Του Γ. Λακόπουλου
Κάποια στιγμή ο συναγερμός για την επιδημία θα τελειώσει. Και οι πολιτικές δυνάμεις θα βρεθούν ευθέως αντιμέτωπες- όπως αρμόζει στην κοινοβουλευτική Δημοκρατία.
Από τη μια η ΝΔ και η κυβέρνησή της -με τους εμφανείς και αφανείς εταίρους της. Από την άλλη…. Αλήθεια από την άλλη τι;
Τις τελευταίες ημέρες συμβαίνει κάτι περίεργο. Το σχήμα ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία εξαφανίσθηκε. Ό,τι ανακοινώνεται από αυτόν τον χώρο έχει την υπογραφή ΣΥΡΙΖΑ.
Είχαμε αφήσει αυτή τη συζήτηση στο σημείο που αναζητούσαν οριστική ονομασία. Με την ειλημμένη απόφαση ότι θα είναι σύνθεση ΣΥΡΙΖΑ και κάτι άλλο. Πολλοί κατέθεταν προτάσεις.
Ήλθε η κρίση, αναβλήθηκαν οι κομματικές διαδικασίες, αλλά το πρώτο θύμα του κορονοϊού ήταν η “Προοδευτική Συμμαχία”. Βρίσκεται κάπου δια σωληνωμένη ή μας άφησε χρόνους;
Γιατί δεν εμφανίζεται στις ανακοινώσεις της Κουμουνδούρου; Αποφάσισαν να την εγκαταλείψουν; Ή έχουν πάρει στο εσωτερικό του κόμματος το πάνω χέρι οι σκληροί που δεν τη θέλουν παρά μόνο ως βοηθητική δύναμη;
Γιατί στην τελευταία εμφάνισή του ο Αλέξης Τσίπρας εμφανίσθηκε πλαισιωμένος από τον Παππά και την Αχτσιόγλου- πέρα από τον αυτονόητο Χαρίτση και τον απαραίτητο Τσακαλώτο,- χωρίς κανένα από το σκέλος «Προοδευτική Συμμαχία» δίπλα του;
Πού καταχωνιάστηκαν ο Ραγκούσης, ο Τζουμάκας, η Ξενογιαννακοπούλου, ο Μπίστης ο Δανέλης, ο Θεοχαρόπουλος και τόσοι άλλοι που τοποθετήθηκαν σε οργανωτικά σχήματα ως εκπρόσωποι της Προοδευτικής Συμμαχίας; Ως εμπράγματη απόδειξη της διεύρυνσης..
Από πολλές πλευρές αρχίζουν οι ψίθυροι: η Προοδευτική Συμμαχία ήταν προπέτασμα καπνού; Η διεύρυνση αποπροσανατολισμός μετά τις εκλογές για να μην αναζητηθούν ευθύνες για την ήττα;
Θα είναι λυπηρό να είναι έτσι. Ζαβολιά. Κτύπημα κάτω από τη μέση.
Απόδειξη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ που ξεκίνησε από κόμμα -παρέα και δεν μπορεί να αλλάξει. Και ο Αλέξης Τσίπρας είναι εγκλωβισμένος σ’ αυτή την παρέα .
Οικειοθελώς ή όχι. Με τα διλήμματα που υποτίθεται ότι είχε ξεπεράσει πάλι μπροστά του.
Καλό είναι, πριν εμπεδωθούν αυτές οι φυγόκεντρες σκέψεις, να γίνει μια εξήγηση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν να περιφερειακό κόμμα της Αριστεράς που έμπαινε-δεν έμπαινε στη Βουλή.
Όταν προέκυψε το Μνημόνιο ο Αλέξης Τσίπρας -με προσόν αποκλειστικά και μόνο το ταπεραμέντο και την προνομιακή δημόσια παρουσία του- καβάλησε το λαϊκό κύμα που δημιουργήθηκε και βρέθηκε μπροστά.
Αυτοί που τον ακολούθησαν και του έδωσαν την πρώτη θέση, δεν ήταν οι Συριζαίοι. Ούτε οι ψηφοφόροι κάποιας ανύπαρκτης Αριστεράς.
Ήταν οι πρώην ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ που αυτοπροσδιορίζονται ως Κεντροαριστεροί. Και έτσι μένουν.
Αυτοί τον έκαναν Πρωθυπουργό το 2015. Και αυτοί του έδωσαν το 2019 το 32%, παρά τα λάθη του «κομματικού» προσωπικού των κυβερνήσεων του.
Με απλά λόγια οι Κεντροαριστεροί τον έχρισαν επικεφαλής της Δημοκρατικής Παράταξης.
Ο ίδιος το αποδέχθηκε εκκινώντας στη διαδικασία για τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ. Έχοντας πλέον δίπλα του και πρόσωπα πέραν του ΣΥΡΙΖΑ- ορθά ή λάθος επιλεγμένα.
Ως «Προοδευτική Συμμαχία». Που θα συναποτελούν με την ΣΥΡΙΖΑ ενιαίο κόμμα, με κοινή ιδεολογία και πολιτική. Τοσο απλά.
Χωρίς να κρυβόμαστε: ο Τσίπρας έπαψε πια να είναι αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ. Έγινε εκ των πραγμάτων αρχηγός ενός πολύ ευρύτερου μεγέθους. Με ευρύτερη απήχηση. Και ευρύτερες ιδεολογικές αντιλήψεις και πολιτικές θέσεις. Άρα έγινε μια κυβερνητική δύναμη.
Αυτό ήταν προς κομματική -οργανωτική, ιδεολογική και πολιτική-σχηματοποίηση πριν τη κρίση.
Αν κάτι άλλαξε κάποιος πρέπει να το πει. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να είναι ΣΥΡΙΖΑ και τίποτε άλλο δικαίωμά του.
Αλλά πρέπει να το πει. Κοροΐδα να τον ψηφίζουν στις εκλογές -ως ευρεία αντιδεξιά παράταξη -και την επόμενη να τους προκύπτει ένα σφιχτό σχήμα με τη παρέα του ΣΥΡΙΖΑ στο ρετιρέ, δεν υπάρχουν.
Το δημόσιο στήσιμο του Τσίπρα με τους πούρους κομματικούς αποκλειστικά δίπλα του, δεν θα πουλήσει. Αν πράγματι ο ίδιος θέλει να πατάει εφεξής σ’ αυτό το σανίδι -στο οποίο άφησε κάτι σκιές η διακυβέρνηση- καλό είναι να το πει.
Στα 46 του, πρώην και εν δυνάμει Πρωθυπουργός , βρίσκεται ξανά σε σταυροδρόμι. Ή τίθεται επικεφαλής της -πολύμορφης- Δημοκρατικής Παράταξης – και αυτό φαίνεται στη μαρκίζα και ευκρινώς στα πρόσωπα- ή σταδιακά θα πάψει να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή .
Η Παράταξη έχει βαθιές ρίζες για να εγκλωβιστεί – και ας το έκανε με την ανοχή στον Καμμένο.
Αυτή η εγκάρδια και ειλικρινής προειδοποίηση διατρέχει ήδη τη σκέψη όσων τον ανάδειξαν στην κορυφή και τώρα δεν βρίσκουν πουθενά το αποτύπωμα τους.
Και κάτι ακόμη πιο ειλικρινές εκ μέρους τους: η μεγάλη πλειοψηφία της -πλειοψηφικής -δημοκρατικής Παράταξης, θέλει τον Τσίπρα ως ηγέτη της- για κινήσει τον τροχό της χώρας μπροστά.
Οι φράξιες του μειοψηφικής Κουμουνδούρου τον θέλουν για μόστρα – και κάποιοι και προκάλυμμα.