Η αδιέξοδη πολιτική του Κυριάκου, ο Αλέξης Τσίπρας και πότε θα γίνουν οι εκλογές

Του Νίκου Λακόπουλου

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης με την αντιπολίτευση “όχι σε όλα” επιχείρησε να μετατρέψει το Μακεδονικό σε πρόβλημα για τον Αλέξη Τσίπρα και όχημα για να σπάσει τη συνοχή της κυβέρνησης και να πάει σε εκλογές -πιστεύοντας θα τις κερδίσει. Έπεσε ο ίδιος μέσα στην παγίδα που πίστευε ότι έχει στήσει.

Πρώτα πρώτα, τα συλλαλητήρια στα οποία το κόμμα του ούτε πάει, ούτε …απέχει είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για το κόμμα του και τη συνοχή του και ευνοούν ακροδεξιές συσπειρώσεις που απειλούν τον ίδιο.

Δεύτερον, αν τελικά το θέμα φτάσει στη Βουλή, τότε η διάσπαση είναι βέβαιη, αφού πρέπει να εξηγήσει στον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή και την Ντόρα Μπακογιάννη γιατί πρέπει να ψηφίσουν εναντίον της λύσης που οι ίδιοι -και το κόμμα- είχαν προτείνει το 2008.

Κατά βάθος ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας εύχεται να μην έρθει ποτέ στη Βουλή κι όπως φαίνεται αυτό θα γίνει. Ο Αλέξης Τσίπρας επιχείρησε να λύσει το πρόβλημα, αλλά δεν θα επιτρέψει να αναπτυχθεί εδώ ένα κίνημα που θα τροφοδοτήσει έξαλλα σενάρια που επωάζουν αυτό που όλοι φοβούνται. Την άνοδο της Ακροδεξιάς, όπως συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη.

Μένει ως πεδίο αντιπαράθεσης η έξοδος από το μνημόνιο, αν είναι καθαρή ή αν θα χρειαστεί προληπτική γραμμή στήριξης, όπου ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει βάλει όλα τα λεφτά στο περίφημο “τέταρτο μνημόνιο”. Τελικά δεν θέλει έξοδο στις αγορές και επιθυμεί ένα τέτοιο μνημόνιο, ίσως για να είναι αυτός που …θα βγάλει τη χώρα από τα μνημόνια, όπως θα λύσει και το Μακεδονικό- άραγε πώς;- όταν έλθει αυτός στην κυβέρνηση.

Η βασική άποψη, όπως αναπτύσσεται από τον ίδιο και τα στελέχη του, είναι πως όταν γίνει αυτός κυβέρνηση θα πάει στους Ευρωπαίους και θα τους πει πώς  Τσίπρας έφυγε και τώρα η κυβέρνηση είναι αξιόπιστη- κι αυτός πρωθυπουργός- και θα πετύχει …επαναδιαπραγμάτευση. Τόσο απλά.

Στο μεταξύ η άλλη πρόταση για μείωση φόρων- χωρίς να ξεκαθαρίζει για ποιους- χωρίς απολύσεις, αλλά με “λιγότερο κράτος”, είναι η ομολογία πως στοχεύει στη μείωση δαπανών -δηλαδή στο αποτελείωμα του “κράτους δικαίου” -που ταυτόχρονα υπόσχεται με τις μαγικές 600.000 θέσεις εργασίας.

Μόλις πρόσφατα ο υπουργός Οικονομικών υποστήριξε πως πρέπει να διορθωθεί το γεγονός ότι «υπάρχουν συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες που υπερφορολογούνται» και μίλησε για ‘μια ανάπτυξη η οποία θα πρέπει να εμπεριέχει και την εργατική τάξη και τα μεσαία στρώματα που πληρώσανε πολύ ακριβά το τίμημα της ύφεσης τελευταία χρόνια στη χώρα μας».

Η ανακοίνωση πως η κυβέρνηση έχει προγραμματίσει μείωση φόρων που θα αφορά στοχευμένα τους απασχολούμενους αλλά και άλλα κοινωνικά στρώματα πιθανόν να αποκάλυψε το χρόνο των εκλογών! Η κυβέρνηση δεν πρόκειται να πάει σε εκλογές αμέσως μόλις βγει η χώρα από το μνημόνιο κι αφού διασφαλίσει ρυθμίσεις για το χρέος -που έχουν συμφωνηθεί. Αν δεν έχει πετύχει κάποιες μειώσεις των φόρων -με “αριστερό” πρόσημο, μέτρα για την αγορά, ακόμα και για τις συντάξεις -που θα είναι το μονότονο θέμα των δελτίων ειδήσεων -που ενδιαφέρονται για τις συντάξεις πιο πολύ κι από τους ίδιους τους …συνταξιούχους. Αν δεν δείξει πρώτα δείγματα γραφής στην «εργατική τάξη και τα μικρομεσαία στρώματα».

Η έξοδος στις αγορές θα τις επιτρέψει μαζί με την ελευθερία κινήσεων από την έξοδο από το μνημόνιο- έστω και με αυστηρή εποπτεία- να δώσει δείγματα φιλολαϊκής πολιτικής- που θα νιώσουν όχι μόνο οι ασθενέστεροι οικονομικά, αλλά και οι επιχειρήσεις από την μείωση φόρων- που έχει υποσχεθεί ο …Μητσοτάκης.

Η κυβέρνηση δεν θα πάει στις εκλογές αν δεν συμπτυχθεί πρώτα το Δημοκρατικό Μέτωπο που επιχειρεί ο Αλέξης Τσίπρας -με ένα νέο  ΣΥΡΙΖΑ, αφού ο παλιός δεν υπάρχει. Η συνάντηση με τον Γιάννη Μπουτάρη είναι η πρώτη κίνηση σ΄αυτή την κατεύθυνση κι όσοι περιμένουν ή θέλουν εκλογές τον Σεπτέμβριο μπορούν να περιμένουν ένα σαρωτικό ανασχηματισμό με τον Αλέξη Τσίπρα επικεφαλής ενός “Αριστερού Συναγερμού” με στόχο το δεξιό Μαύρο Μέτωπο, όπως το χαρακτήρισε ο πρωθυπουργός, και τον ίδιο τον Μητσοτάκη.

Από την πρώτη στιγμή της εκλογής του στην προεδρία της Νέας Δημοκρατίας ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιχείρησε να απομονώσει πολιτικά τον Αλέξη Τσίπρα με ένα “μεταρρυθμιστικό μέτωπο” με εμφανή αντικομμουνισμό και εναγκαλισμό της Ακροδεξιάς. Η στάση του σε κρίσιμα θέματα εκδημοκρατισμού και εκσυγχρονισμού της κοινωνίας ή τα εθνικά φαίνεται πως οδηγεί τον ίδιο στην απομόνωση: για πρώτη φορά ένα κόμμα στην πορεία για την εξουσία αντιμετωπίζει αποσχιστικές τάσεις, όπως το κυοφορούμενο νέο κεντροδεξιό κόμμα, που αρκεί να του στερήσει μαζί με το προφίλ που θέλει να χτίσει και ψήφους που χρειάζεται για την πρωτιά.

Γιατί αν δείχνουν κάτι οι δημοσκοπήσεις είναι πως δεν κατάφερε να επανενώσει την παράταξή του. Τα ποσοστά του απέχουν πολύ από το 45-46% των Καραμανλή ή του πατέρα Μητσοτάκη. Οι συμμαχίες του είναι αμφίβολες πια καθώς το Κινάλ αντιλαμβάνεται πώς η συνεργασία μαζί του θα είναι το τέλος του και δυνάμεις του παλιού ΠΑΣΟΚ στρέφονται σε μια ανοιχτή συνεργασία με τον νέο ΣΥΡΙΖΑ- που μένει να πάρει μορφή και σχήμα.

Από αυτή την πλευρά ο βέβαιος πρωθυπουργός με το πριγκιπικό στυλ, όπως ο Γιώργος Παπανδρέου, θα πρέπει αντί να ζητά εκλογές που υπό ορισμένες προϋποθέσεις θα χάσει, θα πρέπει να εξετάσει το ενδεχόμενο να φτάσει στην πηγή και να μην πιει νερό. Σε κάθε περίπτωση ο Μητσοτάκης αν χάσει τις εκλογές, θα φύγει, αν δεν χάσει θα φύγει αργότερα. Ο Αλέξης Τσίπρας θα παραμείνει με ένα νέο κόμμα, αφού “ο παλιός ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει”.

Η επόμενη μέρα στην Ελλάδα χωρίς μνημόνιο θα αποκαταστήσει όσα έφεραν στην πολιτική το μνημόνια. Τα κόμματα που γεννήθηκαν σ΄αυτές τις συνθήκες αν δεν εξαφανίστηκαν ήδη θα το κάνουν στις επόμενες και τις μεθεπόμενες εκλογές, καθώς βαίνουμε σε έναν ατελή προς το παρόν δικομματισμό.

Τα κόμματα συντρίφτηκαν, όπως το ΠΑΣΟΚ ή υποχώρησαν, αλλά οι παρατάξεις παρέμειναν. Τα κόμματα που επέζησαν μπήκαν σε κρίση ταυτότητας και απαιτούν την αναθέσμισή κι όχι την “ανανέωση” ή την αναπαλαίωσή τους. Προφανώς όποιος μείνει στο παρελθόν, δεν έχει μέλλον.