Του Νίκου Λακόπουλου
Με τόσες δηλώσεις αλληλεγγύης στην Ελλάδα θάπρεπε να είμαστε παραπάνω αισιόδοξοι ως λαός, αλλά φαίνεται πως κυριαρχούν οι φωνές πως όχι μόνο δεν θα βγούμε από το μνημόνιο, αλλά αν βγούμε στις αγορές θάχουμε την τύχη της Αργεντινής. Το πρόβλημα δεν είναι η έξοδος στις αγορές, αλλά να φύγει κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, αν και πολλοί βλέπουν πως μια περίοδος αστάθειας θα είναι καταστροφική για τη χώρα ή θα είναι σα να ξαναρχίζουμε πάλι από την αρχή.
Σε μια άλλη χώρα η αντιπολίτευση θα στήριζε την κυβέρνηση σε όλα τα θέματα που θα κληρονομήσει ως προβλήματα αν γίνει κυβέρνηση. Στην Ελλάδα η αξιωματική αντιπολίτευση βάζει δυναμίτη, όσο μπορεί, παντού: η έξοδος είναι ένα παραμύθι, η λύση στο Μακεδονικό μπορεί να γίνει αργότερα, όπως και η συνταγματική αναθεώρηση. Αρκεί να γίνει κυβέρνηση ο Κυριάκος Μητσοτάκης και θα αναδιαπραγματευθεί -ως “καλύτερος”, πιο αξιόπιστος- το χρέος.
Ανάμεσα στο “το μνημόνιο τελειώνει” και το “τέταρτο μνημόνιο” υπάρχει βέβαια η αλήθεια. Η Ελλάδα βγαίνει στις 20 Αυγούστου από το μνημόνιο -με αυστηρή εποπτεία, αλλά μπορεί πάντα να βρεθεί στην ίδια ή χειρότερη κατάσταση, αν δεν αλλάξει τις πολιτικές που την έφεραν εδώ, όταν κάποιοι έλεγαν πως “εμάς η κρίση δεν μας αγγίζει” ή δεν διατυμπάνιζαν τον μύθο της “Ισχυρής Ελλάδας”.
Η ρητορική των κομμάτων εξουσίας αντιμετώπιζε την Ελλάδα ως αποικία από την εποχή του Σημίτη και όσοι μιλάνε για αναγκαία πιστοληπτική γραμμή στήριξης λίγο ως πολύ θεωρούν την εποπτεία αναγκαία σε μια χώρα χωρίς εθνική στρατηγική, όπου ο εχθρός είναι στο εσωτερικό και είναι ο Άλλος. Κατά βάθος λίγα πράγματα μπορεί να κάνει ένα κόμμα διαφορετικά από το άλλο και το ερώτημα ήταν πότε και σε ποια χέρια θα έσκαγε η βόμβα. Αν αποδείχθηκε κάτι αυτά τα χρόνια είναι πως Αυτοί- οι Άλλοι- μπορεί να είμαστε Εμείς.
Δεν υπάρχουν αριστερά ή δεξιά μνημόνια, αλλά η τελευταία τριετία έδειξε πως μια αριστερή κυβέρνηση -αλλάζοντας πολιτική στο πλαίσιο ενός “αναγκαίου συμβιβασμού” μπορούσε να πάρει μέτρα που δεν μπορούσε να πάρει -και να μείνει στην εξουσία- μια δεξιά. Αυτό είναι το ελληνικό παράδοξο, όπου σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας εμφανίζεται- και είναι- ο εκφραστής του ρεαλισμού και της σταθερότητας και ο Κυριάκος Μητσοτάκης του τυχοδιωκτισμού και της ανωμαλίας -που κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ για το μόνο που διακατέχει έκδηλα τον ίδιο: τη δίψα για εξουσία.
Προφανώς ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας δεν επιθυμεί έξοδο από το μνημόνιο γιατί πιστεύει ότι θα το κάνει, αν ποτέ έλθει στην εξουσία, ο ίδιος. Ανησυχεί μήπως η έξοδος στις αγορές επιτρέψει στον ΣΥΡΙΖΑ να κάνει αυτό που φοβάται κι έχει ανακοινώσει ο ίδιος: μείωση φόρων και κοινωνικές παροχές. Με μια εμφανή αλλαγή στο λόγο των κομμάτων: ο λαϊκισμός έχει περάσει από τον ΣΥΡΙΖΑ που θάκανε τις αγορές να χορεύουν πεντοζάλη, στον Κυριάκο Μητσοτάκη -που αρκεί να τον ψηφίσετε και θα τρέξουν οι επενδυτές, συν 600.000 θέσεις εργασίας.
Όπως φαίνεται -και από τις τελευταίες δηλώσεις της Μέρκελ- η ελάφρυνση χρέους είναι δεδομένη και συζητιέται αν η περίοδος θα είναι δέκα ή δεκαπέντε χρόνια. Ίσως γι΄αυτό η Νέα Δημοκρατία επέλεξε να βάλει άλλο ένα εμπόδιο στην κυβέρνηση, που μάλλον στρέφεται εναντίον της. Με εικοσιπέντε συλλαλητήρια σε διάφορες πόλεις της Βόρειας Ελλάδας για το Μακεδονικό την ώρα που η Ελλάδα φαίνεται να φτάνει σε συμφωνία με τα Σκόπια η αξιωματική αντιπολίτευση που επίσημα δεν πάει, αλλά ούτε και απέχει, επιδιώκει ρήξη στο εσωτερικό της κυβέρνησης και εκλογές.
Κανείς δεν ασχολείται με τον Τούρκο αντιπρόεδρο της κυβέρνησης που απειλεί με απαγωγή των 8 «Γκιουλενιστών»- θα τους «πακετάρει» λέει- ή τα προεκλογικά σποτ του Ερντογάν του …Πορθητή που είναι η συνέχεια του Μωάμεθ. Πολύ περισσότερο με το γεωτρύπανο με το όνομα “Πορθητής” που διασχίζει το Αιγαίο. Θα περάσουμε ένα καλοκαίρι με αγωνία και μονότονα δελτία ειδήσεων για τις συντάξεις που κόβονται και τη Μακεδονία -που είναι ελληνική, καθημερινές αναχαιτίσεις στο Αιγαίο, ενέσεις αισιοδοξίας για την Ελλάδα που “ποδοπατήθηκε”, αλλά βγαίνει από το τέλμα.
Υπάρχει ένα πρόβλημα στο πολιτικό σκηνικό που πρέπει να αντιμετωπίσει έγκαιρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Αν δεν γίνουν εκλογές σύντομα θα πρέπει να βρει νέα συνθήματα και οι φωτό με τους αγρότες και τους ψαράδες θάχουν παλιώσει. Η έξοδος από το μνημόνιο θα αλλάξει το πολιτικό σκηνικό, καθώς τα αντιμνημονιακά κόμματα -και η ρητορική τους- δεν έχουν πλέον νόημα, ούτε η συνεργασία Τσίπρα-Καμμένου -ως νέο “Γοργοπόταμο”, όπως τον όρισε ο αρχηγός των ΑΝΕΛ- που αναζητά ήδη στο Μακεδονικό, λόγο πολιτικής ύπαρξης του κόμματός του.
Αν οι συνθήκες που γέννησαν αυτά τα κόμματα -για να αντιμετωπίσουν την ..Κατοχή, τους Δανειστές- Εκβιαστές- και άλλες μυθολογίες εκλείψουν, δεν έχουν νόημα -όπως δείχνουν και οι τάσεις στις δημοσκοπήσεις- να υπάρχουν. Οι διεργασίες στα κόμματα εξουσίας όπως η Νέα Δημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εμφανείς: βγαίνουμε από την κρίση με νέα κόμματα κι ο Αλέξης Τσίπρας- που δεν είναι πια ο διαδηλωτής κατά της παγκοσμιοποίησης- το έχει καταλάβει.
Μένει να το καταλάβει και ο Μητσοτάκης. Εξελέγη για να ανανεώσει το κόμμα του, αλλά το οδήγησε στην παλαιοδεξιά με βασική στρατηγική να αντιμετωπίσει τον ….κομμουνισμό -του Αλέξη Τσίπρα συμμαχώντας με ακροδεξιά στοιχεία. Τελικά όμως το αστικό καθεστώς δεν κινδυνεύει από τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως πιστεύουν οι Σαμαράς, Βενιζέλος και Λοβέρδος.
Φυσικά κάποτε θα γίνουν οι επόμενες εκλογές κι ίσως ξαναγίνουν σύντομα και οι μεθεπόμενες. Δεν θα κρίνουν για το μνημόνιο- που πέρασε από τρεις κυβερνήσεις, όλων των αποχρώσεων. Ούτε την ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας. Τα αντιμνημονιακά, ευρωπαϊκά και άλλα τόξα μιας άλλης εποχής ανήκουν στο παρελθόν. Οι δραχμιστές ηττήθηκαν, όπως και οι “αντιμνημονιακές δυνάμεις”, μαζί με όλους τους μύθους μιας Αριστεράς- που τώρα περιμένει τον Τραμπ να κάνει μια στάση στη …Σούδα.
Το μόνο που θα κριθεί είναι τι μορφή θα έχει σε πολιτικό επίπεδο η επιστροφή στην “κανονικότητα”, δηλαδή ποια κόμματα θα βγουν σώα και αβλαβή από τις εκλογές, ποια νέα -ίσως -προκύψουν. Σε κάθε περίπτωση τα παλιά κόμματα, όπως οι μεταλλάξεις του ΠΑΣΟΚ, ο παλιός ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η παλιά Νέα Δημοκρατία- που ετοιμάζεται να κάνει κυβέρνηση με τον Άδωνι, τον Βορίδη και τον Δαβάκη υπουργούς, δεν έχουν μέλλον -όπως και όσα κόμματα γεννήθηκαν στη διάρκεια της κρίσης.
Η έννοια της επιστροφής στην πολιτική ζωή δεν υπάρχει. Μόνο τέλος. Η εποχή που άρχισε το 2010 με τους Αγανακτισμένους να κυκλώνουν το κοινοβούλιο, τέλειωσε με τους … Μακεδονομάχους, αλλά μάλλον πάνε κι’ αυτοί. Πάμε παρακάτω.
