Του Τάκη Ψαρίδη
Έντιμοι υπάρχουν πολλοί και εντιμότερος όλων ο Πολάκης. Έντιμος μπορεί να είναι ένας δεξιός, ένας κεντρώος, ένας ακροδεξιός, ένας αριστερός, ακόμα και ένας «ακροκεντρώος». Οποιοσδήποτε υπηρετεί έναν σκοπό χωρίς ίδιον όφελος είναι έντιμος.
Έντιμος μπορεί να είναι και όποιος αποκαλύπτει σκάνδαλα. Βεβαίως οι αποκαλύψεις και καταγγελίες σκανδάλων έχουν πολλές πλευρές. Έχουν και την ποινική πλευρά του διαβόητου Τράγκα που έκανε εκατομμύρια αποκαλύπτοντας σκάνδαλα, έχουν και την πολιτική πλευρά όπως οι αποκαλύψεις που κάνει ο Βελόπουλος και η Ζωή, που έκανε και ο Κασιδιάρης, που κάνει και ο Τράμπ, που έκανε και ο Άδωνης πριν πάει στην ΝΔ, που κάνει και το ΚΚΕ, κάνει και το πασοκ, κάνει και ο κατά κοινή παραδοχή έντιμος Πολάκης.
Ο καταγγελτισμός λοιπόν ως αντιπολίτευση δεν συνιστά από μόνος του ιδεολογία ούτε πολιτική. Όμως, ποια είναι η ειδοποιός διαφορά του στην πολιτική; Προφανώς όχι η εντιμότητα καθώς, όπως είδαμε, έντιμος μπορεί να είναι ο καθένας.
Η διαφορά έγκειται στην ουσία του αντιπολιτευτικού λόγου, ανεξαρτήτως από ποιόν αποκαλύπτεται το σκάνδαλο και η διαφθορά. Αν δηλαδή αυτός ο καταγγελτικός λόγος αφυπνίζει πολιτικά συνειδήσεις, ή αν τις εκτονώνει εναντίον του «άλλου» του «κακού» και ανέντιμου «εχθρού», καλλιεργώντας τον φανατισμό και το μίσος. Αν διχάζει και εκτονώνει την λαϊκή οργή και απογοήτευση σε λαϊκίστικα και παιδαριώδη σχήματα των «καλών» και «κακών», αν υπερκαλύπτει πολιτικές και ιδεολογίες, προσβλέποντας τελικά στην θέση των «κακών» να αναλάβουν οι «καλοί».
Ο στείρος καταγγελτισμός δεν χρειάζεται ιδιαίτερες και κοπιώδεις διεργασίες της σκέψης. Η σκέψη του είναι παιδαριώδης και εξαντλείται στις κλίσεις του ρήματος «κλέβω». Συνήθως περιορίζεται στην «μια και μοναδική αλήθεια» και δεν απαιτεί πολιτική ανάλυση και αξιολογική ικανότητα. Αρκείται απλώς στα ένστικτα, στην οργή και στην απογοήτευση των πολιτών από την εξουσία..
Ουσιαστικά δηλαδή η στείρα καταγγελτική αντιπολίτευση είναι μια αποιδεολογικοποιημένη αντιπολίτευση, αφού ο καταγγελτισμός αποπολιτικοποιεί την πολιτική, καθώς την ηθικοποιεί εξαντλώντας την μεταξύ των ορίων του έντιμου και ανέντιμου. Δεν είναι τυχαίες οι συχνές μετακινήσεις αποιδεολογικοποιημένων ψηφοφόρων μεταξύ της ακροδεξιάς και της αριστεράς.
Τα τελευταία χρόνια στην χώρα μας έχει αναπτυχθεί ο «πολακισμός» ο οποίος δεν είναι καινούργιος, αλλά στην ουσία αποτελεί μια «αριστερή» συνέχεια του γνωστού «τέρατος», όπως έλεγε τον «αυριανισμό» ο μεγάλος Μ Χατζηδάκης.
Ο «πολακισμός», παρότι εμφανίζεται ως ένας λόγος αριστερός, στην ουσία είναι ένας λόγος καταγγελτικός και βαθιά συντηρητικός, πρόσφατο παράδειγμα η στάση του στον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Είναι ένας λόγος επιθετικός, εμπρηστικός και χυδαίος που χρησιμοποιεί τον λόγο της αριστεράς, την παραδοσιακή εντιμότητα και το ηθικό πλεονέκτημα της, χωρίς όμως το εγνωσμένο ήθος της, την κουλτούρα της και τις αξίες του λόγου της, αφαιρώντας έτσι κάθε αριστερό χαρακτηριστικό του.
Και για να τελειώνουμε με το παραμύθι για το «μεγάλο έργο» και το «δίκιο» του Πολάκη. Ως προς το «έργο» του ο Πολάκης δεν ήταν μόνος του. Ως αναπληρωτής υπουργός, είχε άνωθεν του την κυβέρνηση της αριστεράς του Τσίπρα με υπουργούς αυτούς που καταγγέλλει σήμερα ως «υπονομευτές» και υπουργό του έναν σοβαρό άνθρωπο και γνήσιο αριστερό τον Ξανθό που κρατούσε τα χαλινάρια..
Ως προς το «δίκιο» του, όσο βάσιμες και αν είναι οι αποκαλύψεις των σκανδάλων που κάνει, αντικειμενικά όμως ο καταγγελτισμός του, με το χυδαίο ύφος και ήθος του, αποτέλεσε το κύριο εργαλείο στα χέρια του αντισύριζα μετώπου για την απαξίωση της κυβερνώσας αριστεράς.
Ο Πολάκης προκλήθηκε αλλά και επιδίωξε να προκληθεί θέτοντας πάνω απ’ όλα την λεβεντιά του, πάνω από την αριστερά, πάνω απ’ το κόμμα του και τον πρόεδρο του τον Τσίπρα. Ο στόχος του ήταν και είναι η συγκέντρωση της διαρκούς αναγνώρισης και προσοχής πάνω του και επομένως των φώτων της δημοσιότητας για να θαυμάζεται η λεβεντιά του, γιαυτό και έχει απόλυτη επίγνωση της συμπεριφοράς του και των συνεπειών της.
Ο Τσίπρας προσπάθησε να τον διαγράψει αλλά δεν τα κατάφερε λόγω του φανατικού «στρατού» των οπαδών του που έχουν πειστεί ότι είναι ο μοναδικός έντιμος που κάνει αντιπολίτευση στον Μητσοτάκη.
Έφτασε ακόμα και να φορτώσει στο κόμμα τον «Στέφανο της Ελλάδας» για να εκδικηθεί όσους τον αμφισβήτησαν, με το γνωστό στιλ «σας έχω όλους» και θα σας δείξω ποιος είμαι εγώ.. Τώρα όντως κρατά όμηρο τον Κασσελάκη που δεν τολμά να τον διαγράψει, γιατί ξέρει ότι ο Πολάκης θα κάνει κόμμα και τότε θα χαθεί το όνειρο του και η προφητεία της «κολυμπήθρας» θα εξανεμιστεί για πάντα..
Το μεγάλο «έργο» και το «δίκιο» του Πολάκη λοιπόν είναι η συμβολή του στην απαξίωση της κυβερνώσας αριστεράς που ολοκληρώθηκε φέρνοντας και τον Κασσελάκη. Ένα «έργο» και «δίκιο» που στηρίζεται στο τεράστιο «εγώ» του και στην διαρκή ανάγκη του για την αναγνώριση της λεβεντιάς του, που στηρίζεται δηλαδή σε ένα κίνητρο καθαρά ιδιοτελές και από αυτήν την άποψη ο κος Πολάκης και κάθε κος Πολάκης κάθε άλλο παρά έντιμος είναι..
