Του Ιωάννη Δαμίγου
Στενεύουν ολοένα τα ελάχιστα περιθώρια ακόμη και αυτής της ανελεύθερης ζωής μας. Αν αναλογιστούμε ποια και πόσα είναι αυτά τα στοιχεία, που έχουν μείνει ελεύθερα επιλογής, θα ανατριχιάσουμε το λιγότερο. Καθώς τα περισσότερα αποτελούν συνήθειες εγκλείστων, προγραμματισμένες σε τέτοιο απόλυτο βαθμό, που όταν σου τύχει το αιφνίδιο αλλαγής, χάνεται η ρέγουλα και όλα είναι ανατρέψιμα και πιθανά.
Για παράδειγμα, ξεκινάς να απολαύσεις έναν αγώνα βόλεϊ, να παρακολουθήσεις ένα άθλημα που δεν υπάρχει σωματική επαφή και έτσι πιθανό να μην υπάρχει η ένταση που κυριαρχεί σε άλλα, επιστρέφοντας στο σπίτι σου ή συνεχίζοντας την βραδιά σου όπου.. Και όμως, για κάποιο σοβαρό επεισόδιο οπαδικής βίας εκτός της αίθουσας του διαδραματιζόμενου αγώνα, τραυματίζεται πολύ σοβαρά αστυνομικός από ευθεία ρίψη ναυτικής φωτοβολίδας, όπως συνηθίζουν και οι ίδιοι οι άνδρες των ΜΑΤ ως προς το ευθεία, κατά πολιτών που διαδηλώνουν.
Φημολογείται πως ο δράστης ή οι δράστες, επέστρεψαν στην αίθουσα και οι αστυνομικοί έριξαν δακρυγόνα εντός της, στην ήδη επιβαρυμένη ατμόσφαιρα, για να εγκλωβίσουν τους φιλάθλους κλείνοντας τις πόρτες εξόδου. Περί τα 400 άτομα φίλαθλοι και πλέον, παρέμεναν έως τις πρώτες πρωινές ώρες εγκλωβισμένοι, με τις γνωστές προσαγωγές, αποτυπώματα, ακόμη και λήψη DNA, χωρίς συνηγόρους, χωρίς κατηγορίες, χωρίς επικοινωνία, με τους γονείς των ανηλίκων να παραμένουν εκτός αγωνιούντες άνευ ενημέρωσης.
Αρχή πειραματισμών με σημερινά μεγέθη παράνομης κράτησης των 400 ατόμων για αρχή προφανώς, 1.000 την επόμενη και 2.000 την μεθεπόμενη και αυξητικής ασφαλώς τάσης ομαδικών εγκλωβισμών στο εξής. Ελέγχοντας από τώρα αυστηρά και αποφασιστικά τις πιθανές αυριανές εντάσεις, που θα προκύψουν αναπόφευκτα λόγο της συνεχιζόμενης και εντεινόμενης φτωχοποίησης του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας. Με τέτοιον ύπνο, αυτούς τους εφιάλτες θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε στο ξύπνιο μας.
Όλα τα μηνύματα συντελούν σε ασφαλή συμπεράσματα επιδείνωσης των γνωστών και τεράστιων προβλημάτων. Η αυξανόμενη διαρκώς ένταση της βίας, από τις μικρές ηλικίες έως τις μεγαλύτερες και σε όλες μα όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής μας ζωής πια, μόνο ένα εφιαλτικό μέλλον μας επιφυλάσσει. Όλη αυτή η καταπίεση ανελευθερίας, το μίσος και η κακία που ξεσπούν σε διπλανούς μας και τανάπαλι, γιατί μέχρι εκεί φτάνει η δυνατότητα εκδίκησης, κρατείστε το, και όχι εκεί που θα έπρεπε, θα στραφεί όπως πάντα εναντίον ημών των ίδιων.
Στο μόνο πρωτάθλημα της χώρας, κάθε γκολ και πόντος μυρίζει αίμα και χρήμα, την ζωή μας ποντάρουμε σε χαμένα στοιχήματα, λαχνοί δουλικών χαλκάδων σε λοταρία εκμετάλλευσης δια βίου, ενεχυριάζοντας και την χαμένη μας ψυχή όσο όσο για λίγα αργύρια, για ένα φιλί μαρτυρίας στον φίλο, στην φίλη με την πρώτη ευκαιρία διάσωσης του εγώ.
Με τέτοιον ύπνο, αυτούς τους εφιάλτες, των αγνοούμενων, των κατηγορουμένων, των υπόπτων και των κατ’ επιλογή συνήθων ενόχων της κατ’ επίφαση δικαιοσύνης, θα τύχουμε. Κι αυτοί που ήξεραν, μα και οι άλλοι που κακώς δεν έμαθαν, στον σωρό και στην σειρά για καταμέτρηση. Και ανάθεμά μας, στα βιβλία τα διαβάζαμε, δεν έχουμε την κατάλληλη εμπειρία, στο λέγειν είμασταν καλοί και στην ανάλυση θεωρίας. Τι εφιάλτης και δεν λέω να ξυπνήσω …