Του Ιωάννη Δαμίγου
Φτάνει η στιγμή, που αυτά που πιστεύεις, αυτά που έχεις γαλουχηθεί από μικρός, τις αξίες και τα ιδανικά που στέκονται στην ανάγκη απόδοσης του δίκαιου και στην υποστήριξη του αδύναμου, να μην βρίσκουν στέγη, φορέα που λέμε. Ή εσύ να ζητάς πολλά ή ο φορέας να προσφέρει λίγα. Τέλος πάντων, οι σχέσεις και οι συνθήκες να μην είναι και οι καλύτερες, είτε με ευθύνη δική σου, είτε με ευθύνη του φορέα, Τότε το σοφότερο που έχει να πράξει ο προβληματισμένος, αφού σταθμίσει όντως την κατάσταση με ψυχραιμία και εξαντλήσει όλα τα περιθώρια τυχόν διόρθωσης, είναι να αποχωρίσει έγκαιρα και ευπρεπώς.
Σημασία έχει να μείνεις πιστός σε αυτά που πίστευες, πιστεύεις και θα πιστεύεις, δηλαδή στις σταθερές και στέρεες δοκιμασμένες ιδέες αιώνων, πολύ πριν τις ενστερνιστείς ο ίδιος. Αυτές τις προ υπάρχουσες δηλαδή, για την ελευθερία της σκέψης, της κάθε δημιουργίας, που υπηρετεί την ανθρώπινη ύπαρξη και το δικαίωμα στη ζωή. Αν αυτό ορίζει η αριστερή φιλοσοφία, σκέψη και στάση ζωής, πάει καλά, ας την πούμε αριστερά, δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Όταν λοιπόν, εσύ είναι σίγουρο πως έχεις συμπορευθεί όσο πιο σωστά και ταπεινά μπορείς, δεν γίνεται με το ζόρι και με το πρέπει σαν όρο, να προχωράς σε εκπτώσεις αξιοπρέπειας, υπομένοντας. Ακόμα και αν πρόσκαιρα και επιπόλαια κατηγορηθείς από “συντρόφους” (τι θρασεία κατάχρηση ιερής έννοιας), περί αιρετικής συμπεριφοράς και σπορά ζιζανίων, στο τέλος, δηλαδή στο μοιραίο αποτέλεσμα, δυστυχώς θα δικαιωθείς. Και γράφω δυστυχώς, γιατί πρόκειται για μια δικαίωση καταστροφής, που δεν ήταν, αλίμονο, αυτός ο στόχος και η πρόθεση. Η στενοχώρια θα σε καταβάλει και μάλιστα δυο φορές ισχυρότερη, γιατί έβλεπες την καταστροφή να πλησιάζει και ήσουν ανίκανος να πείσεις τους άλλους για τον κίνδυνο. Ειλικρινά είναι μια αφόρητα επώδυνη θέση. Συνειδησιακά όμως απαλύνεται στην συνέχεια.
Σημασία λοιπόν έχει όχι ο φορέας, μα αυτά που κουβαλάς μέσα σου, ακόμη και αν βρεις αύριο, μεθαύριο ή και ποτέ, γιατί περνά η ζωή, κάποιο απάγκιο να ξεκουραστείς και πάλι να “γελαστείς”, το φορτίο σου έχει την αξία σου όλη και όχι ο όποιος φορέας. Αυτό να φυλάς, αυτό είναι το πολύτιμο και συνάμα το διεκδικούμενο από ελλειμματικούς και το ζηλευτό. Άθελά σου θα σε ξεχωρίζει από τους πολλούς, άθελά σου πάλι θα σε συνοδεύει σεβασμός, γιατί είναι δώρο ζωής η αλήθεια και το τίμιο, καθώς μειώνει τα λάθη σου, αυτά της ατέλειας.
Σημασία έχει να αφήσεις κάτι πίσω σου, κάτι ελάχιστο, κάτι μπορετό, μια καλή μνημόνευση έστω, φίλων. Τι σπουδαίο θα ήταν, μια ιδέα πρόσκαιρης αθανασίας. Αυτή είναι η σημασία.