Του Τάκη Ψαρίδη
Εκπλήσσομαι πραγματικά με αυτούς που εκπλήσσονται και πέφτουν από τα σύννεφα με τις ύβρεις, την γελοιότητα, την αλητεία, τα έκτροπα, ακόμα και το αίμα, μεταξύ κάφρων και οπαδών.
«Μού έβρισαν τη μάνα», ο ένας, «μου έβρισαν την κόρη» ο άλλος, μου «έβρισαν την πατρίδα» εκείνος (την Τουρκία) κλπ..
Όλοι γνωρίζουμε πώς πρόκειται για τα γνωστά, συνήθη και «φυσιολογικά» συμπτώματα της παθολογίας των γηπέδων και της κερκίδας, όταν η ομάδα φτάνει να γίνεται θρησκεία και ιδεολογία και υπέρτατος τρόπος υπαρξιακής καταξίωσης.
Ωστόσο, όταν τα συνήθη και «φυσιολογικά» συμπτώματα αυτής παθολογίας γίνονται πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων που παίρνουν το μέρος της μιας ή της άλλης καφρίλας, την στιγμή που η χώρα και ο κόσμος αντιμετωπίζουν τεράστια, υπαρξιακά πλέον, προβλήματα, τότε η παθολογία αυτή αναπαράγεται και επεκτείνεται σε όλη την κοινωνία.
Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν ακόμα και σοβαροί διανοούμενοι που, α μη τι άλλο, διδάσκουν αξίες και παιδεία, ήθος και κριτική σκέψη, ταυτίζονται με την ψυχοπαθολογία διάφορων ποδοσφαιρικών ή μπασκετικών παραγόντων δίνοντας αξία στην καφρίλα.
Και καλά οι παράγοντες, οι ιδιοκτήτες και οι πρόεδροι που έχουν κάποιο λόγο να εκτρέφουν «στρατούς» οπαδών που είναι και ψηφοφόροι. Άλλωστε, ορισμένοι δεν είναι μόνο ιδιοκτήτες ομάδων, αλλά και ιδιοκτήτες των μεγαλύτερων καναλιών και επηρεάζουν τις εξελίξεις στην χώρα, χωρίς ουδείς να τους έχει εκλέξει γιαυτόν τον σκοπό.
Αλλά οι διανοούμενοι; Πώς γίνεται να βρίσκουν νόημα στην ομάδα; Είναι τόσο βαθιά η γενική απαξία θεσμών, αξιών και σχέσεων στην εποχή μας; Ένας δυστυχής άμπαλος είμαι και εγώ και ρωτώ ειλικρινά..