Του Νίκου Φελέκη

Ο πρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης διαμαρτύρεται επειδή, όπως υποστηρίζει, τα μεγάλα και συστημικά Μήντια δεν προβάλλουν τις θέσεις του. Κάποιος από τους συμβούλους του θα πρέπει να του πει πως αν υπάρχει ένας πολιτικός αρχηγός που καθημερινά βρίσκεται στα δελτία ειδήσεων και στις εκπομπές, ακόμη και του λάϊφ στάϊλ, είναι αυτός. Από πρωΐας έως εσπέρας.

Αν δεν προβάλλουν τις πολιτικές του θέσεις, είναι αφενός επειδή ο ίδιος, εξ αρχής, έχει επιλέξει να δίνει έμφαση στη συμπεριφορά του, στο στυλ, στα τικ τοκ, τα «αδιαμεσολάβητα», τα σπίτια, τον σύζυγό του, το σκυλί του, τον γάμο του, τους λιαγκισμούς του και όλα όσα περιγράφονται ως «μη στερεοτυπικά». Και αφετέρου επειδή η συμπεριφορά του κυριαρχεί των πολιτικών θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ, όπως επαναδιατυπώνονται αποκλειστικά από τον ίδιον, χωρίς τη συμμετοχή των κομματικών οργάνων. Και οπωσδήποτε ένας από τους λόγους που οι πολιτικές θέσεις Κασσελάκη δεν τυγχάνουν ευρείας προβολής είναι επειδή, με δική του ευθύνη, δεν υπάρχουν «αναμεταδότες».

Τα πολιτικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν ξέρουν ποιές είναι οι θέσεις του αρχηγού για να τις υποστηρίξουν και να τις προπαγανδίσουν. Η πλειοψηφία των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ αποφεύγει τα τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές επειδή τους είναι δύσκολο να υπερασπιστούν τις θέσεις του κόμματος χωρίς να ξέρουν ποιες είναι αυτές αφού ο Stefanos φροντίζει να τις αλλάζει κατά το δοκούν και ανάλογα με το ακροατήριο στις ανά την επικράτεια περιοδείες του. Όταν κάποιος, και εν προκειμένω ο Κασσελάκης, έχει επιλέξει να διεξάγει αποκλειστικά μόνος του την προεκλογική καμπάνια του ΣΥΡΙΖΑ είναι μάλλον ενοχλητικό να επιρρίπτει τις ευθύνες για το περιορισμένο της πολιτικής του απήχησης στα Μήντια ή στη «λευκή απεργία» των στελεχών, όπως λέγεται κατά κόρον στον έβδομο όροφο της Κουμουνδούρου.

Είναι οξύμωρο ενδεχομένως και ανόητο να επιδίδεσαι στο one man show και να θέλεις στις …γυροβολιές σου να συμμετέχουν όλοι. Τι να πουν η Γεροβασίλη, ο Τεμπονέρας, ο Θεοχαρόπουλος, ο Σπίρτζης ακόμη και ο Νίκος Παππάς για τους «υπουργούς που σκοτώνουν παιδιά» για τα «ξεσκίσματα» ή για τη «Βόρεια Ήπειρο», η οποία ευτυχώς δεν χαρακτηρίστηκε και «κουκλίτσα αληθινή» την οποίαν ο …ένδοξος ελληνικός στρατός θ’ ανέβει ένα πρωΐ για να την αγκαλιάσει στοργικά. Ευτυχώς. Ευτυχώς, γιατί θα μπορούσε να αναλάβει ο Άρης Σπηλιωτόπουλος να δικαιολογήσει τη σημειολογία του τραγουδιού, όπως έκανε με το «παγωτό» και τους «δολοφόνους υπουργούς». Και να μας πει ότι είναι ένα αθώο και νοσταλγικό τραγουδάκι και η στρατιωτική αγκαλιά, στην οποία αναφέρεται εκτός από την αρνητική έχει και τη θετική της διάσταση, που είναι το …γούτσου γούτσου και κατ’ αναλογίαν παραπέμπει στο 1940 και την κάλτσα του φαντάρου.

Ευτυχώς, για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν χρειάστηκε η διορθωτική ερμηνεία του Άρη ή ο παθιασμένος λόγος του συντρόφου του Βαγγέλη Αντώναρου για το ποιοι Συριζαίοι πρέπει να διαγραφούν επειδή δεν υμνούν τον θεόσταλτο αρχηγό! Θα μου πείτε -και ίσως να έχετε δίκαιο- πως όποιος αγαπά τα τριαντάφυλλα αγαπά και τα αγκάθια του. Σωστό, αλλά πως να το δεχτούν αυτό ο Φλαμπουράρης, ο Βασιλειάδης, ο Γιώργος Τσίπρας. Πως να μην τους πει ο Ζαχαριάδης ότι «πρέπει να είναι λίγο πιο προσεκτικοί και να σέβονται τα στελέχη ενός κόμματος στο οποίο οι ίδιοι δεν ήταν ως χθες» ότι «τα κόμματα έχουν όργανα και διαδικασίες» και πως «δεν τού αρέσει καθόλου όταν έρχονται τα άγρια να διώξουν τα ήμερα». Οι Kasselistas θα μπορούσαν να απαντήσουν -και ορθώς- ότι Αντώναρος και Σπηλιωτόπουλος έχουν τροχοδρομήσει στις ράγες της Κουμουνδούρου από το 2019. Μόνον που επί Τσίπρα δεν ήταν, όπως τώρα, στην πρώτη θέση του κόμματος, αλλά στη σκευοφόρο.

Σε κάθε πάντως περίπτωση η κλεψύδρα του χρόνου για τις ευρωεκλογές αδειάζει και στον ΣΥΡΙΖΑ αντί να διατυπώνουν καθαρές θέσεις για την επόμενη μέρα της Ευρώπης και της Ελλάδας αγωνιούν για την επόμενη μέρα στην Κουμουνδούρου. Και μάλιστα σε συνάρτηση με τη θέση που θα καταλάβει το ΠΑΣΟΚ και την μεταξύ τους ποσοστιαία διαφορά και όχι για το πως μπορεί να υπάρξει πολιτική αλλαγή και τους όρους κυβερνητικής αναδιοργάνωσης του Προοδευτικού Κέντρου και της Μεταρρυθμιστικής Αριστεράς. Αντί να σταματήσει η πολιτική «χειραψία σέλφι και ατάκα» του αρχηγού, διαμαρτύρονται για το πως τους «παίζουν» τα Μήντια. Αντί να οικοδομούν κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες για το σχηματισμό προοδευτικής πλειοψηφίας φλυαρούν για το ποσοστό που θα λάβουν, τι θα συμβεί αν του Κασσελάκη είναι μεγαλύτερη, η εκλογική επιρροή, από του Τσίπρα και ποιες εξελίξεις θα υπάρξουν σε περίπτωση που τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ είναι παραπλήσια και κάτω από το 15%.

Και επειδή αναφερθήκαμε στον Τσίπρα να αναφέρουμε πως ο Αλέξης βρέθηκε, για μια ακόμη φορά, στο στόχαστρο του Παύλου Πολλάκη. Με αφορμή τις αποκαλύψεις για παρενέργειες του εμβολίου AstraZeneca ο πρώην υφυπουργός Υγείας επετέθη στον Ξανθό, τον Τσίπρα και σε όσους δεν είχαν συμμεριστεί τις αντιεμβολιαστικές του απόψεις. Το νέο χτύπημα Πολλάκη δεν εκθέτει μόνον τον Τσίπρα για την επιείκεια που επέδειξε έναντι του «Παυλάρα», αλλά και υπονομεύει την προσπάθεια του Κασσελάκη να λάβει αποστάσεις από το κυβερνητικό παρελθόν του ΣΥΡΙΖΑ και ειδικότερα από συμπεριφορές που προκαλούσαν αλλεργία στην πλειοψηφία των πολιτών και ήταν βασικό συστατικό του αντισύριζα μετώπου. Όμως δεν είναι μόνον ο Πολλάκης πρόβλημα για τον Κασσελάκη είναι και ο Τσίπρας. Ο τέως πρωθυπουργός αποδοκίμασε, από το Βερολίνο, την «μεταπολιτική που επικεντρώνεται στο να “γίνεσαι viral”, αντί να κινητοποιείς τους πολίτες στη βάση προοδευτικών πολιτικών». Μεγαλύτερο καρφί (ειπωμένο όμως με κομψό τρόπο) κατά του Κασσελάκη δεν θα μπορούσε να υπάρξει.

Βεβαίως, τον Αλέξη, τουλάχιστον προσώρας, δεν τον απασχολεί να εμφανιστεί ως εναλλακτική στον Κασσελάκη σε περίπτωση που αυτός δεν πάει καλά στις ευρωεκλογές. Ο στόχος του είναι όντως το «ριμπράντινγκ» του προφίλ του, αρχής γενομένης από την ευρωπαϊκή του εικόνα. Η γνώμη του είναι πως στην εποχή μας δεν αρκεί να διατυπώνουν γνώμες τα κόμματα, οι αρχηγοί τους και οι ηγεσίες της ΕΕ. «Πέρα από το εθνικό και το πολιτικό υπάρχει και το κοινωνικό πεδίο» και σ’αυτό το πεδίο υπάρχουν πολιτικά ινστιτούτα, θεσμικές συλλογικότητες, επιστημονικοί όμιλοι, κοινωνικές οργανώσεις, που μπορούν, με τους προβληματισμούς και τις ιδέες τους, να δώσουν μια νέα δυναμική στην πολιτική. Κατά τον Αλέξη Τσίπρα οι πολιτικοί πρέπει να ανακαλύψουν καινούργιες ιδέες. Μόνο εάν δώσουν την μάχη των ιδεών και των αξιών μπορούν να ξανακάνουν ελκυστική την πολιτική για τους πολίτες, αλλά και να αναστηλώσουν το κύρος της Ευρώπης, ανακόπτοντας την επέλαση της ακροδεξιάς. Ο Τσίπρας θεωρεί ότι η θέση του Εμμανουέλ Μακρόν για ισχυρή και ανταγωνιστική Ευρώπη δεν είναι αρκετή ως απάντηση στο πρόβλημα της «θνήσκουσας» Ευρώπης, χρειάζεται και πολιτική για περιφερειακή σύγκλιση και μείωση των ανισοτήτων. Κατά τον Αλέξη η Ευρώπη, κατ’ επέκτασιν και η Ελλάδα, στους ταραγμένους καιρούς που ζούμε δεν χρειάζονται περισσότερα όπλα, αλλά αποτελεσματικές πολιτικές για την ειρήνη.

Εδραία πεποίθησή του είναι πως οι συντηρητικές αξίες και οι επικοινωνιακές ρεβεράντζες επιτείνουν τα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα και τελικά, ασχέτως προθέσεων, ευνοούν την δεξιά και την ακροδεξια. Ο Αλέξης Τσίπρας αποφεύγει πάντως να πει ότι ο «Κασσελάκης κινείται όπως ο άνεμος». Ούτε χαρακτηρίζει «δεξιές», «αριστερές» ή «απολίτικες» τις διαπιστώσεις που κάνει για τη χώρα και το πολιτικό σύστημα ο διάδοχός του. Τα λένε όμως σύντροφοί του, που είτε έφυγαν από τον ΣΥΡΙΖΑ είτε παραμένουν ακόμη, με ορίζοντα τις ευρωεκλογές και οι οποίοι συνεχίζουν να ομνύουν στον «ιστορικό ηγέτη της κυβερνώσας αριστεράς», όπως αποκαλούν τον «σύντροφο Αλέξη». Μπορεί ο Τσίπρας να αποφεύγει τους χαρακτηρισμούς όμως, όπως και άλλα ιστορικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αισθάνεται άβολα όταν ακούει τον Κασσελάκη να ομιλεί για Βόρεια Ήπειρο και διάφορους kasselistas να υποστηρίζουν πως «μετά την πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένεια η αξιωματική αντιπολίτευση θα πρέπει να σταματήσει να χαρίζει και τις εθνικές μειονότητες στη δεξιά». Το μόνο παρήγορο είναι ότι ακόμη και στην επίσημη ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει επίσκεψη Κασσελάκη στη «Βόρεια Ήπειρο», αλλά στα μειονοτικά χωριά της Αλβανίας.

Πάντως, για να είμαστε δίκαιοι, η επίσκεψη Κασσελάκη στα μειονοτικά χωριά καλώς έγινε. Ο ελληνισμός της Αλβανίας συνεχώς συρρικνώνεται και χρειάζεται «ενέσεις συμπαράστασης» από την εγχώρια πολιτική τάξη, ειδικά μετά τις προκλήσεις Ράμα και τα «Μπελερικά». Η επίσκεψη Κασσελάκη, ακόμη κι αν έγινε για να μην πάρει όλες τις ψήφους της μειονότητας, ο Μητσοτάκης ήταν θετική. Θα ήταν όμως περισσότερο θετική αν ο Κασσελάκης και ο Μητσοτάκης, αλλά και οι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί αντί να λένε καλά λόγια για την ελληνική μειονότητα στην Αλβανία να προβληματιστούν για τον τρόπο που μπορούν να αξιοποιήσουν υπέρ των ελληνικών συμφερόντων την εν Ελλάδα αλβανική μειονότητα, η οποία όχι μόνον αναπτύσσεται και διαπρέπει, αλλά σε λίγα χρόνια ένας μεγάλος αριθμός της θα κατέχει σημαντικά πόστα στην οικονομική, κοινωνική και πολιτική ζωή της χώρας μας. Τα επόμενα χρόνια στη ραχοκοκκαλιά της μεσαίας τάξης θα βρίσκεται ένας διόλου ευκαταφρόνητος αριθμός Ελλήνων πολιτών αλβανικής καταγωγής. Σε αυτούς τα πολιτικά κόμματα πρέπει να επενδύσουν -κι όχι να τους «στρατολογήσει» για τα δικά του συμφέροντα και τα συμφέροντα της Αλβανίας ο Ράμα- για να υπάρχουν ήρεμα νερά στις ελληνοαλβανικές σχέσεις και μέσω αυτών να προστατεύσουν και την ελληνική μειονότητα στην Αλβανία. Και πρωτίστως πρέπει αυτό να το κάνουν τα λεγόμενα προοδευτικά κόμματα τα οποία, υποτίθεται, δεν τα τυφλώνει ο εθνικισμός.

Ενδεχομένως, αυτά να είναι ψιλά γράμματα για τον Κασσελάκη. Όμως δεν μπορεί να μην υπάρχουν, πέραν του Άρη Σπηλιωτόπουλου και του Βαγγέλη Αντώναρου, και άλλοι σύμβουλοι του Stefanos για να του πουν τι συνιστά αν όχι αριστερή πολιτική, τουλάχιστον αντιδεξιά και προοδευτική. Και κυρίως πως μπορεί να προσελκύσει ψηφοφόρους προκειμένου να πάρει από τον Μητσοτάκη το αξίωμα του πρωθυπουργού, που, κατά τα λεγόμενά του, είναι ο υπέρτατος στόχος του. Τα «νέα κοινά» δεν αρκούν για να κερδίσει στις 9 Ιουνίου ή αργότερα στην εθνική κάλπη. Όχι μόνον επειδή δεν έχουν κουλτούρα εκλογών, αλλά και επειδή η μάχη των ευρωεκλογών για να είναι νικηφόρα θα πρέπει να συναρτάται και με τρεις άλλους στόχους. Πρώτον, να αυξηθεί κατακόρυφα η συσπείρωση του ΣΥΡΙΖΑ. Δεύτερον, να περιοριστεί η αποχή των αριστερών ψηφοφόρων και να περιοριστούν οι απώλειες προς τα αριστερά, οι οποίες, σύμφωνα με μετρήσεις, φτάνουν έως και το 55% των αριστερόστροφων ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές. Και τρίτον, να αποσπάσει τμήμα από τους δυσαρεστημένους δεξιούς ψηφοφόρους. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ -που με τον Κασσελάκη επικεφαλής δεν φοβίζει τους δεξιούς ψηφοφόρους- δεν επωφεληθεί από την κυβερνητική φθορά και αυτή κατευθυνθεί προς τα ακροδεξιά κόμματα ή και στον Λοβέρδο τότε οι υψηλές δημοσκοπικές πτήσεις του ΣΥΡΙΖΑ πιθανώς θα παραμείνουν δημοσκοπικές και δεν θα γίνουν και εκλογικές, όπως ελπίζουν ο Stefanos και οι Kasselistas του. Αναλυτές υποστηρίζουν πως εκτός από τα «νέα κοινά» ο Κασσελάκης και ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να εντείνουν την (τεκμηριωμένη και εναλλακτική) κριτική τους στην κυβέρνηση για θέματα όπως η ακρίβεια, η μειωμένη αγοραστική δύναμη, τα ακριβά ενοίκια, και ο πληθωρισμός στα τρόφιμα. Τα θέματα του κράτους δικαίου και της ασφάλειας, τα προβλήματα στο ΕΣΥ και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι σημαντικά όμως η ψήφος των πολιτών πρωτίστως επηρεάζεται από το περιεχόμενο της τσέπης τους. Το μέλλον της Ευρώπης, οι δύο πόλεμοι στη γειτονιά μας (Ουκρανία, Παλαιστίνη) δημιουργούν αισθήματα φόβου και ανασφάλειας και αυτά δεν απαντώνται με ρητορική για …δολοφονίες, σκισίματα και αληθινές κουκλίτσες. Ούτε, όπως επισημαίνει σε άρθρο του στην ΕΦΣΥΝ ο Μανώλης Δρεττάκης με επιδείξεις πλούτου και συνεχή αυτοπροβολή του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία επισκιάζει και μεταλλάσσει το κόμμα του. Τόσο απλό και τόσο αληθές. Το πρόβλημα δεν είναι να κάνεις επίδεξη εξουσίας, αλλά να έχεις την εξουσία. Αυτό πρέπει να καταλάβουν ο Stefanos και οι kasselistas του. Α, και οι επίδοξοι νικητές δεν κλωτσούν κουτσά σκυλιά, όπως θεωρούν τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ…

ΑΠΟ ΤΟ MATRIX24