Toυ Ιωάννη Δαμίγου
Όχι μόνο δεν καθησυχάζει, στις μέχρι τώρα διπλωματικές αλλά και πρακτικές πολιτικές της επιτυχίες η Τουρκία, μα εκπλήσσει με τις συμφέρουσες επιλογές της, που “βλέπουν” και μακρύτερα, αλλά πλασάρονται και επιτήδεια σε θέσεις ισχύος, μέσω θαρραλέων συνεργασιών.
Με την γνωστή, αλλά και γόνιμη εξωτερική της πολιτική η Τουρκία, δεν ρισκάρει μα δεν παρακαλεί κιόλας, για την ραγδαία γεωπολιτική αναβάθμισή της, αντίθετα προκαλεί σε “πλειστηριασμό” παροχών, τόσο την Δύση όσο και την Ανατολή, για συνεργασία. Με έναν απλό, εύκολο και έξυπνο τρόπο, πάντα έτοιμη καραδοκώντας για απόκτηση όποιου κέρδους, αποφεύγει δογματικές και πάγιες τοποθετήσεις, επιβάλει δυναμικά και τάσσεται υπέρ των δικών της συμφερόντων.
Διπλωματικός, ακόμα και ο τρόπος του προέδρου της Τουρκίας, που μέσω του Μπαχτσελί, περνά το επίκαιρο μήνυμα στους αποδέκτες. Ο Ντεβλέτ Μπαχτσελί, ηγέτης του Κόμματος Εθνικιστικής Κίνησης (MHP) και μακροχρόνιος σύμμαχος του Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στο πλαίσιο της Συμμαχίας του Λαού, πρότεινε τη δημιουργία στρατηγικής τριμερούς συμμαχίας Τουρκίας, Ρωσίας και Κίνας για την αντιμετώπιση της “κακής συμμαχίας ΗΠΑ-Ισραήλ”.
Ο Ερντογάν έκανε μια προσεκτική δήλωση, λέγοντας ότι δεν είναι “πλήρως εξοικειωμένος” με την πρωτοβουλία του Μπαχτσελί αλλά προσθέτοντας: “Ό,τι είναι καλό, ας συμβεί”! Είναι πλέον σαφές, πως η Τουρκία δεν αρκείται στον ρόλο του φύλακα της Δύσης, μα διεκδικεί την θέση ενός ανεξάρτητου κέντρου ισχύος, χωρίς περιορισμούς στην Ευρασία. Προβλέποντας την γεωμετρική πτώση της Δύσης, ίσως εύστοχα να προσβλέπει συμμαχώντας με Κίνα και Ρωσία, στα στρατηγικά πλεονεκτήματα που θα αναπτύξει. Είναι νωρίς, όχι πολύ όμως, για να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα των άμεσων κινήσεων της Τουρκίας, που όπως είναι επακόλουθο θα έχουν ένα πολύ σοβαρό και αρνητικό αντίκτυπο για την χώρα μας.
Οι συνεχείς κινήσεις και πρωτοβουλίες που αναπτύσσει η Τουρκία, έρχονται σε ευρεία αντίθεση με την στασιμότητα, αν όχι πισωγύρισμα, που διακρίνεται τόσο από την ανικανότητά μας, όσο και από τον εμμονικό εθελόδουλο δυτικό προσανατολισμό, χωρίς κάποιο αξιόλογο ποτέ αντίτιμο. Επιμένουμε στις παροχές, αποδεχόμενοι προσβολές και ειδών συρρικνώσεις, άνευ παραμικρής διαμαρτυρίας.
Ο απομονωμένος μας απομόνωσε κυριολεκτικά, σε τέτοιο βαθμό, που μας σιχαίνονται ως οι ίδιοι οι σύμμαχοί μας, ενώ δημιουργήσαμε επιπλέον εχθρούς! Θαρρώ, πως η βλάβη είναι πλέον ανήκεστος.