Του Ιωάννη Δαμίγου
Αφορμή για το άρθρο, παίρνω από την επιτυχημένη αναφορά του κυρίου Κουτσούμπα στο sugar daddy και την απαίδευτη αντίδραση των πολλών, μετά την επιτηδευμένη και λαϊκίστικη επίθεση εναντίον του από τον πρωθυπουργό, που ήξερε πολύ καλά για αυτό που ομιλούσε ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ. Αλίμονο στους αδαείς!
Οι αδαείς λοιπόν, αυτοί που μας ταλαιπωρούν επιπλέον των άλλων, που αποτελούν κατά την γνώμη και το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτού του τόπου. Πέρα του ότι αποτελούν την ευκολόπιστη μάζα προς άγρα ψήφων επαγγελματιών πολιτικών, είναι ταυτόχρονα αυτοί που εκλέγουν κυβερνήσεις φερέφωνα, εξαπατώμενοι κατ’ αρχή και εκδικούμενοι στέφονται επί τα χείρω κατόπιν. Είναι οι σκληροί δεξιοί, που ισορροπούν εν αγνοία τους, μεταξύ ακροδεξιάς και φασισμού και που εκπλήσσουν το αδιάφορο κοινό παρασύροντάς το, τις περισσότερες φορές. Είναι τέτοια και τόση η μοιραία άγνοια, λόγω της εκτεταμένης αμάθειας που τους διακατέχει, που στιγμές κάποιος αφελής ή επιπόλαιος, κινδυνεύει να ξεγελαστεί, χαρακτηρίζοντάς τους έως και “προοδευτικούς”. Στις παρέες και στην καθημερινή κοινωνική επαφή, συμφωνούν πως όλα αυτά που συμβαίνουν από την πολιτεία είναι τουλάχιστον απαράδεκτα, μεμονωμένα όμως και κρυφά, αποτελούν τον “εθνικό κορμό”, στον οποίο στηρίζεται το πλέον συντηρητικό σύστημα.
Μην εκνευριστείτε αν ανήκετε στις παρακάτω κατηγορίες και μην προβάλλετε την δικαιολογία του τσουβαλιάσματος, μόνο παρατηρείστε προς επί μέρους διόρθωση, αν. Και θα γράψω ευθέως, πάντα κατά την γνώμη μου, με την ανάληψη της ευθύνης τυχόν παρεξηγήσεων, από φίλους και γνωστούς. Θ’ αρχίσω από το θρησκευτικό κοινό, που ακολουθεί πιστά και δογματικά τις αποφάσεις της εκκλησίας και που το επηρεάζουν δυσμενώς προς το κοινωνικό όφελος, τις περισσότερες των φορών. Δυστυχώς, η άποψη πως αφορά ηλικιωμένους είναι λανθασμένη, καθώς νέοι γονείς στέλνουν τα παιδιά τους σε αυτό το θεοκρατικό σχολείο, αποδεχόμενοι οι ίδιοι αυτού του είδους την “παιδεία”. Για παράδειγμα θα αναφέρω την πρωινή προσευχή και θα τελειώσω με τις πρόβες των αναχρονιστικών και απολυταρχικών “πατριωτικών” παρελάσεων. Και αυτοί είναι πολλοί. Έχουμε αμέσως μετά το τηλεοπτικό κοινό, της μάστιγας της αποχαύνωσης με έξυπνο κατ’ αρχή τρόπο, που με την πάροδο του χρόνου και ανεπαίσθητα, μετατρέπεται σε συνήθεια και ανάγκη καθημερινής δόσης. Από λογής εκπομπές του τίποτα, εμετικής αγωγής show, ενημέρωση ανόητων, “θύματα” ατελείωτων σειρών μυθοπλασίας παραλογισμού διαρκείας, έως το επίκαιρο πανηγύρι κακογουστιάς, τον διαγωνισμό αθλιότητας Eurovision παρατράγουδων. Εδώ το τηλεοπτικό κοινό στηρίζεται στο δόγμα “το είπε η τηλεόραση” και κάθε περαιτέρω σχόλιο, περισσεύει. Επίσης είναι πολλοί, αν όχι οι περισσότεροι.
Τέλος έχουμε και το κοινό των social media, που εδώ χάνει το παιδί την μάνα και η μάνα το πληκτρολόγιο! Ότι του φανεί του λολοστεφανή. Από πομπώδεις συμβουλές, από ρητά, από στιχάκια και αυτοαναιρούμενα νοήματα, έως “κενές” αναρτήσεις ανάγκης ύπαρξης, μην απουσιάσει ο αναρτών από την λίστα παρουσίασης και τι θ’ απογίνει στην λησμονιά και την καταφρόνια του f/b κοινού. Συχνά με απόψεις εναρμονισμένες με την τακτική του χαμαιλέοντα. Σ’ ένα παιχνίδι παρασυρμένοι και παρασύροντας, άβουλους ακόλουθους, χωρίς μια γνώμη, άποψη τεκμηριωμένη, μια ιδέα δική τους ή πρόταση. Η αντίληψη της πλειονότητας βρίσκεται κάτω από την ίσαλο γραμμή φόρτωσης πλοίου. Δεν τους λες λίγους κι αυτούς.
Οι παραπάνω και άλλοι, αποφασίζουν για την ζωή μας, την ζωή τους και είναι αυτοί που μας εκπλήσσουν αρνητικά, όχι μόνο με το συνολικό αποτέλεσμα, μα με την όλη παράλογη ανοχή και συμπεριφορά ετών, των καταδικασμένων σε αποτυχία προαποφασισμένων πολιτικών επιλογών. Θα έπρεπε να διαθέτουν σκέψη και κρίση για να αποφαίνονται δόλια! Όχι όμως, αυτό συμβαίνει επειδή έχουν άγνοια, μοιραία άγνοια.