει κανείς.
Καλώς ή κακώς πήρε όλα όσα μπορεί να επιδιώξει ένας πολιτικός. Αντί να τα διαφυλάξει, εκθέτει τον εαυτό του σε ρόλους σαν το πλουσιόπαιδο που το περιστοιχίζουν “φίλοι” μέχρι να τον αφήσουν πανί με πανί. Άβυσσος η ψυχή του κληρονόμου.
