Toυ Ιωάννη Δαμίγου
Οι ευρωπαϊκοί λαοί βρίσκονται στην πλέον δύσκολη θέση από ποτέ, βιώνοντας την εποχή της ανασφάλειας, της αγωνίας και της απόγνωσης πολλές φορές. Ο φόβος και ο τρόμος συνεχών απειλών, εξουθένωσαν τους πληθυσμούς και επιτήδεια τους έσπρωξαν βίαια σχεδόν στην αγκαλιά της πάντα “φιλόξενης και παρηγορήτρας” ακροδεξιάς.
Η πλέον σάπια γενιά πολιτικών, αναδύθηκε επίκαιρα και κατέλαβε σχεδόν διοριζόμενη, τις ηγετικές θέσεις κλειδιά στην εξουσία. Οι εταιρείες πια, τα λόμπι και τα συμφέροντα, διόρισαν κάθε λογής λεγεωνάριο και τυχοδιώκτη, σε ηγετικές θέσεις πρωθυπουργών και προέδρων, σε όλα σχεδόν τα ευρωπαϊκά κράτη, ακόμα και σε έδρα προέδρου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όλοι αυτοί και αυτές, προσφέρθηκαν για κάποια βαλάντια αρχικά, να υπηρετήσουν το σχέδιο άλωσης της δημοκρατίας, προς το οικονομικό συμφέρον πολυεθνικών εταιρειών.
Αμόρφωτοι οι περισσότεροι από δαύτους και άπληστοι, έκαναν τα πάντα να εξυπηρετήσουν κεφάλαια, με υπερβολικό ακόμα και ξεδιάντροπο τρόπο, δελεαζόμενοι από μαύρα εκατομμύρια νομιμοποιημένης μίζας. Εκφοβίζοντας και τρομοκρατώντας λαούς, λεηλάτησαν πόρους, δικαιοσύνη, δημοκρατία, ψήφους και αξιώματα, προς ίδιον όφελος, με θρασύ τρόπο. Πόσοι από αυτούς αποχώρισαν από προεδρικούς θώκους με σοβαρές υπόνοιες κατηγορίας χρηματισμού, αναλαμβάνοντας θέσης συμβούλων τάχα τραπεζών και χρηματοοικονομικών ιδρυμάτων, ως εφάπαξ αποζημίωση έναντι των “υπηρεσιών” των;
Γνωστή η αποδοτική ως μέθοδος των περιστρεφόμενων θυρών. Κάποιοι από δαύτους φορούν ακόμα¨ κατ’ οίκο ηλεκτρονικό “βραχιολάκι”,(Nicolas Sarkozy) όσο κι αν το σύστημα προσπάθησε για κάλυψη. Αλλά υπήρξαν και υπάρχουν τόσο άπληστοι, που δεν ελάμβαναν κανένα μέτρο προστασίας. Από Jean-Claude Juncker μέχρι Ursula von der Leyen, πρόσφατα καταδικασμένη, βρώμικοι όσο κανείς άλλος, μα προστατευόμενοι από το ξέφρενο καπιταλιστικό σύστημα. Σίγουρα, θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει ευθέως τις σημερινές ευρωπαϊκές ηγεσίες, όχι ως προέδρους ή πρωθυπουργούς, μα businessman και businesswoman ή ανώτερους υπαλλήλους εν κατακλείδι. Ο Macron, o Friedrich Merz ο Keir Starmer και ο Donald Tusk, από τα πιο σάπια φερέφωνα, απέμειναν “ορφανοί” στην παράσταση των “προθύμων”, παρέα με τον κομπάρσο θανάτου Zelwnsky, μετά το άδειασμα από τον Trump μέσω της στεγνής δήλωσής του, πως ο πόλεμος αυτός δεν είναι δικός του! Τόση και τέτοια η απαξίωση στα πρόσωπά των, που ταιριάζει απόλυτα σαν σε τελευταίους κλητήρες.
Αναμφίβολα και η Ευρωπαϊκή προηγούμενη γενιά πολιτικών, δεν υπήρξε η σωστότερη υποπίπτοντας σε λάθη, μα διέθεταν μια κάποια προσωπικότητα, κατείχαν ένα κάποιο κύρος και τέλος πάντων δεν παρουσίαζαν αυτή την απεχθή εικόνα, που κουβαλούν μαζί τους οι σημερινοί σαλτιμπάγκοι.
Με όλα αυτά που συντελούνται, τις αλλαγές ισορροπιών με τα νέα πλασαρίσματα δυνάμεων, θεωρώ πως αυτά τα ευρωπαϊκά ανδρείκελα διεκπεραίωσης υπηρεσιών, υποδυόμενα τους πολιτικούς, θα εκλείψουν. Είναι οι ανίκανοι και οι υπεύθυνοι που οδήγησαν κυνικά και σκοπίμως τους λαούς των στην ακροδεξιά και συνεχίζουν φανατισμένα να τους οδηγούν στο όλεθρο του πολέμου. Παράλογοι και επικίνδυνοι, επιμένουν στην στρατιωτική και δαπανηρή υποστήριξη της Ουκρανίας, σε βάρος της Ευρώπης. Ενώ πληθαίνουν οι χώρες που υπογράφουν και τάσσονται κατά των δολοφόνων του Ισραήλ, εκτός από τον Έλληνα πρωθυπουργό, υποστηρικτή όμως της στρατιωτικής βοήθειας στην Ουκρανία, μαζί με την παρέα (παρία) θέλουν ανοιχτό αυτό το μέτωπο, όμοιοι βρικόλακες που ζητούν κι άλλο αίμα.
Δεν γνωρίζω τον χρόνο, όμως αυτή η σάπια γενιά Ευρωπαίων πολιτικών, εκ των πραγμάτων πλησιάζει στο τέλος της. Ό, τι και να προκύψει από την νέα τάξη πραγμάτων, δεν θα είναι χειρότερο από αυτό το συνονθύλευμα κακοποιών στοιχείων.