Του Διογένη Λόππα
Ευκλείδη, δεν αρέσουμε πια. Αν ζούσε η μεγάλη ντίβα του σοσιαλισμού, αυτός θα ήταν ο τρόπος με τον οποίο θα νουθετούσε την αστική αυτοπεποίθηση του εγγονού του τρομερού Θρασύβουλου. Το σταματάω εδώ, γιατί διακινδυνεύω να ζητήσει κάποιος άλλος αρχάνθρωπος του ΣΥΡΙΖΑ των σπηλαίων συγγνώμη για την ιεροσυλία που διέπραξα. Ποιος είμαι εγώ άλλωστε, να βάλω λόγια στη μνήμη της Μελίνας.
Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι κανένας εκεί στα μπούνκερ της ανόθευτης αριστεροσύνης δε δίνει την παραμικρή αξία στη μνήμη αυτής της τεράστιας Ελληνίδας, επειδή διέπραξε το μέγιστο των ατοπημάτων, να στοιχηθεί δηλαδή στις γραμμές του Ανδρέα, για να ανασάνει ο κοσμάκης από την ηγεμονία της δεξιάς.
Αντίθετα, κάθε αριστερός που σέβεται τον εαυτό του, είχε καθήκον να αναγνωρίσει το προφανές, ότι δηλαδή ο Ανδρέας »ήταν ένας ξενόφερτος πράκτορας της CIA, που είχε σκοπό να χειραγωγήσει τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου και να μετατρέψει την αριστερά σε δεκανίκι της Θάτσερ και του πρώιμου φιλελευθερισμού».
Συνεπώς, καθήκον κάθε σοβαρού προοδευτικού ανθρώπου δεν έπρεπε να είναι η επιτέλους λύτρωση μέσω της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, αλλά η περιχαράκωση γύρω από τις ιερές αγελάδες των αγώνων της αριστεράς, έως ότου αυτός ο αχάριστος λαός βάλει μυαλό και φτάσει στο σημείο να εκλιπαρεί τον Λεωνίδα Κύρκο να αναλάβει τις τύχες της χώρας άνευ όρων.
Αυτή η κρεμ ντε λα κρεμ της αριστερής διανόησης βρίσκεται σήμερα στις επάλξεις της ιδεολογική καθαρότητας και δίνει των υπέρ πάντων αγώνα απέναντι στην προσπάθεια ενός αυτοδημιούργητου ανθρώπου να ανασυντάξει τις προοδευτικές δυνάμεις του τόπου με κάθε κόστος.
Στον αγώνα αυτό έχει με το μέρος της το σύνολο των 107 της νεοελληνικής ρεμούλας, αλλά όχι μόνο. Βρισκόμαστε στην αποθεωτική αυτή συγκυρία, όπου οι επίγονοι το Άρη βρήκαν επιτέλους κοινό τόπο με τους νοσταλγούς της εθνοσωτηρίου και με τους ντεκορατέρ της Αγίας Οικογένειας. Η Εθνική Συμφιλίωση επιτέλους έγινε πράξη.
Έτσι, ενεοί, παρακολουθούμε τον επίσημο Ιζνογκούντ της ελληνικής αριστεράς να επιτίθεται κατά μέτωπο εναντίον έτερου υποψηφίου, την ίδια ώρα που »προοδευτικοί» opinion makers γλύφουν εκεί που κατούρησαν, περιγράφοντας την μοναδική υποψηφιότητα που ορκίζεται πίστη στο όραμα του Αλέξη για μια κυβερνώσα κεντροαριστερά, ως »γραφική» και περίπου άδεια, ενώ ταυτόχρονα η ναυαρχίδα του νεοσυντηρισμού σπεύδει να χαρακτηρίσει την ελπίδα της μαχόμενης ελληνικής νεολαίας ως »ανίδεο φωτομοντέλο» (Μιχάλης Τσιντσίνης, με αφορμή το υποδειγματικό βίντεο στη Μακρόνησο).
Αφού πρώτα ζητήσω συγγνώμη εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ για την απρέπεια του πρώην υπουργού Οικονομικών απέναντι στην απλή λογική, αφού αγνοήσω τους ηλικίας 70 χρονών διανοούμενους που προφανώς δεν έχουν πάρει ακόμα χαμπάρι τη δυναμική του Στέφανου στη νεολαία (και όχι μόνον) και αφού συγχωρήσω την άγνοια του αγαπητού Μιχάλη, ο οποίος, εκτός του δυσβάσταχτου καθήκοντος να φιλοτιμήσει τη γραμμή της neocon εφημερίδας του, έχει έτσι και αλλιώς το ακαταλόγιστο σε θέματα που αδυνατεί αν αντιληφθεί λόγω ιδεοληψίας και προσήλωσης στον επιτελικό εκφυλισμό που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας, επιτρέψτε μου μόνο ένα μικρό σχόλιο σε σχέση με το επίμαχο βίντεο.
Το βίντεο είναι μεγαλοφυές και πολλά μπράβο στον »Γκρίνμπεργκ» που προφανώς βρίσκεται πίσω από την άρτια, επιθετική και απρόβλεπτη καμπάνια του Στέφανου. Μιλώντας τώρα για πολιτικό μάρκετινγκ, επιτρέψτε μου να συνεισφέρω μια ταπεινή γνώμη από την επαγγελματική μου εμπειρία: Όταν φτιάχνουμε ένα προωθητικό βίντεο, έχουμε στο μυαλό μας δύο βασικές έννοιες:
- Να φτάσει το περιεχόμενο σε όσο το δυνατόν περισσότερους αποδέκτες, δηλαδή να είναι αρκούντως προκλητικό (έστω και αρνητικά), ώστε να αναπαραχθεί από εχθρούς και φίλους και έτσι να το δουν εξ αντανακλάσεως όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι
- Στοχεύουμε σε ένα πολύ συγκεκριμένο target group, δηλαδή απευθυνόμαστε αποκλειστικά στους δικούς μας ανθρώπους και δε μας ενδιαφέρει στο ελάχιστο αν δημιουργηθούν αντιδράσεις σε κοινά τα οποία έτσι και αλλιώς διάκεινται εχθρικά προς το δικό μας σκοπό.
Και στους δύο elemantary στόχους του μάρκετινγκ, το βίντεο κυριολεκτικά κέντησε. Προσωπικά μου άρεσε τόσο πολύ, που το αναπαρήγαγα αμέσως σε εκατοντάδες ανθρώπους. Γιατί απευθύνεται με πηγαίο τρόπο σε ένα κοινό εκατομμυρίων ανθρώπων που ψάχνουν απεγνωσμένα για μια εναλλακτική στη θατσερική δυστοπία των ημερών. Για τους υπόλοιπους, είτε τους ούλτρα αριστερούς που φαντασιώνονται ιεροσυλίες, είτε για τα ορφανά των δωσίλογων που τρέμουν και στη σκέψη των όσων διέπραξαν οι πολιτικοί τους πρόγονοι, ξύδι.
Αν όμως κάποιος μπει στον κόπο να μελετήσει σε βάθος αυτή την εξαιρετική δουλειά, θα ανακαλύψει ότι η πραγματική πολιτική ουσία, κρύβεται σε κάποια κλάσματα του δευτερολέπτου και συγκεκριμένα στη φευγαλέα εκείνη εικόνα όπου ο Στέφανος αγκαλιάζεται στοργικά με το ναύαρχο Αποστολάκη, σε έναν υπαινιγμό ή καθαρό συμβολισμό αν προτιμάτε, όπου το συμπαγές (solid) παλαιό, περνάει τη σκυτάλη στο ελπιδοφόρο μέλλον, υποσχόμενο να είναι εκεί για να στηρίξει την προσπάθεια.
Όσοι τώρα τυγχάνει να γνωρίζουν τη σημειολογία του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, καταλαβαίνουν πολλά περισσότερα πίσω από αυτό τον συμβολισμό, πράγματα που τη στιγμή αυτή, αδυνατώ να αναλύσω περισσότερο, λόγω της επιθυμίας του ίδιου του Αλέξη, την οποία όλοι σεβόμαστε, όπως σεβόμαστε και τον ίδιο για την προσφορά του στον τόπο.
Μιλώντας τα τελευταία εικοσιτετράωρα με νέους ανθρώπους που εκτιμώ, σέβομαι και υπολογίζω την άποψή τους, βλέπω όχι μόνο μια επικράτηση της ελπιδοφόρας υποψηφιότητας Κασσελάκη, αλλά μια καθαρή επικράτηση στα όρια του domination ίσως και από τον πρώτο γύρο. Αυτή άλλωστε είναι και η καθαρή εικόνα των δημοσκοπήσεων, άσχετα αν οι γνωστοί δίαυλοι που σπονσοράρουν στεγνά μια συγκεκριμένη υποψηφιότητα, προσπάθησαν να αμβλύνουν τα πικρά για αυτούς συμπεράσματα, εμφανίζοντας την υποψηφιότητα Αχτσιόγλου να προηγείται σε συγκεκριμένες μετρήσεις.
Προσέξτε τώρα το ολοφάνερο fraud: Η προστάτιδα των συνιστωσών, προηγείται με διαφορά στο σύνολο των ερωτηθέντων, αλλά χάνει κατά κράτος στην τηγανίτα της υπόθεσης, δηλαδή σε αυτούς που θα προσέλθουν στην κάλπη. Δηλαδή προσπαθούν να παρουσιάσουν ως παράσταση νίκης τη συμπάθεια κάποιων (που όμως είναι κατά κανόνα συντηρητικοί και θα απέχουν από τις διαδικασίες εκλογής) σε μια υποψηφιότητα που προωθείται σκανδαλωδώς από συγκεκριμένο μιντιακό όμιλο (παρόμοια περίπτωση με την αστοχία Λοβέρδου στο ΠΑΣΟΚ), που κανένας μα κανένας δεν τόλμησε να διαβάλει ή να υπονομεύσει και που βρήκε πρόθυμο βήμα σε οποιοδήποτε χώρο ζήτησε.
Αντίθετα, η υποψηφιότητα που πολεμήθηκε λυσσαλέα από το σύνολο του μιντιακού βραχίονα Μητσοτάκη συν τους αριστερούς υπερίληκες του διαδικτύου και τους αρχάνθρωπους του ΚΚΕ εσωτερικού, σαρώνει κυριολεκτικά στις προτιμήσεις των προοδευτικών που θα προσέλθουν στην κάλπη, και αυτό παρουσιάστηκε από τους εμβριθείς αναλυταράδες, ως ντέρμπι. Νομίζω ο καθένας αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα, ότι δηλαδή η αναμέτρηση Κασσελάκη – Αχτσιόγλου είναι τόσο ντέρμπι, όσο η αναμέτρηση Ανδρουλάκη – Λοβέρδου.
Αυτό που τελικά όμως έχει σημασία, δεν είναι η όπως όλα δείχνουν άνετη επικράτηση του Στέφανου, αλλά ο τελικός αριθμός όσων θα πάνε να ψηφίσουν. Γιατί είναι βέβαια λογικό το ότι η ψήφος της πλειοψηφίας θα κατευθυνθεί σε αυτόν που επιθυμεί να αλλάξει ριζικά την παράταξη και να παραδώσει ένα κόμμα ανοικτό στην κοινωνία, με όργανα ελεγχόμενα από εκλεγμένους αντιπροσώπους και όχι από ποσοστώσεις που μαγειρεύτηκαν έπειτα από παζάρια μεταξύ ημιθανών συνιστωσών.
Γιατί τελικά δεν είναι θέμα προσώπων, αλλά ζήτημα πολιτικών. Το αν συμπαθείς ή όχι τον Κασσελάκη, αν τον θεωρείς ικανό ή επικοινωνιακή φούσκα, αν έχεις καταπιεί το δηλητήριο της διαπλοκής και απογοητεύτηκες, δεν έχει την παραμικρή σημασία, κυρίως επειδή δεν έχεις εναλλακτική. Όπως κυνικά είπαν πολλές φορές στη δεξιά, ‘‘θα πάμε με αυτόν».
Προσωπικά πιστεύω στον άνθρωπο και έχει την απόλυτη εμπιστοσύνη μου. Κατανοώ όμως και όσους έχουν επιφυλάξεις, ιδιαίτερα μετά τον βομβαρδισμό λάσπης που δέχθηκε από οικείους και μη. Αλλά προτεραιότητά μου παραμένουν οι πολιτικές θέσεις και κατευθύνσεις, δηλαδή ο θάνατος των συνιστωσών, η μετάβαση στην κυβερνώσα προοδευτική παράταξη, η κουλτούρα των συνεργασιών και το μεθοδικό κτίσιμο ενός ρεαλιστικού προοδευτικού προγράμματος και μιας ικανής κυβερνητικής ομάδας μελλοντικών υπουργών, που θα γκρεμίσει τη μητσοτακική δυστοπία.
Ειλικρινά, αν ήταν ο Τεμπονέρας ή ο Φάμελλος ή ο Αποστολάκης ή τέλος πάντων οποιοσδήποτε σοβαρός άνθρωπος παρουσίαζε μια ολοκληρωμένη υποψηφιότητα, θα ήμασταν όλοι εδώ θετικοί να την προμοτάρουμε. Όμως για δικούς του λόγους ο καθένας από αυτούς δεν τόλμησε. Και θεωρώ ότι ο λόγος που δεν τόλμησε είναι πρακτικός, γιατί με την κάθοδο στις εσωκομματικές διαδικασίες, ενεργοποιείς ταυτόχρονα και το μέτρο αποδοχής σου στο κόμμα και στην κοινωνία, συνεπώς παίρνεις το ρίσκο να καταλήξεις Άδωνις, Σκανδαλίδης ή, τώρα, Τζουμάκας.
Ο Στέφανος τόλμησε και πέτυχε. Και πέτυχε απέναντι σε κάθε πρόβλεψη, παρουσιάζοντας μια απόλυτα επαγγελματική καμπάνια που όμοιά της έχουμε δει μόνο από τους Μητσοτάκη – Γκρίνμπεργκ. Πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα, αφού βέβαια και ο πρωθυπουργός έχει το ντεσαβαντάζ της απωθητικότητας και της παντελούς έλλειψης ενσυναίσθησης, ο Στέφανος κατάφερε να εμφανίσει έναν πηγαίο ανθρωπισμό, μια στενότατη συναισθηματική σχέση με τους ανθρώπους που θέλει να εκπροσωπήσει και μια άνευ προηγουμένου αμεσότητα στην επικοινωνία.
Αυτά τα στοιχεία, σε συνδυασμό με τον αμερικανικής φύσεως επαγγελματισμό που επέδειξε στα πρώτα βήματα της καριέρας του ως πολιτικός, αφήνουν μια εξαιρετική μαγιά για τη συνέχεια, καθώς φαίνεται ότι είναι η πρώτη φορά μετά το θάνατο του Ανδρέα, όπου ο ευρύτερος προοδευτικός χώρος βρίσκει έναν ηγέτη που έχει και τη θέληση και την τεχνογνωσία να επαναφέρει την ελπίδα στον τόπο.
Ακόμα και αν κάποιοι δικαίως έχετε ακόμα αμφιβολίες ή είστε γενικότερα απογοητευμένοι ή αισθάνεστε αμέτοχοι και μακρινοί από τέτοιου είδους διαδικασίες, έπειτα και από τις τελευταίες βιβλικές καταστροφές, έχετε την ηθική υποχρέωση να δώσετε στον τόπο την τελευταία του ευκαιρία, ένα last stand, ώστε ακόμα και αν τελικά για οποιουσδήποτε λόγους δεν πετύχουμε, να νιώσουμε ότι πέσαμε μαχόμενοι και όχι παραδομένοι στην απάθεια του καναπέ και του υπολογιστή μας.
17 Σπτέμβρη, βάζουμε τις συνιστώσες στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και ετοιμαζόμαστε να αναμετρηθούμε επί ίσοις όροις με το καθεστώς της απάτης, της καταστροφής και της φτώχειας.