Toυ Ιωάννη Δαμίγου
Το πεπρωμένο (λανθασμένο) φυγείν αδύνατο. Ποιος δεν το γνωρίζει; Κι’ όμως παρακάμφθηκε από έμπειρους πολιτικούς ή τυχοδιώκτες απ’ την άλλη. Το τραγικό όμως είναι πως αυτή η τακτική, ξεμπροστιάζει όλο το πολιτικό σύστημα και το ευτελίζει ανεπανόρθωτα. Καθώς δεν είναι η ήττα, μα ο τρόπος που οδηγείται ένα κόμμα, σε ριζική αποδόμηση, με τα μέλη του να αδυνατούν εκούσια, να αντιμετωπίσουν την απλή λογική και αλήθεια.. “Να γράφεις, να τηλεφωνείς και ας μη μένει εδώ κανείς”.
Ακριβώς το ίδιο, ισχύει για τον Άρειο Πάγο και την απόδοση δικαιοσύνης. Η εκούσια κι’ εδώ τακτική εξυπηρέτησης και μόνο, της κυβέρνησης, δημιουργεί επικίνδυνες καταστάσεις καταστρατήγησης, ενός θεσμού τόσο κρίσιμου για την υποτυπώδη ισορροπία της κοινωνίας. Για το τετριμμένο, αποκούμπι του αδύναμου πολίτη. Βάναυση αποκαθήλωση του όρου “δίκαιο” με τον πιο ιταμό τρόπο. Σε σκεπτικό λήψεις σειράς αποφάσεων, υπαλληλικής συμπεριφοράς και ανευθυνότητας. καταφανούς μεροληψίας σε βάρος της δημοκρατίας και της απόδοσης δικαιοσύνης, αντιληπτής και από τον τελευταίο αδαή πολίτη. “Να γράφεις, να τηλεφωνείς και ας μη μένει εδώ κανείς”, επίσης.
Δεν θα έλειπε βέβαια και η κατασυκοφάντηση της δημόσιας υγείας, ο ακάματος αγώνας της κυβέρνησης και η σκοπιμότητα της απαξίωσης στα μάτια των ασθενών, που κρατώντας τις δομές επιβάλει την αμοιβή κατά τα ιδιωτικά πρότυπα, εκποιώντας τα δημόσια περιουσιακά στοιχεία. Ο τιμοκατάλογος για τα “απογευματινά” χειρουργεία, αδιάψευστος μάρτυρας της ευθείας φιλοσοφίας ιδιωτικοποίησης και του μοιραίου και θανάσιμου αποκλεισμού, του μη έχοντος τα ανάλογα βαλάντια. ασθενούς.
Με τα φάρμακα να εντάσσονται στο είδος πολυτελείας, με περαιτέρω χρεώσεις, χώρια την έλλειψη λόγο συμφέρουσας και κερδοφόρας εξαγωγής των εταιρειών. Στον Καιάδα οι κρατήσεις ετών εργασίας και η αέναη φορολόγησή σου. Στην λίστα των “οικονομικών” απογευματινών χειρουργείων και στην αγωνιώδη αναζήτηση “σπάνιων” φαρμάκων, “να γράφεις, να τηλεφωνείς, και ας μη μένει εδώ κανείς”, πολίτη σε κρίση.
Τα προβλήματα στην Παιδεία, χρόνια και επάρατα, ένας τομέας στην πρώτη γραμμή του συνεχούς πολέμου της πολιτείας ενάντια στην μάθηση, στην επικίνδυνη εκδοχή της αμφισβήτησης, με την ηγεσία της και πλήθος καθηγητών και πρυτάνεων να ακολουθούν, στον σκόπιμο ευτελισμό της, με πλήθος προκλήσεων. Η λαίλαπα της ιδιωτικοποίησης, με την ιδρυτική μετάλλαξη των κολλεγίων σε πανεπιστήμια, μεταβάλει την ελεύθερη πρόσβαση, σε εμπορικό αγαθό για προύχοντες φοιτητές. Πολλά τα λεφτά και εδώ, με αστείρευτο το επενδυτικό δημόσιου χρήματος ενδιαφέρον, επιτηδείων κρατικοδίαιτων. “Να γράφεις, να τηλεφωνείς και ας μη μένει εδώ κανείς”, φτωχέ και επίδοξε φοιτητή.
Όλοι και όλα, έχουν μετακομίσει εσχάτως σε άγνωστη διεύθυνση, αξίες, ιδανικά, ηθική, νοήματα ακόμη και οι αγώνες για κοινωνικές κατακτήσεις μέριασαν, να περάσει, το περίπου, το προοδευτικό. Περιορίστηκαν στο ελάχιστο οι επιλογές όποιας αντίδρασης, σαν ίδιες. Σκόρπισαν οι φίλοι, οι συνοδοιπόροι, σκόρπισαν μαζί τους, οι ελπίδες και τα οράματα. Συνεχίζουν όμως από συνήθεια, από έλλειψη, από άρνηση στην ήττα που τους παγίδεψαν οι πολλοί, “να γράφουν” γράμματα χωρίς παραλήπτες, “να τηλεφωνούν” σε σταθερά παλιά νούμερα, γνωρίζοντας πως δεν μένει “εδώ” κανείς. Μα και να “λείπεις”, το όνειρο είναι εδώ, πάντα θα είναι εδώ, περιμένοντας…