Toυ Γιάννη Πανούση
Στα μικρά ταξίδια
βρίσκαμε πάντοτε συντρόφους.
Στα μεγάλα κοιμηθήκαμε μοναχοί
Δ.Πιστικός, Ηλιοπαιδεία
Όλοι οι δρόμοι της Δημοκρατίας οδηγούν στη Θεσσαλονίκη;
Ίσως. Θα φανεί.
Δύο όμως σίγουρα πηγαινοέρχονται.Ο ένας ανεβαίνει από την Αθήνα και ο άλλος κατεβαίνει προς την Αθήνα. Ο ένας έχει κυβερνητικό προσανατολισμό και ο άλλος αντικυβερνητικό. Ο ένας έχει τον ήλιο και τη θάλασσα από τ’αριστερά κι ο άλλος από τα δεξιά.
Αυτές οι δύο διαδρομές/πορείες ΔΕΘα συναντηθούν ποτέ. Ούτε στα Τέμπη που άνοιξαν, ούτε στις παρακαμπτήριους της Εγνατίας που αποσυμπιέζουν, ούτε στ’ αρίθμητα διόδια που θυμίζουν τις ανεβασμένες μπάρες της ανευθυνότητας.
Το ερώτημα είναι αν οι πολίτες που με τρένα, λεωφορεία, ΙΧ, αεροπλάνα ταξιδεύουν για Θεσσαλονίκη πιστεύουν ακόμα ότι κάτι καλό θα συμβεί που θ’αλλάξει τη ζωή τους και δεν θα ξαναζήσουν τη φιέστα των χαμογελαστών χρήσιμων ηλίθιων και τις διαβεβαιώσεις των τοπικών παραγοντίσκων.
Η ΔΕΘ είναι διεθνές οικονομικό γεγονός και σαν τέτοιο πρέπει να τ’οργανώνουν οι υπεύθυνοι. Δεν πρόκειται για μετακινούμενη ΜΕΘ [Μονάδα Εντατικής Θεραπείας] των εσωτερικών μας παθήσεων ώστε να συμμετέχουν σ’αυτήν μόνον οι ειδικοί [πολιτικοί;] αναισθησιολόγοι.
Μπορεί οι δρόμοι προς/από τη ΔΕΘ να έχουν εκσυγχρονιστεί αλλά οι οδοιπόροι θέλουν νερό για να ξεδιψάσουν ύστερα από τόση ταλαιπωρία και δεν θ’αρκεστούν στα λόγια του αέρα που γρήγορα θα τα διώξει μακριά ο Βαρδάρης.