Του Γ. Λακόπουλου
Το Ποτάμι προσπάθησε να κάνει όση φασαρία μπορούσε για την τρίτη επέτειο από τότε που μια τηλεοπτική εκπομπή αποφάσισε να μετατραπεί σε κόμμα, όπως είπε ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Άλλο όπως οι “Πρωταγωνιστές” στην τηλεόραση και άλλο να πρωταγωνιστήσεις στο δημόσιο βίο.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης προσπάθησε να κάνει πολιτική όπως έκανε εκπομπές: με “γυρίσματα” και μοντάζ. Αλλά στην πολιτική το τελικό αποτέλεσμα με αυτή τη μέθοδο βγαίνει πάντα αρνητικό. Στην τηλεόραση μπορείς να παρουσιάσεις τον εαυτό σου όπως σε βολεύει. Στην πολιτική “βγαίνεις” όπως είσαι.
Μια γοητευτική τηλεοπτική περσόνα απεδείχθη μια άχαρη πολιτική παρουσία. Χωρίς περιεχόμενο, χωρίς ακτινοβολία, χωρίς ιδεολογία- πέρα από κάτι εξυπνάδες- χωρίς πολιτική, χωρίς κύρος.
Καλός δημοσιογράφος, καλό παιδί, αλλά κακός πολιτικός. Ήταν αυτό που του είπε κάποιος από την αρχή “Σταύρο, άστο. Δεν τόχεις”.Ο Σταύρος δεν το άφησε. Το πίστεψε.
Όπως έγραψε ο Μητσός στα Νέα-που τον λατρεύει, κάποια στιγμή φαντασιώθηκε ότι θα είναι ο Έλληνας Μακρόν. Αμ, δε. Η πολιτική έχει απαιτήσεις που δεν μπορούσε να ικανοποιήσει. Στην ουσία είναι ένας απολίτικος πολιτικός που πίστεψε ότι τα υπόλοιπα θα τα αναλάβει το τηλεκοντρόλ. Αλλά η υπερβολική προβολή του απέβαινε σε βάρος του γιατί αποκάλυπτε τις αδυναμίες του.
Ο Θεοδωράκης υιοθετήθηκε από το “σύστημα” ως… αντι-Τσίπρας. Τα μεγαλύτερα “σπίτια” του έστειλαν τα καλύτερα “παιδιά” τους. Επιστρατεύθηκαν επώνυμοι με το τσουβάλι. Αλλά χωρίς συνοχή, χωρίς ιδεολογική ταυτότητα, χωρίς αγωνιστική κουλτούρα. Φίρμες που ήξεραν να μετέχουν στις καλύτερες συνάξεις μιας ορισμένης συνομοταξίας παραγόντων, πανεπιστημιακών και λάιτ πολιτικοποιημένων κοινωνικού τύπου. Αλλά από πολιτική γιοκ.
Στη Βουλή ο Σταύρος ήταν παράδειγμα προς αποφυγή. Στην ανοικτή πολιτική δράση το ίδιο. Η προσπάθεια να αυτό-Ομπαμοποιηθεί (!), να στηριχθεί στα σόσιαλ μίντια και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κατέληγε σε βαρετές κοινοτοπίες. Και ύστερα πλάκωσαν οι αποχωρήσεις.
Παρά το ηθικό στίγμα που βαρύνει όλους τους βουλευτές του που την κοπάνησαν και δεν άφησαν πίσω την έδρα- μερικοί είναι τόσο ξεδιάντροποι ώστε ενώ βγήκαν με τον Σταύρο μοστράρουν με τη Φώφη και τον Μητσοτάκη- είχαν αφορμή. Έβλεπαν τον Θεοδωράκη πότε σαν Καπετάν Ένα και πότε να λοξοκοιτάει σε άλλα περιβόλια και τον πρόλαβαν.
Ο ίδιος περιέργως δεν χάλασε τον κόσμο για τις αποστασίες. Ίσως έκανε και κάνει πως δεν καταλαβαίνει. Προχθές ανέδειξε νέο επικεφαλής κοινοβουλευτικής ομάδας, ενώ στην ουσία δεν διαθέτει κοινοβουλευτική ομάδα. Ανέδειξε στην ηγεσία του κόμματος μια κυρία που δεν κρύβει ότι είναι με τον… Κυριάκο!
Κάπως έτσι, κάτι που ξεκίνησε φιλοδοξίες και συγκέντρωσε τις προσδοκίες πολλών ανθρώπων, κατέληξε στο πάτο του πηγαδιού. Ήταν ένα πείραμα που δεν έπρεπε να γίνει. Γιατί στην πραγματικότητα το κόμμα Θεοδωράκη έβλαψε την ιδέα της ανανέωσης.
Έκαψε το καινούργιο, το υπερβατικό και το ρηξικέλευθο. Περισσότερο το καπηλεύτηκε παρά το ανέδειξε. Με την κατάληξη που έχει το Ποτάμι θα περάσει καιρός να ξαναεμπιστευτούν οι πολίτες κάτι ανάλογο. Μια ευκαιρία χάθηκε.
Αυτό που βαρύνει τον Θεοδωράκη είναι ότι χωρίς προετοιμασία, χωρίς ιδεολογία και χωρίς καθαρές πολικές επιλογές μπήκε σε ένα στίβο που έχει ακριβώς αυτές τις απαιτήσεις. Το έκανε σαν παιχνίδι, σα προσωπικό στοίχημα, με ελαφρότητα. Πίστεψε ότι αν σε έχουν πρώτο τραπέζι πίστα το Συγκρότημα και δυο κανάλια και αν σε καλοβλέπει ο Σημίτης μπορείς να μοιράζεις χάντρες και καθρεφτάκια και να παίρνει πίσω ψήφους.
Χρειάσθηκαν μόλις τρία χρόνια για να καταρρεύσει το πείραμα που ακύρωσε τις προϋποθέσεις του πραγματικού καινούργιου που χρειάζεται η κοινωνία και η πολιτική. Ο Θεοδωράκης ενδεχομένως ήταν καλοπροαίρετος. Αλλά το φορτίο ήταν βαρύ για τις πλάτες του. Η πολιτική θέλει πολιτικούς, όχι ντίβες.
Δεν πας μακριά όταν από τη μια προβάλεις ότι μεγάλωσες στην Αγία Βαρβάρα και από την άλλη περιμένεις να σου δώσει φτερά η ελίτ- και μάλιστα με τις πιο γκρίζες ομάδες της.
Δεν είναι ευχάριστο ότι διαλύεται το Ποτάμι. Όπως δεν ήταν ευχάριστο ότι το εκλογικό σώμα στις τελευταίες εκλογές σε ένα κόμμα με σημαντικά πρόσωπα στα ψηφοδέλτια του, τις ίδιες ψήφους και τις ίδιες έδρες που έδωσε και στα ψηφοδέλτια της Ένωσης Κέντρων. Ότι ο Θεοδωράκης μετρήθηκε όσο και ο Λεβέντης.
Αλλά γι’ αυτό δεν φταίει ο Λεβέντης. Είναι ευθύνη του Σταύρου που θεώρησε ότι μπορεί από δημοσιογράφος να γίνει πολιτικός αρχηγός χωρίς να περάσει από τα ενδιάμεσα στάδια. Έδειχνε να αισθάνεται- και να υπόσχεται- ότι μια μέρα θα κυβερνήσει. Αλλά όσοι ενθάρρυναν το Ποτάμι ως κόμμα που θα έφερνε αλλαγές την πολιτική ζωή, το πρώτο που δεν θέλουν είναι αλλαγές που να τους συμπεριλαμβάνουν.
Τώρα ο Θεοδωράκης από πρώτος στο χωριό πρέπει να γίνει τέταρτος στην “Ώρα των αποφάσεων”, ή σώγαμπρος στο σύστημα του Κυριάκου, για να βρει θέση στην επόμενη Βουλή. Εκτός αν από αυτή την περιπέτεια πήρε τη φώτιση που χρειάζεται κάποιος για να ξέρει πότε πρέπει να τα παρατήσει…
