Του Γ. Λακόπουλου
Ο δημοσιογράφος Μαν. Κοττάκης,- έγκριτος πολιτικός συντάκτης και συναξαριστής του πολιτικού φορέα της συντηρητικής παράταξης- γράφει συχνά για το μέλλον αυτού του φορέα ανιχνεύοντας τη “Νέα Δημοκρατία μετά τη Νέα Δημοκρατία”.
Ουσιαστικά προειδοποιεί για “το τέλος της Ν.Δ. όπως τη γνωρίσαμε “. Και διόλου τυχαία σημειώνει ότι “Κυριάκος Μητσοτάκης, θα είναι ο πρώτος αρχηγός που δεν πρόκειται να παραδώσει το κόμμα, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα των εκλογών”.
Η επισήμανση αναδεικνύει τους προβληματισμούς εντός της ΝΔ, της οποίας ο Κυριάκος έγινε πρόεδρος, αλλά όχι και ηγέτης. Και αυτοί οι προβληματισμοί κυμαίνονται ανάμεσα στο φόβο για “σφετερισμό” του κόμματος δια τους κράτους, και στη διάσπαση του, αν χάσει το κράτος.
Επιφανειακά όλα δείχνουν κανονικά- όπως εξελίσσεται πάντα η αλλαγή σκυτάλης στη ΝΔ, που είχε ως τώρα… δέκα αρχηγούς.
Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης παρότι είχε τυπικά την προεδρία του κόμματος, απέτυχε να εκλεγεί στην ηγεσία της. Ο νεότερος Μητσοτακης το κατάφερε- και ας μην είχε ούτε τη Ντόρα μαζί του. Μετά έπεισε τους πολίτες να τον ψηφίσουν για πρωθυπουργό και τώρα θέλει να το ξανακάνει.
Αν το καταφέρει, ευλόγως θα περιέλθει αμετάκλητα η ΝΔ ως κόμμα στην “ιδιοκτησία” του ιδίου και της οικογένεια του. Η πλειοψηφία αποφασίζει.
Αν η ΝΔ θα γίνει Μητσοτακική, σημαίνει ότι δεν ήταν και τόσο Καραμανλική.
Αλλά στην πολιτική τίποτε δεν είναι όπως φαίνεται. Η οικογένεια Μητσοτάκη είχε αποκλειστεί από τον ιδρυτή ΝΔ, που δεν ήθελε τον αποστάτη του 1965 στο κόμμα που ίδρυσε μετά την Μεταπολίτευση.
Τον περισυνέλεξε αργότερα γιατί χρειάστηκε την ψήφο του για το άλμα στην “συγκυβερνώσα” Προεδρία της Δημοκρατίας , που είχε διαμορφώσει για τον εαυτό του.
Ότι οι επίγονοί του, τον χρησιμοποίησαν ως – αδίστακτο- πολιορκητικό κατά το Ανδρέα Παπανδρέου, δεν τον κατέστησε σάρκα εκ της σαρκός της. Απόδειξη ότι κόμμα επανήλθε στα χέρια του νεότερου Καραμανλή.
Ακόμη και τον Σαμαρά -που έκανε το χειρότερο που μπορεί να κάνει πολιτικός, ανατρέποντας την κυβέρνηση του κόμματος του, στη συνέχεια οι Νεοδημοκράτες τον προτίμησαν για αρχηγό, από τη κόρη του Μητσοτάκη.
Ότι ο Σαμαράς συνέργησε να γίνει αρχηγός στη θέση του ο υιός Μητσοτάκης -πιστεύοντας ότι τον έχει του χεριού του και θα τον ξηλώσει όποτε κρίνει για να επανέλθει- είναι αστοχία της ραδιουργίας του. Αλλά δεν κατοχυρώνει τη ΝΔ στον Κυριάκο.
Αυτά όμως τελειώνουν. Στις επόμενες εκλογές θα κριθεί σε ποιον περνάει οριστικά η ΝΔ. Στους συνεχιστές του ιδρυτή της ή στην οικογένεια του αποσυνάγωγου της Μεταπολίτευσης;
Εδώ η ιστορία κάνει χάρη σε τρεις πολιτικούς, αλλά ταυτόχρονα τους θέτει και ενώπιον ιστορικών επιλογών.
Ο πρώτος είναι ο Κώστας Καραμανλής. Μακροβιότερος αρχηγός της ΝΔ επί 12 χρόνια και πρωθυπουργός επί πέντε, κρατάει στα χέρια του τους κωδικούς του Καραμανλισμού.
Καλώς ως τώρα δεν τους ενεργοποίησε, κατά της οικογένειας της οποίας το ποιον γνωρίζει απέξω και ανακατωτά- παρότι η Ντόρα πολιτεύτηκε εντίμως ως υπουργός του απέναντί του.
Η προτίμηση του στον Μεϊμαράκη το 2016 ήταν διακριτική και δεν παραβίασε την απόσταση που όφειλε να τηρεί ως εγγυητής τη ενότητας.
Ότι οι Νεοδημοκράτες δεν πήραν το μήνυμά του, ή παρασύρθηκαν από την προπαγάνδα του Κυριάκου και των χορηγών του, τον απαλλάσσει από την ευθύνη του “συνεργού” στην ηγετοποίηση ενός υιού του πατρός που αποδεικνύεται χειρότερος από το κληροδότη του
Εξ ίσου ορθώς και εντίμως, ως τώρα δεν δημιούργησε κανένα πρόβλημα στον νεότερο Μητσοτακη, ούτε ως αρχηγό του κόμματος, ούτε ως Πρωθυπουργο. Πλην της προειδοποίησης από το Βελλίδειο για τα ελληνοτουρκικά.
Ως φυσικός ηγέτης της παράταξης- όσο κι αν ενοχλεί τους Σημιτικούς που κάνουν σήμερα κουμάντο στη ΝΔ-, δεν ήταν η δουλειά του να ραδιουργεί εναντίον ενός εκλεγμένου. Παρότι ο Μητσοτακης μάζευε κάθε καρυδιάς καρύδι στο κόμμα. Δεν το έκανε σε καμία στιγμή παρότι στο γραφείο του προσφεύγουν αι γενεαί πάσαι της Κεντροδεξιάς.
Τώρα όμως ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Όχι γιατί ο Μητσοτάκης μπορεί να παρατείνει την πρωθυπουργία του μετά τις εκλογές. Αυτό θα το κρίνει ο λαός.
Ούτε γιατί θα γίνει το απόλυτο αφεντικό του κόμματος αν ξαναγίνει πρωθυπουργός, με δικαίωμα να το κόψει και το ράψει στα μέτρα του. Ακόμη και να απαγορεύσει τη λέξη “Καραμανλής”. Αν έχει την πλειοψηφία μαζί του μπορεί να κάνει ό,τι θέλει στο κόμμα.
Αλλά γιατί αν επικρατήσει στις εθνικές εκλογές και θέσει αυτομάτως τη ΝΔ στον απόλυτο έλεγχο του, θα κόψει και θα ράψει και τη χώρα στα μέτρα του.
Ήδη έχει δώσει δείγματα γραφής. Πώς θα αντιμετωπίσει τις προοπτικές συρρίκνωσης κυριαρχικών δικαιωμάτων της. Πώς βλέπει τη λειτουργία της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας και τη διακυβέρνηση. Πώς αντιμετωπίζει τη ΝΔ και τον Καραμανλισμό. Και πώς αντιλαμβάνεται τη διαχείριση του δημοσίου χρήματος.
Περισσότερο από κάθε άλλον στη χώρα ο Καραμανλής έχει τις απαντήσεις στα αντίστοιχα ερωτήματα που εγείρονται. Δικαίωμά του να σιωπά, όπως και για το παρελθόν. Ενδεχομένως για να μην βλάψει τη ΝΔ. Αλλά υπάρχει ένα κρίσιμο σημείο, που τον αφορά προσωπικά:
Αν εξακολουθεί να ισχύει η αξιόπιστη επιχειρηματολογία του για την άρνηση του να επιστρέψει στο κέντρο της πολιτικής σκηνής είναι σεβαστή επιλογή.
Αλλά σ’ αυτή την περίπτωση οφείλει να μην είναι παρών ως παράγων της ΝΔ σε όσα θα ακολουθήσουν στη χώρα, και στο κόμμα, μετά από ενδεχόμενο θρίαμβο Μητσοτάκη.
Αν ο Καραμανλής κρίνει ότι ο ρόλος του δεν είναι να προστατεύσει τη φυσιογνωμία του κόμματός του, σίγουρα θα αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι και να δίνει με την παρουσία του άλλοθι σε κανέναν. Να νομιμοποιεί δηλαδή ότι ο Μητσοτάκης πράττει εκ μέρους της όλης ΝΔ.
Σ’ αυτό το πλαίσιο είναι αυτονόητης σημασίας να τον αφήσει μόνο του, στην πορεία προς τις εκλογές.
Όχι με την εναντίωση του, αλλά με την απουσία του. Και ας αποφασίσουν οι Νεοδημοκράτες και οι Πολίτες, αν θέλουν να τους κυβερνήσει η ΝΔ, χωρίς τη ΝΔ.
Αντίστοιχα ζητήματα ισχύουν και για τον Αντώνη Σαμαρά, που έκοψε ήδη τις γέφυρες με την οικογένεια Μητσοτάκη και δεν πρόκειται να τον καλέσουν στο τραπέζι τους.
Οι Νεοδημοκράτες δεν δικαιολογήσαν απλώς την ανατροπή του Μητσοτακη εκ μέρους του Σαμαρά, αλλά τον επιβράβευσαν με την ανάθεση της ηγεσίας του κόμματος. Αν αποφάσισε να αποχωρήσει από την πολιτική σκηνή πρέπει να το κάνει τώρα, και πριν τις εκλογές. Να μην είναι τμήμα όσων θα ακολουθήσουν με τον Μητσοτάκη, ειδικά στο Αιγαίο.
Ομοίως πρέπει να πάρει αποφάσεις και ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, που κράτησε όρθια τη ΝΔ σε δύσκολες στιγμές, με αίσθηση χρέους απέναντι στη χώρα και ευθύνη απέναντι στους οπαδούς του κόμματος-χλευαζόμενος από το σύστημα Μητσοτάκη. Παραμένοντας στη ΝΔ της “οικογένειας” τη διευκολύνει.
Η διαχείριση της συμμετοχής τους στις κομματικές εξελίξεις από τους Καραμανλή – Σαμαρά -Μεϊμαράκη είναι υπόθεση που αφορά και τη χώρα. Για τα υπόλοιπα θα αποφασίσουν οι πολίτες.
Να επιστρέψουμε όμως ειδικά στον Κώστα Καραμανλή. Ακέραιος πολιτικός, έντιμος και θαρραλέος άνθρωπος αποτελεί μέρος του τετράγωνου -μαζί με τον παλιό Καραμανλή, τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Τσίπρα-που τίμησαν την πολιτική αρνούμενοι να συμμορφωθούν με τις υποδείξεις νταβατζήδων και ξένων κηδεμόνων.
Η μοίρα τον φέρνει εκ νέου απέναντι και στους εγχώριους και τους ξένους υποβολείς της πολιτικής ζωής στην Ελλάδα με τους οποίους συγκρούστηκε. Οι ίδιοι προωθώντας το “μοντέλο Κυριάκου” στη χώρα, την πολιτική και την ΝΔ οδηγούν στην αντικατάσταση ενός κόμματος από μια οικογένεια.
Δεν μπορεί να μην βλέπει τις αλλοιώσεις στη ΝΔ, που αναδεικνύει ο Κοττάκης, την κατάσταση που διαμορφώνει στην κοινωνία με την πολιτική και τη φαυλότητα της διακυβέρνησής του, την υποτέλεια στους ξένους και -κυρίως- τη διευκόλυνση του Ερντογάν να καταστεί αφεντικό στην περιοχή, με την ΙΧ διπλωματία που ασκεί ως Πρωθυπουργός ερήμην των πάντων.
Το όνομα του Καραμανλή, η προϊστορία και ο χαρακτήρας του προφανώς θα ορίσουν τη στάση του – ως απάντηση σε πρόκληση καθήκοντος. Σε τελευταία ανάλυση αυτή τη φορά δεν έχει τίποτα να χάσει.
Επιπλέον ξέρει καλύτερα από τους άλλους -όπως ξέρει και ο Προκόπης Παυλόπουλος και όσοι βρέθηκαν δίπλα στον ιδρυτή της ΝΔ- ότι αν οι πολιτικοί και οικογενειακοί κληρονόμοι του αφήσουν να πάρει τα κλειδιά της η οικογένεια Μητσοτάκη, θα πάρει ανάποδες. Και ο “Θεός” θα κατεβεί από εκεί που βρίσκεται και δεν θα τους ξεπλένουν όλα τα ποτάμια της Μακεδονίας…