Του Ιωάννη Δαμίγου
Έχουν παλιώσει τόσο όλα μέσα σε πενήντα χρόνια, που εδώ και καιρό προβάλλονται θαρρείς, βαρετές επαναλήψεις. Ίδια τα γεγονότα, πολλές φορές και τα ονόματα ίδια, η πολιτική φρασεολογία πανομοιότυπη με τις προηγούμενες ετών, με τα ίδια και χειρότερα απογοητευτικά αποτελέσματα.
Μια επιδημία σκουριάς έχει εμφανισθεί και καλύπτει την προηγούμενη βρωμιά και σκόνη των περασμένων χρόνων. Μια σκουριά, που έχει διαβρώσει τον πυρήνα όλων ανεξαιρέτως των υλικών αυτού του τόπου, από ζώντες οργανισμούς, μέχρι και άυλες αξίες, αισθήσεις και νοήματα. Και δεν με εκπλήσσει αρνητικά, τόσο για τα ήδη στάσιμα και πεπερασμένα, τα επιρρεπή δηλαδή, μα για τα νέα, για τα παιδιά! Που δείχνουν και είναι πιο σκουριασμένα και γερασμένα απ’ τα παλαιά και κουρασμένα, από φύση δικαιολογημένα. Πως καταφέραμε να παραδώσουμε φρέσκια θαρρείς και τόση σκουριά, σαν καταραμένη διαθήκη σε αυτούς που ακολουθούν; Πότε και πώς παραγάγαμε τέτοια σκουριά; Μάλλον πρέπει να δημιουργήσαμε, κάτω από τόση και τέτοια επιδεξιότητα ανοχής και αδράνειας , κάτι σαν μεταδοτική επιδημία την σκουριά. Κι ό,τι αφήνουμε ή καλύτερα, ό, τι εγκαταλείπουμε στους επερχόμενους, είναι σάπιο, ετοιμόρροπο, μα πρωτίστως εξαιρετικά επικίνδυνο. Η μόλυνση πια είναι μέσα μας όσο και έξω μας, δίπλα, εμπρός και πίσω μας.
Σπαταλήθηκε άστοχα, απερίσκεπτα, η όποια ικανότητα, δυνατότητα στήριξης λογικής. Η βίαιη εξώθηση στον παραλογισμό, το κυνήγι του ίδιου επαναλαμβανόμενου λάθους αδιάκοπα, για κάτι που συνεχώς χάνεται, μια και η απληστία όρια δεν έχει, μας ξόδεψε στον χρόνο. Κι ο χρόνος μετριέται με σκουριά στα κίβδηλα, είναι η εκδίκησή του. Από αυτή την ίωση, την επιδημία σκουριάς, επηρεάστηκε άμεσα ο τρόπος ζωής μας. Σε αχρηστία η συνεννόηση, ο γραπτός, πόσο μάλλον ο ρητός λόγος. Αδύνατη η σύνταξη και κατανόηση του, καθώς πρώτη σκούριασε η ίδια μας η σκέψη. Κενοί, άδειοι, απονευρωμένοι αισθήσεων και συνεπώς ασύνδετοι αρμών, σωριαζόμαστε εκεί που είμαστε, σε άπειρα ρινίσματα σκουριάς. Η νόσος του ανθρώπου που πάσχει από τον χρόνο, σκουριάζοντας.