Toυ Ιωάννη Δαμίγου
Εφόσον κατάφεραν, με την βοήθεια των αρμοδίων, να εξευτελίσουν την αόριστη εκ των πραγμάτων αριστερά, πλέον η δεξιά θα κινεί τα νήματα, με ανάλογες μεταμφιέσεις κατά καιρούς, μα πάντα η ίδια. Η δεξιά δεν είχε, δεν έχει και δεν θ’ αποκτήσει ικανό ή χαρισματικό ηγέτη. Το διοικείν δεν αποτελεί προϊόν αλίμονο ενός, παρά υπακούει πρωτίστως σε πολυεθνικά κέντρα αποφάσεων και κατόπιν συμφωνίας σε εσωτερικά έσχατης σημασίας. Φαντάζει εύκολο πια, μια και ο λαός έχει γαλουχηθεί στον ξέφρενο καπιταλισμό, καθώς αισθάνεται καταναλωτικό μέρος του, νομίζει πως συμμετέχει και αρκείται στα αποχαυνωτικά κινητά της απομόνωσης … ομαδικά. Όλες οι ηλικίες νέων, μεγαλύτερων, ακόμα και ηλικιωμένων, έχουν εθιστεί και εξαρτώνται από την κινητή συσκευή. Ότι χρειάζεται σαν μήνυμα, εντολή ή προσεχές εφαρμόσιμο σχέδιο, περνά μέσα από αυτό, ως δεδομένο και πραγματοποιήσιμο πάραυτα. Σε αναμονή εντολών.
Νέα θεωρία, κάτι ρηξικέλευθο, δεν έχει εμφανισθεί για να αντιπαρατεθεί στην λαίλαπα του ξέφρενου και επιθετικού καπιταλισμού, μια και της παλιάς, όχι τα νοήματα μα ο τρόπος, έχει ξεπεραστεί προ πολλού ανεπιστρεπτί. Οι ανεμπόδιστες ραγδαίες εξελίξεις, του έξω από κανόνες καπιταλισμού, μόνο μεγάλες εταιρείες κεφαλαίων έχουν φέρει αντιμέτωπες και όχι ορδές πεινασμένων κάτω από την δυναστεία των, όπως άλλοτε θα ήταν φυσικό. Τώρα ο “εχθρός”, πάντα ο ίδιος, δεν παρουσιάζεται ως ένας, μα διαχέεται δήθεν σε πολλούς, που ο αδαής αδυνατεί να κατανοήσει, ακόμα και σε “χοντρές” προκλητικές περιπτώσεις. Μάλιστα στις περισσότερες μετατρέπεται ο ίδιος σε μεταφορέα και εκτελεστή, μέσω του τρόπου μη ζωής του, ακολουθώντας ταγούς και μόδα τύπου άλλου ζην, κάτω από τις επιβολές της “προσφερόμενης” τεχνολογίας.
Ξεμένουν τόσο οι ρομαντικοί “αριστεροί” όσο και οι πείσμωνες αλάνθαστοι, απογοητευμένοι πρώτον γιατί δεν προέβλεψαν τον γκρεμό και δεύτερον αντικρίζοντας ένθεν κακείθεν της αντιπολίτευσης, τους καταντημένους υποψήφιους μνηστήρες. Γιατί ποιος “σοβαρός” θ’ ασχολούταν με νεκρές καταστάσεις προ πολλού. Ούτε το ίδιο το σύστημα δεν ασχολείται με δαύτους κι αν το πράττει από συνήθεια είναι και ανάγκη τίτλων εφημερίδων και site. Το “βάρος” των άλλωστε αναλώνεται σε κουτσομπολιά λεπτομερειών, επειδή ουσία δεν υπάρχει.
Όταν εκλείψουν αρνητικά ονόματα, για προσωπικότητες ούτε λόγος, που βρίσκονταν μέχρι πρότινος στο προσκήνιο, τότε θα ενσκήψουν συνεργασίες τύπου “πάμε όλοι μαζί” με την δεξιά, εμπρός σε νέα οικονομικά αδιέξοδα. Τα βιαστικά παπαγαλάκια ήδη κελαηδούν ποιηματάκια αυτής της κατεύθυνσης, προς εμπέδωση. Σε αναμονή λοιπόν χωρίς εκπλήξεις.