Toυ Γ. Λακόπουλου
Οι πολιτικοί «τιμούν» τη μνήμη τους, αλλά οι δολοφόνοι τους κυκλοφορούν ελεύθεροι
Όποιος δεν ξέρει την πρόσφατη πολιτική ιστορία της χώρας, αν παρακολουθούσε την συνεδρίαση της Βουλής την Τρίτη, θα ένιωθε συγκίνηση.
Τα κόμματα τίμησαν τη μνήμη των τριών αθώων ανθρώπων που κάηκαν πριν δέκα χρόνια. Από εμπρησμό που προκάλεσαν άγνωστοι- στο περιθώριο μεγάλης διαδήλωσης κατά του πρώτου Μνημονίου.
Για όσους όμως δεν έχουν μνήμη χρυσόψαρου το σκηνικό στη Βουλή έδειχνε υποκρισία. Δεν ήταν φόρος τιμής, αλλά μια καλοστημένη παράσταση.
Ο καθένας με το ρόλο του. Ο Κυρανάκης με την πρόταση για μνημείο με τα ονόματα των νεκρών. Ο Μητσοτάκης και ο Τασούλας με μεγάλα λόγια. Ο Λοβέρδος – που ήταν υπουργός όταν έγινε η διαδήλωση -με ανοίκειους υπαινιγμούς.
Το καλό ήλθε στο τέλος: Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη ανακοίνωσε ότι θα αρχίσει νέα έρευνα γιατί η προηγούμενη είχε κενά.
Όσοι δεν τρώνε κουτόχορτο τσιμπηθήκαν: δηλαδή θα κάνει έρευνα εναντίον του εαυτού του;
Ο τότε υπουργός στο ίδιο υπουργείο ονομάζονταν Μιχ. Χρυσοχοΐδης. Με άλλο κόμμα και άλλον πρωθυπουργό, αλλά δεν είναι συνωνυμία.
Όπως δεν είναι ότι ο τότε αρχηγός της αστυνομίας ονομαζόταν Λ. Οικονόμου και δεν είναι άλλος από τον σημερινό υφυπουργό του.
Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν.
Η δεύτερη πράξη της παράστασης θα δοθεί το Σάββατο στην οδό Σταδίου. Ο πρωθυπουργός κάλεσε τους αρχηγούς κομμάτων θα αποκαλύψει πλάκα με τα ονόματα των θυμάτων.
Να μην κρυβόμαστε πίσω από τη Μαρφίν μας: ο μόνος τρόπος να τιμηθούν τα θύματα εκείνης της δολοφονίας θα ήταν να βρεθούν οι ένοχοι του εμπρησμού.
Με τρεις πρωθυπουργούς -Παπανδρέου, Σαμαράς, Τσίπρας- δεν βρέθηκαν. Τι είναι αυτό που μας λέει ότι θα βρεθούν με τον Μητσοτάκη;
Μήπως γιατί ο σημερινός πρωθυπουργός είναι τόσο αποφασισμένος και ο, υπό τις διαταγές του πλέον, υπουργός πιο αποτελεσματικός;
Μέσα. Αλλά αν είναι έτσι γιατί δεν κάνουν και μια έρευνα για τους τέσσερις νεκρούς από τον εμπρησμό, σε ίδιες συνθήκες της «Κάπα Μαρούσης;» στην Πανεπιστημίου το 1991;
Γιατί δεν ανασύρουν -που είναι και ποιο εύκολο εδώ που τα λέμε- τον φάκελο της δολοφονίας των διαδηλωτών Ιάκωβου Κουμή και Σταματίνας Κανελλοπούλου, από άνδρες των ΜΑΤ το 1980, μια ανάσα από τη Βουλή;
Ή αρκούνται στη δήλωση του τότε πρωθυπουργού της ΝΔ: “Και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ σπάθην κρατεί στα χέρια του για να αμυνθεί εναντίον των δαιμόνων. Δεν κρατεί άνθη».
Οι πολιτικοί κάνουν αυτό ακριβώς που δεν τους παίρνει άλλο: κοροϊδεύουν τον κόσμο. Εκμεταλλεύονται την απώλεια τριών ανθρώπων στα λόγια, ενώ φέρουν ευθύνη για ό,τι δεν έγινε στην πράξη. Όπως οι ίδιοι ομολογούν.
Εκείνη η διαδήλωση θρήνησε, όπως όλοι οι Έλληνες των θάνατο των εγκλείστων της Μαρφίν που απανθρακώθηκαν. Οι πάντες οργίσθηκαν για το έγκλημα.
Ότι στη διαδήλωση μπήκαν μπαχαλάκηδες, μολωτοφόροι, προβοκάτορες και ακραίοι δεν άλλαζε τον χαρακτήρα της. Οπως φυσικά δεν αλλαζει την ευθύνη των δραστών μια δικαστική καταδικη για οσους δεν επέτρεψαν εγκαιρως στα θύματα να αποχωρήσουν
Ολοι αντιλαμβάνονται ότι εκτός από τους ανθρώπους που χάθηκαν , αυτός που επλήγη περισσότερο ήταν το κίνημα κατά του Μνημονίου, που είχε αρχίσει να γιγαντώνεται.
Αυτοί που προκάλεσαν τον εμπρησμό -ή όσοι τους υποκίνησαν- ήξεραν τι θα ακολουθήσει. Κάθε μαζική διαμαρτυρία από εκεί και πέρα είχε το φόβο επανάληψη του ανοσιουργήματος.
Ήταν η μεγαλύτερη προβοκάτσια τη Μεταπολίτευσης. Οργανωτές διαδηλώσεων και μετέχοντες είχαν πλέον την αγωνία ότι οι ασύδοτοι εμπρηστές θα μπορούσαν να ξανακάψουν ανθρώπους. Οι διαμαρτυρίες υποχώρησαν.
Η κυβέρνηση και η αστυνομία της εποχής έκλεισαν το φάκελο, χωρίς αποτέλεσμα. Οι δολοφόνοι έμειναν ανέγγιχτοι.
Τώρα ξανανοίγει. Για επικοινωνιακούς λόγους. Και ο καθένας από τους πολιτικούς συμμετέχει στον φόρο τιμής για δικούς του λόγους.
Οι προερχόμενοι από τη Δεξιά γιατί είναι μια καλή ευκαιρία να αναδείξουν -με υπαινιγμούς, -την ελεεινή ρητορεία της κατά της Αριστεράς, για υπόθαλψη ή συμπάθεια προς δράστες αυτού του είδους.
Η Αριστερά, που ως κυβέρνηση είναι εξ ίσου υπεύθυνη για το σκοτάδι στις έρευνες, γιατί έχει κόμπλεξ απέναντι στις κατηγορίες για «ανοχή». Δεν έχει τα κότσια να αναδείξει ποιοι έκαναν στη μεταπολεμική Ελλάδα προβοκάτσιες τέτοιου τύπου.
Κακά τα ψέματα. Η εκδήλωση «αγανάκτησης» για τα θύματα της Μαρφίν είναι καλοστημένο θέατρο.Αλίμονο από τους ανθρώπους που χάθηκαν και τους οικείους τους.