Συνέντευξη στον Βασίλη Σκουρή
«Ακόμα κι αν δεν υπήρχε η Ουκρανία θα έπρεπε να εφευρεθεί» σημειώνει χαρακτηριστικά ο συγγραφέας- Γιατί προβλέπει νέους πολέμους, γιατί εκτιμά ότι η Ελλάδα θα πληρώσει βαρύ τίμημα για τη στάση της έναντι της Ρωσίας.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία συμπύκνωσε αντιθέσεις που κυοφορούνταν δεκαετίες και προκάλεσε μια νέα ισορροπία δυνάμεων, εκτιμά ο Λεωνίδας Βατικιώτης στο νέο του βιβλίο «Ουκρανία, Το μεγάλο πλάνο- Ακόμα κι αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να εφευρεθεί», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Τόπος. Η αλήθεια είναι πως στη χώρα έχουν κυκλοφορήσει και άλλα ενδιαφέροντα βιβλία για τον πόλεμο στην Ουκρανία, αλλά κατά τη γνώμη του υπογράφοντος το 548 σελίδων βιβλίο του Λεωνίδα Βατικιώτη είναι μακράν το πιο ενδιαφέρον.
Θα το καταλάβατε και από τη συνέντευξη που παραχωρεί ο συγγραφέας στο Dnews.
Πώς φτάσαμε ως τον πόλεμο στην Ουκρανία κ. Βατικιώτη; Στο βιβλίο σας αφιερώνετε μεγάλο μέρος σε αυτό.
Η Ουκρανία ανέκαθεν λειτουργούσε σαν αχίλλειος πτέρνα της Ρωσίας. Από την εποχή της Αντάντ ακόμη μέχρι και στην μεταπολεμική περίοδο όταν η CIA έριχνε με αλεξίπτωτα ουκρανούς Ναζί στα δυτικά της, όλες οι επιθέσεις εναντίον της από την Ουκρανία ξεκινούσαν. Ταυτόχρονα, ο πολύμορφος διχασμός της ίδιας της Ουκρανίας (θρησκευτικός, πολιτικός, ιστορικός, κοινωνικός, γλωσσικός κ.α.) διευκόλυνε τις ΗΠΑ να επενδύσουν πολιτικά στον αντι-ρωσισμό, να στρέψουν το ένα κομμάτι της χώρας ενάντια στο άλλο και να οδηγηθούμε στον εμφύλιο.
Η στιγμή μηδέν ήταν το πραξικόπημα και η σφαγή του Μεϊντάν το 2014. Η πλήρως απονομιμοποιημένη χούντα που ανέλαβε, μετά την ανατροπή του εκλεγμένου προέδρου, μετέτρεψε τον πιο επιθετικό και πρωτόγονο εθνικισμό σε εθνική ιδεολογία και καθημερινότητα. Μάλιστα, στην Ουκρανία για πρώτη φορά μετά την Γερμανία του 1930 είδαμε τις ναζιστικές οργανώσεις να μοιράζονται με το κράτος το αναφαίρετο μονοπώλιο του στη βία. Κάτι τέτοιο δε συνέβη ούτε στην Ελλάδα προ δεκαετίας όταν μεσουρανούσε η Χρυσή Αυγή. Όλα τα υπόλοιπα (σφαγή της Οδησσού στο κτίριο των συνδικάτων στις 2 Μαΐου 2014, αντιμετώπιση των κατοίκων του Ντονμπάς ως «εχθρού λαού», ένοπλη εξέγερση κ.λπ.) ήταν ποσοτικές συσσωρεύσεις που στις 24 Φεβρουαρίου 2022 οδήγησαν σε μια νέα και πρωτόγνωρη κατάσταση, τον πόλεμο.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι η αιτία ή η δικαιολογία για την αύξηση των στρατιωτικών δαπανών του ΝΑΤΟ; Και γιατί ακριβώς προϊδεάζει αυτή η αύξηση των δαπανών;
Είναι η δικαιολογία. Εδώ και πολλούς μήνες η ηγεσία της ΕΕ και του ΝΑΤΟ διαδίδει μαζικά δύο χονδροειδή ψέματα. Το πρώτο είναι ότι η Ευρώπη δεν δαπανά όσα πρέπει για πολεμικές δαπάνες. Πρόκειται για σκανδαλώδες ψέμα. Αρκεί μια ματιά στις ανακοινώσεις της ΕΕ για να δούμε ότι από το 2021 ως το 2024 οι πολεμικές δαπάνες της ΕΕ αυξήθηκαν κατά 30%. Μόνο το 2024 έφτασαν τα 326 δισ. ευρώ που αντιστοιχούν στο 1,9% του ΑΕΠ. Σε αυτό το ούτως ή άλλως ιλιγγιώδες ποσό θα προστεθούν επιπλέον 800 δισ. ευρώ, εκ των οποίων τα 650 θα προκύψουν από περικοπές σε υπάρχοντα προγράμματα κοινωνικής πολιτικής, επιστημονικής έρευνας, στήριξης των αγροτών κ.α. για να γίνουν χρηματοδοτήσεις στην πολεμική βιομηχανία. Τα υπόλοιπα 150 δισ. ευρώ θα προέλθουν από νέο δανεισμό ο οποίος αναπόφευκτα θα επιβαρύνει τα δημόσια χρέη, ακόμη κι αν εφαρμοστούν ελαστικότερα κριτήρια για την καταγραφή τους. Την ίδια χρονιά που η ΕΕ δαπάνησε 326 δισ. ευρώ, η Ρωσία δαπάνησε 149 δισ. δολ. για πολεμικές δαπάνες, δηλαδή, η Ευρώπη δαπάνησε διπλάσια από τη Ρωσία! Η εικόνα λοιπόν μιας ΕΕ χωλαίνουσας στρατιωτικά, σε σύγκριση με τη Ρωσία, δεν ισχύει!
Το δεύτερο ψέμα που διαδίδουν μαζικά είναι ότι η Ρωσία εποφθαλμιά την ΕΕ και είναι θέμα χρόνου να μας επιτεθεί. Κι αυτό διαδίδεται όταν Γερμανία, Αγγλία, Γαλλία αλλά και η Ελλάδα παρέχουν πυραύλους και άλλο πολεμικό υλικό στην Ουκρανία για να πλήττει την Ρωσία στον πόλεμο δι’ αντιπροσώπων που είναι σε εξέλιξη, όπως τον χαρακτηρίζουν πλέον επίσημα και οι ίδιοι οι Αμερικάνοι. Αυτή η ζύμωση σκοπεύει να δημιουργήσει ένα κλίμα μόνιμου φόβου που θα επιτρέψει να παραιτηθούμε οικειοθελώς από τα δικαιώματά μας για αξιοπρεπή παιδεία, υγεία και συντάξεις ώστε να χρηματοδοτηθεί αδρά η πολεμική βιομηχανία. Επίσης, αντιστρέφει την πραγματικότητα γιατί αυτή τη στιγμή απειλή για όλους εμάς είναι η φιλοπόλεμη ηγεσία της ΕΕ και όχι η Ρωσία.
Η αύξηση των πολεμικών δαπανών, πέραν της μείωσης των κοινωνικών, θα οδηγήσει σε πολέμους.
Ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Τόσο πριν την εκλογή Τραμπ, όσο και μετά από αυτή
Η Ευρωπαϊκή Ένωση από το 2014 μέχρι και το ξέσπασμα του πολέμου ακολουθούσε μεν τις ΗΠΑ αλλά διστακτικά. Δεν στάθηκε εμπόδιο όπως έκανε το 2003-2004 με τον πόλεμο στο Ιράκ. Όσο εντεινόταν ο πόλεμος στην Ουκρανία, η ΕΕ έμπαινε όλο και βαθύτερα. Αρκεί να θυμηθούμε την στάση του Μακρόν, όταν μετέβη στην Μόσχα, δείχνοντας ότι επιζητά μια συμβιβαστική λύση. Η ΕΕ άλλαξε στάση όταν συνειδητοποίησε πώς ο πόλεμος λόγω της αποφασιστικότητας των ΗΠΑ είναι αναπότρεπτος και αποτελούσε ευκαιρία ζωής, να αποβάλει από πάνω της βαρίδια όπως θεωρεί τις κοινωνικές δαπάνες. Στόχος ήταν να επιστρέψει σε αυτό που εδώ και αιώνες ήξερε να κάνει καλύτερα από κάθε άλλον: πολέμους εντός και εκτός των ευρωπαϊκών συνόρων. Ας θυμηθούμε την ορολογία που χρησιμοποίησε ο γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς, για σημείο τομής (zeitenwede) μίλησε όταν κάλεσε την γερμανική βουλή να αυξήσει τις πολεμικές δαπάνες.
Η εκλογή Τραμπ επιτάχυνε την ευρωπαϊκή επιθετικότητα. Κι εδώ μάλιστα η στροφή του Τραμπ χρησιμοποιήθηκε σαν πρόσχημα από τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες για να αυξηθούν οι πολεμικές χρηματοδοτήσεις στην Ουκρανία. Ο Τραμπ ξεφορτώθηκε από τον κρατικό προϋπολογισμό των ΗΠΑ μια μόνιμη πληγή, αφού όμως πρώτα κέρδισε από την Ουκρανία την παραχώρηση των σπάνιων γαιών και άλλων μεταλλευμάτων που βρίσκονται στο υπέδαφός της. Η υποκατάσταση των ΗΠΑ από τους Ευρωπαίους δεν ήταν παρά μια πολιτική επιλογή των Ευρωπαίων, χώρια του γεγονότος ότι οι αδιάλειπτες ροές πληροφοριών, πολεμοφοδίων και εξοπλισμού στην Ουκρανία αν κάτι δείχνουν είναι ότι οι ΗΠΑ συνεχίζουν να είναι παρούσες όπως και επί Μπάιντεν!
Λέτε στο βιβλίο, από το εξώφυλλο ακόμα, πως «ακόμα κι αν δεν υπήρχε η Ουκρανία θα έπρεπε να είχε εφευρεθεί». Τι σηματοδοτεί τελικά κατά τη γνώμη σας αυτός ο πόλεμος;
Ο πόλεμος σηματοδοτεί το τέλος της μεταπολεμικής εποχής και το άνοιγμα μιας νέας, συνεχών επεμβάσεων και αιματηρών πολέμων. Βαθύτερη και πρωτογενής αιτία τους είναι η διασφάλιση της αμερικανικής πρωτοκαθεδρίας. Οι ΗΠΑ έχουν εισέλθει σε μια περίοδο υποχώρησης, που επιταχύνεται όσο ακμάζουν οικονομικά οι χώρες των BRICS με προεξάρχουσα την Κίνα. Ο πόλεμος στην Ουκρανία ήταν μια πρώτη προσπάθεια των ΗΠΑ να ανακόψουν την πτωτική τους τροχιά. Η Ουκρανία χρησιμοποιήθηκε, και γι’ αυτό ακόμα και αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να εφευρεθεί, για πολλούς λόγους. Ξεχωρίζω τους πέντε πιο εμφανείς:
· Για να διακοπεί η ροή του ρωσικού αερίου στην Ευρώπη και να οικειοποιηθεί την ευρωπαϊκή αγορά το αμερικανικό σχιστολιθικό αέριο, που έψαχνε εναγωνίως νέες αγορές μετά την ιστορικής σημασίας τεχνολογική επανάσταση η οποία σημειώθηκε στις ΗΠΑ την προηγούμενη πενταετία.
· Για να επεκταθεί το ΝΑΤΟ, αυξάνοντας τα κράτη μέλη του όπως συνέβη με την Σουηδία και την Φινλανδία, που εντάχθηκαν αμέσως μετά το ξέσπασμα του πολέμου.
· Για να αυξηθούν οι πολεμικές δαπάνες στα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ και παγκοσμίως, προς όφελος κυρίως της αμερικανικής βιομηχανίας θανάτου που κρατάει διεθνώς τα σκήπτρα στην πολεμική παραγωγή.
· Για να αυξηθούν οι κεντρομόλες δυνάμεις με άξονα τις ΗΠΑ στο δυτικό σύστημα διεθνών σχέσεων και να υποβαθμιστεί η Ευρώπη, όπως συνέβη κατά έναν μάλιστα ιστορικά μοναδικό τρόπο: Αποφασίζοντας η ίδια η ΕΕ να βάλει τέλος σε γερά εδραιωμένες και επωφελείς οικονομικές συνέργειες, που εγγυόνταν την ευρωστία και αυτονομία της.
· Για να επιβάλει τον πολιτικό αυταρχισμό και την λογοκρισία, όπως συνέβη με την απαγόρευση ρωσικών μέσων ενημέρωσης (Russia Today, Sputnik κ.α.) και την απροσχήματιστη παρέμβαση στις εκλογές της Ρουμανίας, της Μολδαβίας κ.α.
Εισερχόμαστε δηλαδή σε μια νέα εποχή πολέμων; Μέχρι ποιου σημείου;
Όσο εύκολο είναι να απαντήσουμε ότι ναι, εισερχόμαστε σε μια νέα περίοδο πολέμων, άλλο τόσο δύσκολο είναι να απαντήσουμε μέχρι που θα φτάσουν. Την ευκολία με την οποία εκρήγνυνται μέτωπα που προϋπήρχαν το βεβαιώνει η Μέση Ανατολή.
Το Ισραήλ εκμεταλλεύεται, σαν έτοιμο από καιρό, τη νέα αμερικανική επιθετικότητα για να προκαλέσει γενοκτονία στη Γάζα και να βομβαρδίσει ένα κράτος – μέλος του ΟΗΕ, το Ιράν, επικαλούμενο μια αναπόδεικτη αιτιολογία, ότι κατασκευάζει πυρηνικά. Αν ήταν πράγματι αιτία βομβαρδισμού η ανάπτυξη πυρηνικών χωρίς την έγκριση του ΟΗΕ και κατά παράβαση της Συνθήκης για την Μη Διάδοσή τους, ένα κράτος στην Μέση Ανατολή θα έπρεπε να είχε γίνει στόχος βομβαρδισμών εδώ και δεκαετίες, το Ισραήλ! Η απροθυμία της ΕΕ να καταδικάσει ως κρατική τρομοκρατία την επίθεση του Ισραήλ δείχνει την αυξημένη ροπή της προς τον πόλεμο και την καταστρατήγηση του διεθνούς δικαίου. Δείχνει επίσης ότι η ευαισθησία της απέναντι στην Ουκρανία είναι υποκριτική.
Από την άλλη, το απώτερο αντικείμενο του πολεμικού …πόθου των ΗΠΑ δεν είναι άλλη χώρα από την Κίνα. Η στροφή των ΗΠΑ προς την Ασία ξεκίνησε επί Ομπάμα, ενώ ο πόλεμος στην Ουκρανία χαρακτηρίστηκε από πολλούς πρόβα τζενεράλε των ΗΠΑ για την μεγάλη αναμέτρηση με την Κίνα που θα κρίνει την παγκόσμια ηγεμονία.
Και ο ρόλος της Ελλάδας; Στο βιβλίο σας λέτε πολλά
Η Ελλάδα ταυτίστηκε με την Ουκρανία από το 2014 κιόλας και πολύ εντονότερα από το 2022 ακόμη ακολουθώντας κατά γράμμα τις οδηγίες και τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Από τα χείλη του πρωθυπουργού Κυρ. Μητσοτάκη, που μήνες πριν το ξέσπασμα του πολέμου χαρακτήριζε άψογη την ενεργειακή συνεργασία Ελλάδας – Ρωσίας, ακούσαμε το αδιανόητο, ότι «η Ελλάδα βρίσκεται σε πόλεμο με τη Ρωσία». Στο βιβλίο αποκαλύπτω πολλές άγνωστες πτυχές της βρόμικης δουλειάς που έκανε η Ελλάδα για τις ΗΠΑ στην Ουκρανία, υπηρετώντας ανεπιφύλακτα τα συμφέροντα τους.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία έπρεπε να διδάξει την Ελλάδα για το πόσο αδίστακτα οι ΗΠΑ μπορούν να θυσιάσουν τους πιο στενούς φίλους και συμμάχους τους στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους και όταν βρεθούν στην πιο δύσκολη στιγμή να τους αρπάξουν και όλο τον φυσικό πλούτο. Αυτό έκαναν οι Αμερικάνοι στην Ουκρανία: αφού πρώτα φούσκωσαν τα μυαλά του Ζελένσκι ότι με τις πλάτες του θα φτάσει στην Μόσχα, τον οδήγησαν σε έναν πόλεμο καταδικασμένο να χαθεί και τη χώρα καταδικασμένη να χάσει ανθρώπους, εδάφη, πλούτο. Αμ ηττημένοι, αμ και χρεοκοπημένοι…
Γιατί να μην πράξουν το ίδιο οι ΗΠΑ και με κάθε άλλον σύμμαχό τους αν αυτός μετατρέπεται σε άβουλο όργανο;
Η Ελλάδα θα πληρώσει βαρύ τίμημα για την φιλοπολεμική στάση που κράτησε απέναντι στη Ρωσία, επειδή ο μεγάλος ανταγωνιστής και η πραγματική απειλή μας, η Τουρκία (μέλος του ΝΑΤΟ να μην ξεχνιόμαστε) είχε τη σοφία να κρατήσει μια ισορροπημένη στάση απέναντι και στους δύο ανταγωνιστικούς πόλους. Άλλες εποχές εξυπηρέτησε και τους δύο (την Ουκρανία παραδίδοντας τους αιχμαλώτους των Ρώσων Αζοφικούς και τη Ρωσία διευκολύνοντας το σπάσιμο των κυρώσεων) και άλλες φορές δυσαρέστησε και τους δύο (την Ρωσία πουλώντας ντρόουνς στην Ουκρανία και την Ουκρανία διευκολύνοντας το ρωσικό στόλο στην Μαύρη Θάλασσα). Γι’ αυτή της τη στάση έχει ήδη ωφεληθεί κατά πολλαπλούς τρόπους, οικονομικά, πολιτικά και διπλωματικά. Και μόνο την φιλοξενία των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων να αναφέρουμε αντιλαμβανόμαστε ότι η Τουρκία αναβάθμισε το ρόλο της στην περιοχή, αξιοποιώντας τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Η Ελλάδα αντίθετα υποβαθμίστηκε. Το τέλος του πολέμου θα την βρει πιο ανίσχυρη, έχοντας παραδώσει μεγάλο μέρος του εξοπλισμού της στην Ουκρανία υλοποιώντας το χρόνιο αίτημα της Τουρκίας για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών, με λιγότερους συμμάχους στη διεθνή σκηνή, καθώς δεν υπάρχει περίπτωση η Ρωσία να μην τιμωρήσει την Ελλάδα αργά ή γρήγορα για τις ζημιές που της προκάλεσε, ενώ οι ΗΠΑ θα την θεωρούν δεδομένη και άβουλη. Ιδανικές συνθήκες για την τέλια καταιγίδα.
ΑΠΟ ΤΟ DNEWS