Του Ιωάννη Δαμίγου
Ό, τι δεν πέτυχαν με τα όπλα, έχοντας και ένα πολιτιστικό τακτ, το κατάφεραν με την πάγια εφαρμογή της σκληρής λιτότητας. Η Ευρώπη των τραστ, των αμείλικτων για κέρδη πολυεθνικών και πολεμικών βιομηχανιών, της Μέρκελ, της ντερ Λάιεν και του συνονθυλεύματος τυχοδιωκτών συνοδείας των, έστρεψε εύκολα και γρήγορα τον στερημένο παιδείας και όχι μόνο όχλο, στην φιλόξενη μα φονική αγκαλιά της ακροδεξιάς, του φασισμού.
Τα τελευταία πολλά χρόνια διαμόρφωσαν ένα ιδανικό έδαφος για την άνοδο του λαϊκισμού στην Ευρώπη. Η συνεχής υποταγή στο άρμα των ΗΠΑ, η αντίστροφη με τα συμφέροντα των ευρωπαίων πολιτών άσκηση πολιτικής, η πανδημία, ο επίμονος πληθωρισμός και ο πόλεμος στην Ουκρανία πυροδότησαν ανασφάλεια, οικονομική πίεση και θεσμική επιτήδεια δυσπιστία. Ο διαρκής τροφοδοτούμενος από την Δύση φόβος και τρόμος, για επίβουλους “εχθρούς”, επέφεραν στους αδαείς πολίτες μια τεχνητή αίσθηση μίσους και υστερίας. Και πώς γίνεται εκμεταλλεύσιμη και επικερδής αυτή η δήθεν ανασφάλεια; Με περισσότερο πολεμικό εξοπλισμό ασφαλώς!
“Το χέρι πιο βαθιά στην τσέπη για χάρη της Ουκρανίας”, προτείνει ο Ρούτε. Προτείνει στους ηγέτες των χωρών μελών του ΝΑΤΟ “ένα συνολικό επενδυτικό σχέδιο που θα ανέρχεται στο 5% του ΑΕΠ σε αμυντικές επενδύσεις”. Για να διατηρήσει μια αξιόπιστη αποτρεπτική και αμυντική ικανότητα “το ΝΑΤΟ έχει ανάγκη μια αύξηση 400% στην αεροπορική και αντιπυραυλική του άμυνα”, θα προσθέσει ο γενικός γραμματέας ενόψει της συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ στη Χάγη στις 24 και 25 Ιουνίου. Οι Financial Times προειδοποιούν ότι οι συντηρητικές δυνάμεις του παραδοσιακού φάσματος που επιλέγουν να μιμηθούν την ακροδεξιά, ειδικά σε επίπεδο ρητορικής, αποτυγχάνουν να την περιορίσουν. “Οι ψηφοφόροι προτιμούν το αυθεντικό”! Πιο απλό δεν γίνεται. Ο άνεμος της ακροδεξιάς σαρώνει στην Ευρώπη. Ο στόχος επετεύχθη.
Και ο γενικός δερβέναγας Τραμπ, το τελευταίο καπιταλιστικό υβρίδιο της Δύσης με περίσσιο θράσος, υπερθεματίζει από την μια και αποποιείται από την άλλη τους πολέμους του. Τόσο της επιπόλαια απατημένης Ουκρανίας, όσο και της εξυπηρέτησης πολιτισμικών σχεδίων του (Ριβιέρα της Ανατολής), του Ισραήλ. Με τις αποτυχημένες δήθεν μεσολαβήσεις του και στους δύο αυτούς αισχρούς πολέμους, ο διεθνής “εξυπηρετούμενος” τύπος μάταια επιχειρεί να τον κρατήσει στο απυρόβλητο. Ποιον; Τον μοναδικό υποκινητή, αυτό το φερέφωνο του αιματοβαμμένου κεφαλαίου! Κι έτσι, μια καταντημένη υφήλιος, παρακολουθεί σε παράσταση τους κλόουν σφαγείς, αντάξιους της παραδοσιακής κινηματογραφικής κουλτούρας των. Ο θεός του δολαρίου να σφάζει, για να σώζει την Αμερική.