Του Ιωάννη Δαμίγου
Δυστυχώς, ως χώρα ανήκουμε στην κατηγορία των καθυστερημένων, των πολύ καθυστερημένων σκέψεων και αντιδράσεων, καθώς η πραγματικότητα μας ξεπερνά, με αποτέλεσμα να μην είμαστε σε θέση να ακολουθούμε παρά μόνο να παρακολουθούμε. Και βρισκόμαστε τόσο κοντά, επάνω ακριβώς στο ρήγμα, στο επίκεντρο του σεισμού, που έχει προβλεφθεί για την καταστροφικότατά του.
Η παγίδα, όπως περίτρανα αποδείχτηκε από τα γεγονότα, υπήρξε η έννοια και η ασφάλεια που προπαγανδίστηκε επιτυχώς, για την ανάγκη της Ευρώπης. Της εικονικά ενωμένης Ευρώπης και όχι της πραγματικής Ευρώπης των επαναστάσεων και των αγώνων, αλλά αυτής της εθισμένης στο αποικιοκρατικό δόγμα, αυτής της τόσο παλιάς πολιτικής συνταγής “διαίρει και βασίλευε”. Η Ελλάδα, η από πάντα αποικιοκρατία των Αγγλοσαξόνων, εισήλθε με το ζόρι, το ζόρι των κάλπικων όπως πάντα στοιχείων στην Ε.Ε, με τον αέρα της ισότητας και του σωσμού, που της ενέπνευσε ο “εθνάρχης” αλίμονο, Καραμανλής. Απεμπολώντας έκτοτε, κάθε ελπίδα κυριαρχίας, οικονομικής προόδου και ελευθερίας σε όλα τα επίπεδα, κοινωνικά, ηθικά, ιστορικά, εργατικά, μα κυρίως παιδείας.
Απωλέσαμε βίαια την αίσθηση της απόδοσης δικαίου και ακολουθώντας αυτό το συνονθύλευμα τυχοδιωκτών δυτικών αρχών και αξιών, της υποταγής στην υπεροχή του ισχυρού, του αδίστακτου και κατά συρροή ειδεχθή εγκληματία, όχι απλώς ανεχόμαστε, μα συμβάλουμε στο μακάβριο έργο του εξυπηρετώντας. Καταντήσαμε να εναντιωνόμαστε στην αλήθεια, προσφέροντας γη και ύδωρ, στους πολεμοκάπηλους και φτηνούς κατσικοκλέφτες Ευρωπαίους, ακόμα και υπέρ δικτατόρων και φασιστών της Ουκρανίας, των δολοφόνων μωρών του Ισραήλ και όπου. Κι όλ’ αυτά για να γίνουμε επιτέλους, αλλά και να παραμείνουμε Ευρωπαϊκά φερέφωνα αντί για πολίτες του κόσμου. Με την υποκουλτούρα των και αφού υπήρξαμε από καιρούς απαίδευτοι, ξεπέσαμε κάτω πάντα από τον έλεγχό των ή καλύτερα της επίβλεψης των συμφερόντων των, σε χώρα παραγωγής καθημερινών οικονομικών σκανδάλων. Γνωρίζοντας εκ των προτέρων, πως τα χρέη αυτά θα πληρωθούν, όχι με αστεία πρόστιμα, αλλά με χώρο, αίμα και επιπλέον απαιτήσεις έσχατης υποταγής. Το παμπάλαιο τίμημα απόδοσης, για την αέναη επιβίωση του καπιταλισμού.
Με αυτά και αυτά, επιπόλαια συμμαχήσαμε με τους εχθρούς μας και συμπεριφερθήκαμε εχθρικά στους από χρόνια φίλους μας, με τους οποίους μας έσμιγαν τόσο η Μεσόγειος όσο και η Ανατολή με το φως τους. Αγνοώντας απαίδευτα μα και ηλίθια του δεσμούς μας, μιμούμενοι άτεχνα τους Ευρωπαίους και υπηρετώντας την θεότητα της δυτικής κενότητας, την ύλη. Ήδη έχουν καταγραφεί ισχυρές προσεισμικές δονήσεις σκορπίζοντας ανησυχία, καθώς βρισκόμαστε τόσο μακριά, αλλά και τόσο κοντά στο επίκεντρο του καταστροφικού φαινομένου, ακριβώς επάνω στο ρήγμα.