Toυ Ιωάννη Δαμίγου
Στο αποτέλεσμα έμειναν και αυτό εξετάζουν, με τον καθ’ έναν να παρουσιάζει τις δικές του και υποκειμενικές απόψεις, ανάλογες αυτού του επιπέδου του. Και ξεκινούν ως συνήθως από το τέλος. Το τέλος που εμφανίζει τους περισσότερους, μετά Χριστό προφήτες και εκ του ασφαλούς. Ακόμα και αυτούς που συμμετείχαν ενεργά και υποστηρικτικά από θέσεις ευθύνης, να εμφανίζονται ετεροχρονισμένα επικριτές τα μάλα. Στην λήθη ο ρόλος του ταγού και του καθοδηγητή, του δικαιολογούντα τα πάσης φύσεως ατοπήματα του χαρισματικού ηγέτη, Τα γνώριζε, αλλά οι συνθήκες βλέπεις και το δέσιμο, δεν επέτρεπε και το κλίμα, πως το λένε, από ανάγκη …
Εν αρχή όμως τα θέματα, εν αρχή υπήρξαν, ορατά σε όποιον διέθετε απλή λογική, απλή όραση και απλή ακουστική. Δύσκολο πράγμα η αριστερά, πόσο μάλλον απέναντι σε έναν απαίδευτο λαό, που γαλουχήθηκε στο πρόσκαιρο, στο εύκολο και στο γρήγορο του ατομικού συμφέροντος. Άγνωστη η πρόνοια, άγνωστη η λειτουργία, η στρατηγική, ακόμα ο στόχος, προσαρμοσμένος στο “πάμε κι όπου βγει”, βλέποντας και κάνοντας στην πορεία, μέχρι που το σύστημα που ηρωικά αγνοούσες, να σε βάλει βίαια μα ωραία στην θέση σου. Εν αρχή ην ο λόγος, μετά η απραξία.
Ποιος θα ξεχάσει το αγοραίο “με έναν νόμο και ένα άρθρο θα καταργήσουμε το μνημόνιο”! Πολλοί όμως, αν όχι όλοι! Ποιος θα ξεχάσει τα περί “χαρισματικού”! Πολλοί όμως, αν όχι όλοι! Ποιος θα ξεχάσει το “άνοιγμα”! Κι εδώ πολλοί, αν όχι όλοι! Και βρήκε ο όχλος δουλειά και απέκτησε βήμα και λόγο και ήρθαν οι μάγοι με δώρα προσφέροντες στον “μικρό” ε; Και πλάκωσαν οι απανταχού Νάρκισσοι, από κάθε λογής κατεστραμμένο κόμμα και σύλλογο, να εκφέρει βαρύνουσα όχι άποψη μα γνώμη! Και η Αυλή μεγάλωσε και έγινε αλάνα, να παίζει το κάθε παιχνίδι του, χωρίς όρους, ο καθένας που βαπτίστηκε αριστερός και προσοχή “προοδευτικός” ναι. Και έγιναν πολλοί. Κι έβαλαν στόχο, την μεγάλη κεντροαριστερά. Ναι, την ανύπαρκτη αυτή ποιητική και συμφέρουσα αδεία οντότητα. Μα τι ωραία, πληθυντική και περιεκτική διάφορου πλήθους, πλανεύτρα αδαών λέξη! Πολλοί, διαφορετικά και πολλά τα συμφέροντα, δεν χώρεσαν όλοι στο μικρό αριστερό κόμμα και το ξεχείλωσαν. Τώρα το νούμερο δεν κάνει σε κανέναν. Και φεύγουν εκεί απ’ όπου ήρθαν.
Στα απολεσθέντα και αζήτητα η αριστερά. Και σε πιστή αντιγραφή της δεξιάς, η αριστερά απέκτησε κι’ αυτή τον δικό της Βούδα, που παρακολουθεί ποδόσφαιρο ανελλιπώς, αλλά δεν μιλά, αλίμονο. Και επιμένουν αδαείς καρτερικά κάποιοι, λυτρωτικά να μιλήσει. Καιρός ν’ αρχίσει τους χρησμούς κι αυτός. Είναι μια κάποια λύση.
Εν αρχή ην το τέλος. Το γνωρίζουν όλοι κι αυτοί που έφυγαν κι αυτοί που φεύγουν όπως κι αυτοί που μένουν, όσο. Υπεύθυνοι όλοι και συνυπεύθυνοι από την αρχή. Κι όπως πάντα, ο ένας χαρισματικός αριστεράς, αν είναι δυνατόν, μετακυλά το φταίξιμο των πολλών ανεχτικών που κατασκεύασε εντέχνως και επιτήδεια, στους … πολλούς κι ανεχτικούς! Τελείωσαν οι “σύντροφοι” και άρχισαν οι οπαδοί!
Οι Νάρκισσοι βρίσκουν πάντα τρόπο επιβίωσης, παλιά τους τέχνη κόσκινο. Όχι και ν’ αφήσουν τον γάμο, να πάνε για πουρνάρια! Εν αρχή και εν τέλει.