Του Νίκου Λακόπουλου
«Γνωρίζω ότι μας εμπιστευτήκατε για να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα και όχι για να τα διαιωνίσουμε. Όσο δύσκολη κι αν είναι η μάχη με το βαθύ κράτος. Όπως αποδεικνύεται, οι διαχρονικές αδυναμίες του ΟΠΕΚΕΠΕ επέτρεπαν πελατειακές συμπεριφορές ρουσφετολογικού χαρακτήρα. Δυστυχώς και από τη δική μας παράταξη. Έγιναν σημαντικές προσπάθειες εξυγίανσης. Όμως ας είμαστε ειλικρινείς. Αποτύχαμε. Οι διάλογοι που έρχονται στο φως προκαλούν αγανάκτηση και οργή».
Οι διάλογοι που προκαλούν την οργή του Κυριάκου Μητσοτάκη -ανάμεσα στον “Φραπέ” και τον “Χασάπη” και στελέχη της κυβέρνησης και του κόμματος δείχνουν πως οι χαρακτηρισμοί για ‘Α.Ε. Μητσοτάκη” ήταν επιεικείς. Πλέον μιλάμε για εγκληματική οργάνωση, δηλαδή μια μαφία που λυμαίνεται τους κρατικούς πόρους με μια γλώσσα φυσικά υποκόσμου.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι οργισμένος -κυρίως για τους διαλόγους- που αποκαλύπτουν ότι το δίκτυο υπουργών, βουλευτών, τοπικών παραγόντων, ακόμη και ενός… ηγούμενου Μονής στην Κρήτη παραπέμπει σε τριτοκοσμική χώρα άλλης εποχής κι όχι σε σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος.
«Όσο για τις πολιτικές συμπεριφορές, ένα μόνο θα πω: αν θέλουμε να είμαστε πραγματικά ευρωπαϊκή Δημοκρατία, δεν μπορούμε να ανεχόμαστε πρακτικές που παραπέμπουν, ή που δίνουν την εντύπωση ότι παραπέμπουν, σε συναλλαγές για λίγους σταυρούς. Κι αυτό αφορά όλο τον πολιτικό κόσμο που πρέπει, επιτέλους, να πει όχι στον παλαιοκομματισμό”(!).
Αυτός ο παλαιοκομματισμός ωστόσο τον έφερε στην εξουσία, αλλά ο δυο φορές πρωθυπουργός οργίζεται κυρίως για την γλώσσα, αλλά καταφέρνει(:) o ‘ίδιος να βρεθεί έξω από τον βούρκο παραμένοντας ένας αγνός και… ρομαντικός μεταρρυθμιστής -“μαλάκα μου”, όπως λέει στις συνομιλίες ένας “άγνωστος ‘ανδρας” που μιλάει με στέλεχος του ΟΠΕΚΕΠΕ.
Ο “αγώνας για ένα καλύτερο κράτος”
“Αυτή, λοιπόν, η δίκαιη, ισότιμη και διαφανής αντίληψη πρέπει να διαπερνά τη λειτουργία κάθε κρατικού φορέα και την κουλτούρα κάθε κρατικού αξιωματούχου. Και να είστε βέβαιοι ότι έτσι θα γίνει. Ο αγώνας για ένα καλύτερο κράτος και ένα πολιτικό σύστημα που αποδίδει σεβασμό και αξιοπρέπεια σε κάθε πολίτη χωρίς κομματικά γυαλιά είναι διαρκής και αποτελεί για εμένα προσωπικά και όποιον θέλει να συμπορεύεται δίπλα μου αδιαπραγμάτευτο όρο”.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπροστά στον διεθνή διασυρμό δεν αισθάνεται την ανάγκη να απολογηθεί σε κανένα, διαχωρίζει την θέση του από υπουργούς του και τους πετάει στα σκυλιά καλώντας σε συμπόρευση δίπλα του και όχι στην παράταξη ή κάποιο πολιτικό όραμα. Δεν είναι πάλι ο κατηγορούμενος, αλλά αυτός που θα αποδώσει τις κατηγορίες.
Φαίνεται πώς “οι διαχρονικές αδυναμίες του ΟΠΕΚΕΠΕ επέτρεπαν πελατειακές συμπεριφορές ρουσφετολογικού χαρακτήρα, δυστυχώς και από τη δική μας παράταξη” όπως λέει, αλλά οι διώξεις αφορούν την δική του κυβέρνηση και την δική του παράταξη.
Ο Μητσοτάκης στην κυβέρνηση, ο υπόκοσμος στην εξουσία
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δημιούργησε ένα παρα-κόμμα με μηχανισμούς που δεν υπάγονται στο κόμμα, αλλά στον ίδιο, ένα “έξυπνο” σύστημα διαπλοκής, αφού το πρώτο πράγμα που έκανε ο Μητσοτάκης ήταν να καταργήσει το ίδιο του το κόμμα υπέρ μιας εγκληματικής οργάνωσης που δεν έκανε τίποτε άλλο από ό,τι τους υποσχέθηκε: πολλά λεφτά και εξουσία.
Η άνεση με την οποία αποκηρύσσει την “κουλτούρα” αυτού του μηχανισμού είναι πως αυτός αυτονομήθηκε και πήρε περισσότερα από όσα προβλέπονταν να πάρει και ξαφνικά αποκαλύφθηκε πως το όραμα της “Φωτεινής Ελλάδας” βρέθηκε στα χέρια του υποκόσμου που όπως διαπίστωνε ο Αλέξης Τσίπρας προ καιρού “έχουν τη δυνατότητα να έχουν πλάτες στην κυβερνητική εξουσία και να συμπεριφέρονται με σκαιό τρόπο ακόμα και σε υπουργούς”.
Αν ποτέ η κυβέρνηση αυτής της χώρας αλλάξει με ισχυρή λαϊκή εντολή κι όχι ως αποτέλεσμα παρασκηνιακών διαβουλεύσεων η πραγματική εξουσία θα παραμείνει στα χέρια μηχανισμών και οικονομικών συμφερόντων, “ιδιωτών”, με τους οποίους θα πρέπει να συγκρουστεί εκείνη η κυβέρνηση καθώς οι κυβερνήσεις παρέρχονται, αλλά το παρακράτος παραμένει.
Τελικά οι “άριστοι” του Μητσοτάκη ήταν ο “Φραπές” και ο “Χασάπης” -μαζί με τον τραμπούκο Αυγενάκη -που διεγράφη, αλλά επανήλθε- μαζί με άπειρους κουμπάρους που αποδεικνύονται “λάμόγια” με τους οποίους δεν θέλει να έχει σχέση ο άσπιλος πρωθυπουργός που έπεσε από τα σύννεφα. Δεν ήξερε ούτε είναι… τέτοιος άνθρωπος.
Ένας αγνός μεταρρυθμιστής που βρέθηκε μες τα σκατά, αλλά έχει ένα μεγάλο “πλεονέκτημα” που συνιστά η διαρκής άγνοιά του, η έλλειψη ντροπής και ο πολιτικός κυνισμός που του επιτρέπει να μιλάει για “απατεώνες”, ενώ είναι ο ίδιος απατεώνας.
Γιατί όχι μόνο ήξερε, αλλά πιο πολύ ήξερε πως για να πάρει την εξουσία έπρεπε να συμμαχήσει με τους “Φραπέδες”, το ‘βαθύ κράτος” που… πολεμά και το πελατειακό σύστημα που έκανε ψηφιακό και σύγχρονο με επιστημονικό τρόπο.
Αυτό που δεν υπολόγισε είναι πώς τα “λαμόγια” σε όλες τις εποχές έχουν την ίδια κουλτούρα και μιλάνε την ίδια γλώσσα και δεν στηρίζουν μόνο κυβερνήσεις, αλλά τις ρίχνουν κιόλας όταν αρχίσουν να μιλάνε.
