Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Ο Κασσελάκης λειτουργεί, εκών άκων, περισσότερο ως καταλύτης, παρά ως επίδοξος αντικαταστάτης του «αριστερού» ΣΥΡΙΖΑ, με δικής του έμπνευσης, προσωπαγές, σχήμα.
Πόσοι Κασσελάκηδες υπάρχουν; Ποιος είναι ο πραγματικός και ποιος το avatar του; Αν ήταν κουΐζ θα είχε τις εξής εκδοχές.
Α. Ένας Κασσελάκης αυτοπαρουσιάσθηκε διαδικτυακά το 2023, με τη φράση: «Με λένε Στέφανο…».
Β. Ένας «αναρτήθηκε» την Πέμπτη, λέγοντας :«Είμαι ο Στέφανος…».
Γ. Ένας τρίτος εξελέγη πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ – περίπου ως κλώνος του Τσίπρα.
Δ. Ένας τέταρτος κηρύχθηκε «έκπτωτος» από ένα κομματικό σώμα διαφορετικό και μικρότερο από εκείνο που τον ανέδειξε.
Ε. Δεν γνωρίζω, δεν απαντώ.
Περισσότερο σωστό δείχνει το Ε. Τουλάχιστον για όσους στον ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνονται την παρουσία του Κασσελάκη ως απειλή.
Δεν του αναγνωρίζουν τις πολιτικές ικανότητες να τους εξαφανίσει. Αλλά γνωρίζουν ότι αυτό ήθελε η κομματική βάση, όταν τον ψήφιζε για πρόεδρο.
Αν ισχύει η δημοσκοπική υπεροχή του, προκύπτει ότι εξακολουθεί να τους αντιμετωπίζει ως αναχρονιστική κομματική γραφειοκρατία.
Η πρώτη αντίδρασή τους στο «Είμαι ο Στέφανος» ήταν αμήχανη: «Δεν ξεκαθάρισε αν θα είναι υποψήφιος, δεν είναι σίγουρο». Σαν ξόρκι ακούγεται.
Στην πραγματικότητα κατάλαβαν ότι θα είναι – παρ’ ότι υπήρξαν σχεδιασμοί να αποκλειστεί – και προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο. Πλέον σφίγγουν τα γάλατα.
Τον προσεχή Δεκέμβριο – αν δεν ανατιναχθούν οι αρχαιρεσίες, ως τότε – δεν θα υπάρχουν πολλές εκδοχές: είτε ο Κασσελάκης θα ηττηθεί και θα οδηγηθεί στην έξοδο, είτε θα επανεκλεγεί και θα καθιερωθεί πανηγυρικά ως επικεφαλής.
Όχι ακριβώς του κόμματος, γιατί μάλλον, όπως το γνωρίζουμε ως τώρα, θα πάψει να υπάρχει, αλλά του «χώρου».
Η συνέχεια είναι προβλέψιμη: εκ των πραγμάτων θα οδηγηθούν σε περιθωριοποίηση όσοι κατείχαν τη σφραγίδα της εκπροσώπησής του ως τώρα.
Αυτό διαχέεται υπόσχεση και στο κείμενο αναγγελίας της υποψηφιότητας Κασσελάκη, στον πυρήνα της οποία βρίσκεται ο στόχος να διαγράψει την «έκπτωσή του» του το συνέδριο.
Ως πρόκριμα επικράτησης, ή έστω ως προϋπόθεση διεκδίκησης της ηγεσίας.
Αν ξαναπάρει την ηγεσία μένει να δούμε τι θα σημαίνει για την εγχώρια πολιτική ζωή» η εγκατάσταση του «κόμματος Κασσελάκη». Ως «ο δικός μας ΣΥΡΙΖΑ, ένα ανανεωμένο, άφθαρτο και αδιάφθορο κόμμα της σύγχρονης Αριστεράς».
Προς το παρόν προκαλεί εντύπωση ο ερασιτεχνισμός των αντίπαλων του να αναχαιτίσουν πολιτικά το νέο διάγγελμά του.
Αδυνατούν να ερμηνεύσουν γιατί πλεονάζει το συναίσθημα και οι φιλολογικές αποχρώσεις και απουσιάζουν η «σκληρή» πολιτική.
Γιατί απουσιάζει η παραμικρή αναφορά στον Αλέξη Τσίπρα. Πλην κάποιων νύξεων εναντίον του. Ίσως ως απάντηση σε όσα είπε ο τέως Πρωθυπουργός στην τελευταία δημόσια εμφάνισή του.
Πάντως κάνουν λάθος όσοι από το περιβάλλον των άλλων υποψήφιων διακινούν ότι, αν είναι οριστικά τελικά υποψήφιος, επί της ουσίας στο τέλος θα προκύψει αναμέτρηση Τσίπρα – Κασσελάκη.
Ο Τσίπρας χειρίσθηκε λάθος την αποχώρησή του – και μπόσικα την πρώτη υποψηφιότητα Κασσελάκη – αλλά στην πράξη δικαιώνεται – κατά τον στίχο του Ελύτη: «Εγώ φεύγω, εσείς να δούμε τώρα…».
Η αναμέτρηση υπάρχει ήδη: ανάμεσα στην παλαιά στελέχωση του ΣΥΡΙΖΑ και στην κομματική – και εκλογική – βάση του που είχε αποφασίσει, πριν από τις εκλογές του 2023, να απορρίψει όλες τις φράξιες.
Σ’ αυτή την αναμέτρηση ο Κασσελάκης λειτουργεί, εκών άκων, περισσότερο ως καταλύτης, παρά ως επίδοξος αντικαταστάτης του «αριστερού» ΣΥΡΙΖΑ, με δικής του έμπνευσης, προσωπαγές, σχήμα.
Ο «χώρος» δεν οδηγείται σε αλλαγή φρουράς, με αντικατάσταση πολιτικού φορέα, αλλά σε εξαφάνιση.
AΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR