Toυ Ιωάννη Δαμίγου
Από πάντα με απωθούσε το άκουσμα εθνικών εμβατηρίων. Το βίαιο του ήχου, η μονότονη και άτεχνη θορυβώδης επανάληψη, καμία σχέση δεν έχει με μουσικό παραγόμενο αποτέλεσμα τέχνης. Οι παλαιές αναπαραγμένες ηχογραφήσεις, που ακούγονται στον προαύλιο χώρο δημόσιων σχολείων σε εθνικές επετείους, με τις επηρμένες φωνές σθένους στρατιωτικής μπάντας άλλων “δημοκρατικών” εποχών, είναι ότι πιο κακόγουστο και επικίνδυνο υπάρχει για μαθητές. Η γαλούχηση που επιχειρείται και επιτυγχάνεται μέσω αυτού του επιτήδειου τρόπου, συνεχίζει απρόσκοπτα να παράγει νέες συντηρητικές σε ήθη γενιές. Αν κάποιος έχει την ατυχία να κατοικεί κοντά σε σχολείο. οι πρόβες μαθητών, αν όχι εκτόνωσή τους, με τύμπανα και γκράν κάσα σε παρακείμενα στενά, σε συνδυασμό με τους συναγερμούς και τα γαυγίσματα των σκυλιών που προκαλούνται, έναν ολόκληρο μήνα πριν από κάθε εθνική επέτειο, μοιάζει με εφιάλτη. Ο εμπλουτισμός τελευταία, με ενδιάμεσες απροσδιόριστες ιαχές μαθητών, τον επιτείνει.
Τώρα τι ακριβώς εξυπηρετεί η παρέλαση, ποιους σκοπούς, πέρα από την άγνοια και αδιαφορία ίσως των ίδιων των μαθητών, μάλλον οδηγεί στην βοήθεια της αίσθησης της υπακοής και της χειραγώγησης, σε απολυταρχικές ηγεσίες. Η τήρηση των αποστάσεων, η ακρίβεια των κινήσεων και ο βηματισμός, με τα ανάλογα πολεμικά εμβατήρια προετοιμάζουν το πνεύμα, το ήδη επηρεασμένο από την έλλειψη πραγματικής παιδείας, να ακολουθήσει πιστά τον όποιον αρχηγίσκο του επιβάλουν. Οι γονείς, συμβάλλουν υπερήφανα στο παραγόμενο αυτό αποτέλεσμα, με πλήρη άγνοια του σκοπού ή και εκούσια ακόμη, προκειμένου να καμαρώσουν τα φιντάνια τους στην παρέλαση προετοιμασίας, κάτι σαν φροντιστήριο για την στρατιωτική θητεία οι άρρενες, και την εθελοντική κατάταξη, οσονούπω, των κοριτσιών. Άλλωστε οι ευρωπαίοι ηγέτες μας, προχωρούν σε προπολεμικές ετοιμασίες, έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τον υποτιθέμενο εχθρό, με κάθε μέσο, που σημαίνει με νέους στρατιώτες.
Οι παρελάσεις λοιπόν και οι πρόβες τους δυο φορές τον χρόνο, είναι αρκετές για να γαλουχήσουν το μαθητικό πνεύμα, μέσω του πατριωτικού δήθεν “αγώνα υπέρ βωμών και εστιών’, με τον πραγματικό στόχο περί αγώνα υπεράσπισης συμφερόντων και κερδών όποιου πονηρού έμπορα. Προετοιμάζοντας έτσι ορδές γελασμένων εθελοντών, έτοιμες να υπακούσουν σε παραφρασμένες εντολές, πεισμένες πως εκτελούν το ιερό καθήκον τους.
Όσο αυτές οι αναχρονιστικές μέθοδοι, εξακολουθούν και προσβάλουν την ήδη προβληματική ισχύουσα θέση της παιδείας, τόσο θα δυσχεραίνει και την όλη κοινωνική κατάσταση σε αυξημένο βαθμό δυσκολίας. Οι ανεύθυνοι γονείς, που τρέχουν να καμαρώσουν τα παιδιά τους σε παρελάσεις, απλώς ανατρέφουν μια γενιά χειρότερη από την δική τους, υπεύθυνη για όσα δεινά έχουν επικρατήσει ήδη. Αναζητώντας πάλι, νέους ήρωες όμοιους με αυτούς της παραφρασμένης ιστορίας της επανάστασης του 1821, που ούτε την 25η Μαρτίου ξεκίνησε, ούτε όλοι πολεμούσαν για τον ίδιο σκοπό. Ανίκανοι να δεχτούμε ακόμη και σήμερα την πραγματική ίδρυση του σύγχρονου ελληνικού κράτους, από ποιους, γιατί και με ποιον τρόπο. Δεχόμενοι σαν μικρά παιδιά παραμύθια και ήρωες, αγνοώντας τα πραγματικά γεγονότα, ανακατεύοντάς τα με την πάντα αρεστή στους αδαείς, μυθοπλασία.