Του Στάθη Κορμέτζα
Τώρα τελευταία, εκτός από άλλα, με ταλαιπωρεί πολύ ο αριστερός μου ώμος, ενώ απ’ την άλλη μεριά ο δεξιός στέκεται φρόνιμος σαν να μην υπάρχει.
Πήρα τη γνώμη από ορθοπεδικούς, ρευματολόγους, φαρμακοποιούς , φυσιοθεραπευτές και χειροπράκτες, αλλά ο πόνος επιμένει, θα έχει κάποιο λόγο σοβαρό να επιμένει.
Όλοι οι γιατροί που με είδαν, μου ζήτησαν να ανατρέξω πίσω στα παλιά για κάτι που να έχει σχέση με τον ώμο μου. Έκανα λοιπόν μια βαθιά αναδρομή σε βάθος πάνω από ογδόντα χρόνια, και κατέγραψα στοιχεία να μπουν κι αυτά στο ιστορικό μου.
Αριστερός
Το ότι ήμουν κι εγώ αριστερός το αντιλήφθηκα από μικρό παιδί, το έδειχνε η συμπεριφορά μου. Πετούσα πέτρες με το αριστερό, κλωτσούσα μπάλες με το αριστερό, μούτζωνα αυτοκίνητα με το αριστερό, και φυσικά έτρωγα με το αριστερό.
Άκουγα άλλους που κρυφομίλαγαν και έλεγαν και για τον πατέρα μου πως ήταν κι’ αυτός αριστερός, και αυτό με καθησύχαζε και για τη δική μου αριστεροσύνη.
Στο σχολείο μικρός, έγραφα στον πίνακα με την κιμωλία με το αριστερό, και δεν καταλάβαινα γιατί οι άλλοι το έβλεπαν τόσο δύσκολο και αφύσικο. Το δεξί το χρησιμοποιούσα απλά για τίναγμα της σκόνης από την κιμωλία.
Είχα δε μπλέξει τις λέξεις ετυμολογικά και θεωρούσα το άριστο, την αριστεία, το αριστεύειν και άλλα σαν κάτι που αφορούσε τους αριστερούς.
Αυτή μου η αριστερή ουτοπία διακόπηκε κάπως άδοξα, όταν πηδώντας εν κινήσει από κάρο που έσερνε ένα άλογο της αμερικάνικης βοήθειας, βέβαιος πως το αριστερό μου χέρι θα άντεχε στην πτώση, και το ένοιωσα να κάνει κρακ.
Με πήγαν αμέσως στον ηλικιωμένο μυλωνά, που με καλάμια, αλεύρι, σαπούνι, και αυγά έδεσε το πληγωμένο χέρι, αφήνοντας με μόνο με το δεξί το μέχρι τότε άχρηστο.
Μη έχοντας τι να κάνω πιά χωρίς το καλό μου αριστερό, πήγα πάνω στα βουνά στα ορεινά Τζουμέρκα να δω και πάλι τον τσέλιγκα τον Ξιάρχη τον νονό, το ίνδαλμα μου.
Ένοιωσα άσχημα που δεν έδωσε καθόλου σημασία στο μπαταρισμένο αριστερό, ούτε που ρώτησε τι έγινε και πως το έπαθα.
Φάγαμε γάλα με ψωμί, και στο ξύλινο σκαμνάκι που είχε μπροστά του για να κόβει και να τυλίγει καπνό λαθραίο, άπλωσε μπροστά μου ένα χαρτί με μπλε και κόκκινες ριγούλες , και μου είπε να του γράψω ένα γράμμα για τον Γιάννη τον γιό του στην μακρινή Αμερική.
Ο Γιάννης είχε υπηρετήσει στην Κορέα, και από κει βρέθηκε στην Αμερική όπου παντρεύτηκε και έμεινε για πάντα.
Βλέποντας με ο νονός να χαζεύω το χαρτί, αγνόησε και πάλι το αριστερό μου, πήρε το μολύβι και το σφήνωσε στο δεξί μου χέρι, το μέχρι τότε άχρηστο, μόνο περάσματα του μανικιού για σκούπισμα της μύτης έκανα με το δεξί, και βέβαια η αδελφή μου αηδίαζε με τη μυξογιαλάδα στο δεξί μανίκι.
-Γράψε, μ΄αυτό μου λέει, γι’ αυτό μας έδωσε από δύο ο Θεός
Πράγματι τη μέρα εκείνη ανακάλυψα πως υπάρχει και η δεξιά!
Έτσι από τότε άρχισα να γράφω πότε με το αριστερό και πότε με το δεξιό ανάλογα με την κλίση του κεφαλιού μου που αναζητούσε στήριγμα από τη βαρεμάρα. Πρόσεξα πάντως πως τα γράμματα ελαφρώς διέφεραν, ίσως από αντιπαλότητα.
Στον πίνακα που κληρώθηκα να σηκωθώ να γράψω κάτι, και ενώ ο καθηγητής διασχίζοντας αργά πάνω κάτω το διάδρομο άρχισε να υπαγορεύει το τι να γράψω, μου κατέβηκε η φαεινή ιδέα και με κιμωλίες άρχισα να γράφω ταυτόχρονα και με τα δυο μου χέρια.
Τα έχασα κι εγώ ο ίδιος βλέποντας τα γράμματα μου να είναι σχεδόν παρόμοια!
Με τα γέλια- κυρίως των κοριτσιών που και για άλλους λόγους με θεωρούσαν κάπως ιδιαίτερο, ο καθηγητής γύρισε το κεφάλι προς τον πίνακα.
Υπήρχε σιγή στην αίθουσα, μετά ο απορημένος καθηγητής έβγαλε τα γυαλάκια του,τα καθάρισε στην άκρη του γιλέκου του, και ξανακοίταξε και πάλι τα διπλά που έβλεπε με έκπληξη και ανησυχία.
Βλέποντας την αμηχανία του, γύρισα προς τον πίνακα, και με τις δύο κιμωλίες ,του έδειξα πως γράφω ταυτόχρονα και με τα δυο μου χέρια, γράφοντας:
-Κύριε καθηγητά συγνώμη
Με το χρόνο την τάση μου αυτή την επέκτεινα και στα δυο μου πόδια στα παιχνίδια όπως ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ.
Στο βόλεϊ βέβαια ατύχησα λόγω αναποφασιστικότητας. Έπαιζα στο κέντρο μπαλαδόρος , και σε μια γρήγορη μπαλιά, μέχρι τα χέρια μου-λόγω ανταγωνισμού- να αποφασίσουν μεταξύ τους ποιο να κάνει την υποδοχή, η μπάλα αποφάσισε από μόνη της και χτύπησε τη μύτη μου, και φυσικά και πάλι ακούστηκε το κρακ και η μύτη μου έγειρε αριστερά.
Αποκαλύπτω λοιπόν τώρα έστω και αργά ένα ακόμα από τα κρυμμένα μυστήρια της ζωής μου, η μύτη μου η ελαφρώς στραβή προς τα αριστερά.
Στο μεταξύ εγώ μεγάλωνα και ψήλωνα, η μάνα μου βέβαια το απέδιδε στον δικό της τραχανά που απολάμβανα για πρωινό και βραδινό.
Έτσι βλέποντας τον γυμναστή να μου κάνει νόημα να βγω μπροστά ως διμοιρίτης της τάξης στην παρέλαση χάρηκα που θα είχα την ευκαιρία να υψώσω το περήφανο αριστερό μου χέρι.
Η χαρά μου κόπηκε όταν είδα πως οι άλλοι διμοιρίτες ύψωναν το χέρι το δεξί.
Στο μεταξύ συνέχισα να δουλεύω μαζί με τον πατέρα μου στις οικοδομές μετά τον τρομερό σεισμό. Εκεί λοιπόν από απροσεξία, μια πέτρα που ακούμπησα αδέξια σε κάποιο τοίχο, μου έσπασε τον δείκτη του δεξιού χεριού, και πάλι κρακ.
Εκτός από τον πόνο και τη γνώριμη θεραπεία με καλάμια, αλεύρια, σαπούνι, αυγά και γάζες, χάρηκα και πάλι για το αριστερό μου.
Ο γυμναστής όμως ήταν απόλυτος, θα σήκωνα και πάλι το δεξί παρά το τραύμα.
Έτσι στην παρέλαση, όταν το λαβωμένο μου δεξί σηκώθηκε και το άσπρο περιτύλιγμα εξείχε από τον δείκτη μου σαν να κρατούσα άσπρο περιστέρι, ο κόσμος και οι επίσημοι χαμογέλασαν παρά την σοβαρότητα των περιστάσεων.
Αυτές λοιπόν οι περιπέτειες με τα αριστερά και τα δεξιά με έκαναν να κατασταλάξω προς το κέντρο, παρόλο που πληγώνομαι και θλίβομαι με όσα βλέπω γύρω να συμβαίνουν, και να ταλαιπωρείται ο κόσμος.
Ευκαιρία να παραθέσω εδώ το σόφισμα του Φιλόστρατου που με εντυπωσίασε από την εποχή που μάθαινα τον κόσμο αναζητώντας οδηγούς για την πορεία μου:
Θεοί μεν γαρ μελλόντων,
άνθρωποι δε γιγνομένων,
σοφοί δε προσιόντων αισθάνονται.
Φιλόστρατος
Η με τα λόγια του μεγάλου μας Ελληνικού Καβάφη:
Οι άνθρωποι γνωρίζουν τα γινόμενα.
Τα μέλλοντα γνωρίζουν οι θεοί, πλήρεις και μόνοι κάτοχοι πάντων των φώτων.
Εκ των μελλόντων οι σοφοί τα προσερχόμενα αντιλαμβάνονται.
Η ακοή αυτών κάποτε εν ώραις σοβαρών σπουδών ταράττεται.
Η μυστική βοή τούς έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων.
Και την προσέχουν ευλαβείς.
Ενώ εις την οδόν έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί.
Κ. Καβάφης