Του Κώστα Παπαθεοδώρου
Αφήνοντας κατά μέρος τις αστικές μπούρδες και τα κλασικά φληναφήματα «εξωνημένων» ή «ελιτιστών» αναλυτών, τάσσομαι αναφανδόν υπέρ του Πολάκη! Είναι ίσως ευκαιρία για τον καθημαγμένο ΣΥΡΙΖΑ αν όχι να ανακάμψει, τουλάχιστον να συγκρατήσει τις δυνάμεις του…
Ο λόγος του είναι πράγματι εμπρηστικός, πολωτικός, αντιθετικός. ‘Όμως, αυτός είναι ο λόγος που πρέπει να εκφωνηθεί ώστε επιτέλους να ακουστεί…
Είναι εθνική ανάγκη να ακουστεί λόγος αληθινός με ονόματα και διευθύνσεις, ώστε να υποδειχθούν οι πραγματικά υπαίτιοι της θλιβερής κατάστασης στην οποία έχουν περιέλθει η Ελλάδα και οι… ιθαγενείς!
Ποια ακριβώς «αστική ευγένεια» επιβάλει τη σιωπή έναντι των λυμεώνων του δημόσιου χρήματος, και ποια ακριβώς φραστικά μοτίβα απαγορεύουν τη διατύπωση της καυστικής αλήθειας που όλοι μας αναγνωρίζουμε στις ιδιωτικές συζητήσεις μας, αλλά ελάχιστοι τολμούν να εκφράσουν στο δημόσιο λόγο τους;
Είναι τάχα πρωτάκουστο ότι τη χώρα κυβερνά μια επίλεκτη δράκα πολιτικών που υπακούει στα κελεύσματα μιας μικρής ομάδας ολιγαρχών;
Υπάρχει η εντύπωση ότι όλες αυτές οι πολιτικές που αρθρώνονται είναι μόνο άστοχες, η ανεπιτυχείς;
Πως και ποιος λοιπόν μπορεί να περιγράψει αυτή την ακραία κατάσταση με κανόνες του Savoir vivre;
Ε` ναι λοιπόν. Τους χρειάζεται ένας Πολάκης, που κάποιοι τον χαρακτηρίζουν ως τον τρελό του χωριού, ώστε να τους ξεμπροστιάζει ακόμη και αν προκαλεί κλαυθμούς «ευαίσθητων» βουλευτών… Φυσικά, απάδει αυτός ο λόγος από την αισθητική ενσωματωμένων δήθεν πνευματικών και κοινωνικών ταγών, αλλά δεν είναι αυτοί που χτυπιούνται στο μίξερ της ακρίβειας, της ανασφάλειας, της διάλυσης του κράτους…
Όχι δεν είναι! Όλοι αυτοί- έστω αρκετοί εξ αυτών- είναι ακριβοπληρωμένοι υπάλληλοι που γνωμοδοτούν κατά παραγγελία διαμορφώνοντας ένα σιδερένιο θόλο ηθικής προστασίας πάνω από το επιτελικό κράτος του Μαξίμου…
Ο λόγος του Πολάκη, είναι σχεδόν ο ίδιος που επιτιδευμένα αρθρώνουν κόμματα της ακροδεξιάς σαρώνοντας την Ευρώπη.
Σε καμία περίπτωση, δεν σχετίζω τον Πολάκη με την ακροδεξιά! Αλλά ταυτόχρονα αρνούμαι να εκχωρήσω έννοιες όπως πατρίδα, ασφάλεια, κράτος, κοινωνικός έλεγχος στην… ακροδεξιά.
Οι ακροδεξιοί- φασίστες- ναζιστές εμφανιζόμενοι ως δήθεν αντισυστημικοί, προσαρμόζουν το λόγο τους στην εικαζόμενη λαϊκή βούληση και θριαμβεύουν εκλογικά.
Δεν υποστηρίζω ότι οι πολιτικοί πρέπει να εστιάζουν στα πλέον ταπεινά ένστικτα της κοινωνίας. Ούτε βέβαια, υιοθετώ την άποψη πως ότι αυτοαποκαλείται «λαϊκό» καθαγιάζεται από την ιστορία.
Αλλά ως εδώ…
Είναι άραγε λαϊκισμός να μιλούν οι πολιτικοί για παραδοσιακές και διαχρονικές αξίες; Είναι αναχρονιστική έννοια το κράτος, όταν το 70% της εθνικής νομοθεσίας προέρχεται από το Ιερατείο των Βρυξελών και τα lobbies της Ούρσουλας;
Είναι άραγε λαϊκισμός η ιδέα της πατρίδας όταν τεχνηέντως διαμορφώνεται ισχυρό ρεύμα εθνικών υποχωρήσεων;
Είναι άραγε λαϊκισμός η δημόσια υγεία καθώς φιλοτεχνείται με ζωηρά χρώματα η εικόνα των αποτυχημένων ποπολάρων που καταφεύγουν στα δημόσια νοσοκομεία;
Καταφεύγω στον Π. Κονδύλη ώστε να διανθίσω αυτό που συμβαίνει σήμερα στη χώρα:
«Οι ειρηνιστές και οικουμενιστές ή “ευρωπαϊστές” έχουν τον δικό τους τρόπο για να παρακάμπτουν τις οδυνηρές πραγματικότητες και την ψύχραιμη στρατηγική ανάλυση. Οι ίδιοι φαντάζονται ότι είναι πιο ρεαλιστές, αφού ξεπέρασαν τους ”εθνικούς αταβισμούς” και συμπορεύονται με τη νέα παγκόσμια κατάσταση, όπου τάχα το εμπόριο και ο διάλογος θα αντικαταστήσουν τον πόλεμο. Οι θέσεις όμως αυτές δεν είναι ρεαλιστικότερες από τις πομφόλυγες του εθνικισμού, συνιστούν απλώς την αντίστροφή ιδεολογία, και μάλιστα μια ιδεολογία διόλου πρωτότυπη, αφού δεν περιέχει παρά κοινοτοπίες του καπιταλιστικού φιλελευθερισμού διατυπωμένες πριν από 300 χρόνια και διαψευσμένες επανειλημμένα έκτοτε. «Η εθνική στρατηγική δεν είναι ούτε “δεξιά” , ούτε “αριστερή”, ούτε “εθνικιστική”, ούτε “διεθνιστική”. Είναι τα πάντα, ανάλογα με τις επιταγές της συγκεκριμένης κατάστασης. Αλίμονο στη χώρα και στην πολιτική της ηγεσία αν ερμηνεύει τη συγκεκριμένη κατάσταση με βάση “δεξιές” ή “αριστερές” προτιμήσεις, αντί να προσαρμόζει τις προτιμήσεις στην κατά το δυνατόν ψυχρή ερμηνεία της συγκεκριμένης κατάστασης».
Προτιμώ λοιπόν τον Πολάκη με τον εμπρηστικό λόγο του ώστε αν μπορέσει να βάλει φωτιά σε αυτήν την αποσβολωμένη κοινωνία που απλά υπομένει δίχως να αντιδρά. Σε όλους αυτούς που σιγομουρμουρίζουν ο καθένας μόνος του πίσω από τις σφαλισμένες πόρτες τη φτώχεια, τη συντριβή, την ανέχεια, το άδικο…
Ζούμε όλοι μαζί σε κοινωνία που καθημερινά στον κατήφορό της συμπαρασύρει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Κολυμπάμε σε μια θάλασσα απελπισμένων ελπίζοντας απλώς να κρατηθούμε στον αφρό ακούγοντας τους πολιτικούς να μας φωνάζουν από τα μπαλκόνια πως η σημερινή φτώχεια θα μας φέρει τα μελλοντικά πλούτη μας…
Μόνο που το αύριο δεν ξημερώνει και το σκοτάδι κρατάει χρόνια. «Η νύχτα εναλλάσσεται με νύχτα» όπως κάποτε τραγουδούσε ο …ακατονόμαστος.
Αφήνω λοιπόν την αστική ευγένεια και το Savoir vivre στα «δελτία των οκτώ» και επιλέγω δίχως καν να είμαι ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ…
*Ο Κώστας Παπαθεοδώρου είναι δημοσιογράφος, μέλος της ΕΣΗΕΑ