Του Ιωάννη Δαμίγου
Έφτασε ο κόμπος στο χτένι, είδαν κι απόειδαν οι Δυτικοί και κατέληξαν στην φαεινή ιδέα της συνάντησης κορυφής, Μεταξύ Τραμπ και Πούτιν. Αφού έσυρε σε ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη τον “μέγα πολιτικό άνδρα” Ζελένσκι, τον άφησε να περιμένει και να ονειρεύεται γαλόνια τέτοια, που θα αποκόμιζε συναντώντας και μόνο, τον Πούτιν.
Δεν υπολόγισε, ο αλαζόνας κομπάρσος Ζελενσκι, πως ο ίδιος ο σκηνοθέτης του θα τον πέταγε έξω από την σκηνή, αυτή των διαπραγματεύσεων, “καθαιρώντας” τον ως άχρηστο, εξευτελίζοντάς τον παγκοσμίως. Επιμένει ο ανόητος, σε προσπάθεια να σώσει το κεφάλι του, να λέει στον Τραμπ “Η Ουκρανία έτοιμη για ταχύτερα βήματα για την ειρήνη, χρειάζονται σκληρές κυρώσεις στη Ρωσία”!
Με το που τελείωσαν ανεπιτυχώς, οι υποβαθμισμένες ελέω Πούτιν “συνομιλίες”, έσπευσαν να τηλεφωνήσουν στο big boss, αυτός αλλά και τα πιόνια του οι Ευρωπαίοι, ενημερώνοντάς τον για τα καθέκαστα. Η επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, καταδικασμένη Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, δήλωσε την Παρασκευή 16/5 ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση εργάζεται πάνω σε ένα μεγάλο πακέτο νέων κυρώσεων κατά του Κρεμλίνου, καθώς οι συνομιλίες μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας φαίνεται απίθανο να αποφέρουν πρόοδο. Εδώ και δεκαετίες, η Ευρώπη έχει καταντήσει σε μία ήπειρο «προτεκτοράτο».
Με δυσανάλογες έως ανύπαρκτες θυσίες, οι ευρωπαϊκές δυνάμεις βάζουν στρατηγικά το «χεράκι» τους σε διεθνείς συγκρούσεις, αποκομίζουν πολεμικές προμήθειες και απολαμβάνουν την οικονομική κηδεμονία των ΗΠΑ, με κατιτίς περισσευούμενο προς είσπραξη όπως οι επαίτες. Ο Πούτιν πρέπει να πληρώσει το τίμημα για την αποφυγή της ειρήνης», δήλωσε και ο Στάρμερ, από την ομάδα “προθύμων”. Απορίας άξιο πλέον, να εξακολουθούν να βρίσκονται σε συνεχή λάθος δρόμο και αποφάσεις, όλοι αυτοί οι ανίκανοι και επικίνδυνοι Ευρωπαίοι, αλλά υπάλληλοι.
Ενώπιος ενωπίω πια, εάν συμβεί αυτή η συνάντηση κορυφής, μια και οι Ευρωπαίοι κάνουν ό, τι περνά απ’ το ελλιπές μυαλό τους για να την αποτρέψουν, προφανώς ενδιαφερόμενοι ώστε να αποφύγει να βρεθεί στην δυσάρεστη αυτή θέση το αφεντικό τους, κατά το προσφιλές του take it or leave it. Καθώς αυτές οι απαιτήσεις που θέτει σταθερά η Ρωσία ως αδιαπραγμάτευτους όρους, μόνο εύκολα αποδεκτοί δεν είναι από την Δύση.
Οι όροι της Ρωσίας περιλαμβάνουν τη μη ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, μια συμφωνία για μη ανάπτυξη ξένων στρατευμάτων στην Ουκρανία και διεθνή αποδοχή της προσάρτησης της Κριμαίας και τεσσάρων περιφερειών της Ουκρανίας (Λουγκάνσκ, Ντονέτσκ, Ζαπορίζια και Χερσώνα). Καθώς και μια αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη στη νότια Ουκρανία κοντά στην Κριμαία. Ακόμα ενδέχεται, ως διαπραγματευτικό χαρτί, να επιτρέψουν τις εργασίες σε Αμερικανούς στις περίφημες “σπάνιες γαίες” ορυκτών και σε Ρωσικά υπό κατάληψη εδάφη. Φυσικά υπάρχουν πάντα και οι λεπτομέρειες που δεν είναι γνωστές στους άλλους πολιτικούς, πόσο μάλλον στους δημοσιογράφους.
Από την άλλη μεριά, αυτή των Δυτικών προτείνεται η Μόσχα να δεχτεί να μην εγκατασταθούν ρωσικοί πύραυλοι μέσου βεληνεκούς Oreshnik στη Λευκορωσία, ώστε οι ΗΠΑ να μην εγκαταστήσουν νέα πυραυλικά συστήματα στην ήπειρο. Μια άλλη πρόταση είναι η Ρωσία να σταματήσει τις προμήθειες όπλων σε χώρες που δεν είναι φιλικές προς τις ΗΠΑ, με αντάλλαγμα να σταματήσει η Ουάσιγκτον να εξοπλίζει την Ουκρανία- ωστόσο συμπληρώνεται πως θα είναι “δύσκολο” να σταματήσουν οι προμήθειες όπλων στους συμμάχους της Μόσχας. Χωρίς πάντα, να γνωρίζουμε άλλες πολλές περαιτέρω σημαντικές απαιτήσεις.
Αδύνατο οι ΗΠΑ να αποδεχθούν ήττα υποχωρούσες, ως ασυνήθιστες σε αυτές τις παραδοχές, που θα δημιουργούσαν άλλωστε επικίνδυνο προηγούμενο. Μα και η άλλη πλευρά, η οποία μάλιστα παρουσιάζεται και απειλούμενη, αποκλείεται να παραχωρήσει κεκτημένα, μια και “αναγκάστηκε” να κάνει αυτή την επίθεση. Άλλα δεν έχει να χάσει. Κι επειδή η ιστορία δεν έχει να επιδείξει συναινέσεις, παρά ελάχιστες και πρόσκαιρες, ο μονόδρομος είναι ο γνωστός. Στην συνέχεια, θα υπάρξει μια διαρκώς επιδεινούμενη κατάσταση, εωσότου φτάσει στο μη περαιτέρω.
Αλίμονο αν κάποιος αγνοεί, πως είναι μια αιώνια διαφορά μεταξύ Δύσης και Ανατολής και αντιλαμβάνεται τον πόλεμο Ρωσίας εναντίον Ουκρανίας, ως πρόβλημα. Το παλαιό όραμα του διαμελισμού της Ρωσίας, δεν έχει λείψει στιγμή από την σκέψη των ΗΠΑ και θα το επιχειρούν όπως.
Τόση παραγωγή όπλων, τόσα συμβόλαια και τέτοια απληστία, αδύνατο να μείνουν σε αναμονή. Ογδόντα χρόνια σε πλήρη ευρωπαϊκή απραξία, πλην του βομβαρδισμού των Αμερικανών στην πρώην Γιουγκοσλαβία, είναι υπέρ αρκετά …