Του Διογένη Λόππα
Collective punishment (συλλογική τιμωρία) είναι ο διεθνής όρος στη διπλωματία, που περιγράφει την απεχθή πρακτική της συλλογικής τιμωρίας μιας ομάδας πληθυσμού με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά (εθνοτικά, επαγγελματικά, χρώματος ή άλλα) εξαιτίας κολάσιμων πράξεων που διέπραξε μέλος ή μέλη αυτής της ομάδας.
Εξαιτίας της διευρυμένης χρήσης της από τους Ναζί εναντίον των Εβραίων, αλλά και παλαιότερα σε πλείστες περιπτώσεις (από τους αποικιοκράτες, τους σοβιετικούς δικτάτορες εναντίον των οικογενειών των διαφωνούντων, έως το ιδιώνυμο του κομμουνιστή στις ΗΠΑ και στην Ελλάδα του Μεταξά), η απάνθρωπη αυτή πρακτική ενσωματώθηκε στη συνθήκη της Γενεύης και έγινε μέρος του διεθνούς δικαίου.
Παρεμπιπτόντως, πολλοί ξένοι αναλυτές, ανάμεσά τους και Αμερικανοί ή Ισραηλινοί, επανέφεραν τον όρο για να περιγράψουν την πρακτική του Ισραήλ στη Γάζα, ισχυριζόμενοι ότι η αντιμετώπιση όλων των Παλαιστινίων ως μέλη της Χαμάς παραπέμπει σε Collective punishment, συνεπώς η κυβέρνηση του Ισραήλ είναι υπόλογη για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, κατά παράβαση της συνθήκης της Γενεύης.
Πίσω στο Σημιτιστάν, η νεοθατσερική κυβέρνηση Μητσοτάκη, δε φαίνεται να έχει τέτοιου είδους ευαισθησίες, όταν πρόκειται να αναζητήσει τα απαραίτητα φοροέσοδα που χρειάζεται για να μοιράσει κρατικό χρήμα στα μέλη και τους φίλους της Φαμίλιας.
Μικρή και μεγάλη διαφθορά
Ο όρος μεγάλη διαφθορά χρησιμοποιείται ευρέως τον τελευταίο καιρό για να διαχωρίσει τη μικροπαρανομία του μεροκαματιάρη από το έγκλημα του λευκού κολάρου. Έτσι μαθαίνουμε ότι ενώ για παράδειγμα στη Γερμανία η μικρή διαφθορά είναι σχεδόν ανύπαρκτη, η μεγάλη διαφθορά επικρατεί, κάνοντας το Γερμανικό Κράτος ένα από τα πιο διεφθαρμένα στον κόσμο.
Αντίστοιχα, το πιο διεφθαρμένο κράτος στον κόσμο θεωρείται η Ουκρανία, καθώς τόσο η μικρή όσο και η μεγάλη διαφθορά κυριαρχούν ολοκληρωτικά στο δημόσιο βίο.
Σχετικά με το πόσο διεφθαρμένο είναι το Γερμανικό Κράτος, στην Ελλάδα έχουμε τεράστια εμπειρία από τις υποθέσεις της Siemens και της ΜΑΝ, υποθέσεις οι οποίες, κατά παράδοξο τρόπο για το ελληνικό γίγνεσθαι, βρήκαν το δρόμο προς τη δικαιοσύνη, τις παλιές καλές εποχές όπου η δικαιοσύνη ήταν ακόμα σχετικά ανεξάρτητη και δεν είχε εφευρεθεί ακόμα ο ρόλος του Εισαγγελέα – Σφουγγοκωλάριου, που από πάνω, για κάθε ενδεχόμενο, παρακολουθείται και από την ΕΥΠ ή το Predator (το ίδιο είναι).
Και αν δεν είναι φοροφυγάδες;
Έγραψα όλα τα παραπάνω για να προσπαθήσω να καταλάβω με ποια ακριβώς λογική ένα κράτος μπορεί να αντιμετωπίζει μια επαγγελματική ομάδα συλλογικά ως παραβατικούς (φοροδιαφυγή, διαφθορά, νομιμοποίηση εσόδων) επειδή, ίσως, κάποια μέλη της ομάδας αυτής διαπράττουν όντως παρανομίες.
Γιατί αυτή η αντιμετώπιση είναι ο ορισμός του Collective Punishment και αν δεν με πιστεύετε γκουγκλάρετε στη Βικιπαίδεια. Πως είναι δυνατόν ένα κράτος να προσπαθεί να αντιμετωπίσει μια παρανομία, διαπράττοντας μια άλλη παρανομία. Ιδιαίτερα όταν ένα δημοκρατικό δυτικό κράτος οφείλει να είναι φάρος ελευθερίας, ισονομίας και δικαιοσύνης.
Δε γίνεται να λες κάθε τρεις και λίγο ότι είμαστε στη σωστή πλευρά της ιστορίας, όταν δηλαδή συμμετέχεις ομαδικά στις κάθε λογής σταυροφορίες της Δύσης με μόνη νομιμοποίηση την έννοια ”we are the frontline of democracy” και την ίδια ώρα να ασελγείς πάνω στην ίδια τη συνθήκη της Γενεύης, διαπράττοντας έγκλημα εναντίον του ίδιου του πληθυσμού σου. Τότε δεν είσαι το front line of democracy, αλλά ένας μικρός βαλκάνιος Πούτιν, αν και δε μπορώ να πιστέψω ότι ακόμα και ο Πούτιν θα μπορούσε να εφαρμόσει μια τέτοια βαρβαρότητα στο λαό του.
Προσωπικά αναρωτιέμαι πολύ σοβαρά , αν όντως όλοι αυτοί που αποκαλούμε ”ελεύθεροι επαγγελματίες”, είτε είναι γιατροί και δικηγόροι, είτε ντελιβεράδες ή και τα δύο, όπως φαντασιώνεται η κυβέρνηση, είναι στην αλήθεια φοροφυγάδες και παραβατικοί.
Γιατί από προσωπική εμπειρία, από γνωστούς μου δηλαδή που μέσα στην απελπισία της ανεργίας τους δανείστηκαν από οικογένεια και γνωστούς για να ανοίξουν ένα μικρό μαγαζάκι, γνωρίζω ότι ελάχιστοι ή κανένας από αυτούς δεν πέτυχε κάτι άλλο από το να χάσει το κεφάλαιό του, να αποκτήσει νέα χρέη και να γίνει το μαύρο πρόβατο στους γνωστούς του, που τον χρηματοδότησαν.
Πώς δηλαδή το κράτος είναι τόσο σίγουρο ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν υποτιθέμενα κέρδη που αποκρύπτουν και όχι πραγματικές ζημιές που χρηματοδοτούν με ανάλωση προσωπικού κεφαλαίου;
Ακόμα και στυγνοί δολοφόνοι ή τρομοκράτες, έχουν από το νόμο και το σύνταγμα το τεκμήριο της αθωότητας και την πρόσβαση σε μια δίκαιη δίκη.
Με ποια λογική η κυβέρνηση αποφάσισε να καταργήσει το τεκμήριο της αθωότητας για το σύνολο των ελεύθερων επαγγελματιών, να τους στερήσει το δικαίωμα μιας δίκης και να εκδώσει καταδικαστική απόφαση με οσμή ιδιώνυμου, καταδικάζοντάς τους σε ετήσιο φορολογικό πρόστιμο, το ύψος του οποίου απομένει να προσδιοριστεί από τους ”φιλελεύθερους” δεξιούς που κυβερνούν;
Λείπουν λέει μερικά δις, αφού ξοδέψαμε παραπάνω από όσα δηλώσαμε. Ασφαλώς. Γνωρίζουμε πολλές περιπτώσεις μετρητών που διακινούνται υπογείως. Η βαλίτσα του Τσουκάτου δε φορολογήθηκε ποτέ, ούτε κάποιος την καταμέτρησε στο ΑΕΠ. Τα χρήματα που έδωσες στον παπά της ενορίας για τη βάφτιση του παιδιού σου, παρομοίως. Ούτε βέβαια το απαραίτητο φακελάκι, τότε που χειρουργήθηκε εκτάκτως η σύζυγος.
Δεν καταμετρήθηκαν ούτε οι ναρκομπίζνες, ποσό πραγματικά τεράστιο σε όλη την Ευρώπη, το οποίο διακινείται αποκλειστικά σε μετρητά.
Οφείλουμε όμως να κάνουμε και μια εύλογη διάκριση, ακόμα και σε περιπτώσεις όπου πράγματι έχουμε παραβατικότητα, όμως η παραβατικότητα αυτή έχει μικρή έως καθόλου επίπτωση στο σύνολο της οικονομίας, σε αντίθεση με τη μεγάλη διαφθορά που μπορεί να είναι ακόμα και νομιμοφανής, αλλά υποσκάπτει κρίσιμες ηθικές αξίες, υπαρξιακού τύπου για τη Δημοκρατία. Ας δούμε δύο παραδείγματα:
Ένας τουρίστας φτάνει το βράδυ στο χωριό και αναζητεί κατάλυμα. Κάποιος του παρέχει ένα δωμάτιο cash in hand. Ας υποθέσουμε ότι το αντίτιμο ήταν 100 ευρώ. Το κράτος πράγματι ζημιώθηκε 15 ευρώ από την παραβατική συμπεριφορά του οικοδεσπότη. Ευτελές. Αντίστοιχα, η παρουσία του τουρίστα στο χωριό πρόσφερε έσοδα στις τοπικές επιχειρήσεις, που με τη σειρά τους εκχώρησαν έσοδα στο κράτος μέσω του ΦΠΑ.
Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, οι αεροπορικές εταιρείες ανά τον κόσμο απειλήθηκαν με κατάρρευση. Για τη σωτηρία της μεγαλύτερης αεροπορικής εταιρείας της χώρας, η κυβέρνηση του Σημιτιστάν πρόσφερε 120 εκατομμύρια ευρώ. Τώρα που η διασωθείσα εταιρεία επέστρεψε στην κανονικότητα των κερδών της, επέστρεψε και τα χρήματα στο κράτος, όπως ήταν λογικό. Όλα; Όχι. Έλειπαν 35 εκατομμύρια.
Όλη η ιστορία της διάσωσης έγινε με νομιμοφανή τρόπο και όλα τα χρήματα καταμετρήθηκαν στο ΑΕΠ και όλοι οι φόροι πληρώθηκαν κανονικά. Παρόλα αυτά, παρέμειναν δύο τεράστιες ηθικές σκιές:
Πρώτον η εταιρεία πρόσφατα πανηγύριζε για κέρδη 171 εκατομμυρίων ευρώ. Δηλαδή είχε την πρόνοια και το καλό management να αποδώσει υπερκέρδη στους μετόχους της, αλλά όχι την ευθιξία να αποζημιώσει στο ακέραιο όλους εμάς που της σταθήκαμε στα δύσκολα, με τα χρήματα και τις εγγυήσεις μας.
Δεύτερον, η εταιρία, θέλοντας προφανώς να δείξει την ευγνωμοσύνη της στο καθεστώς, ανέθεσε σε εταιρεία του στενού πυρήνα της Οικογένειας, την ανανέωση των στολών του προσωπικού της. Magique.
Η ερώτηση ενός αφελούς υπηκόου είναι πόσα παραδείγματα του πρώτου παραδείγματος απαιτούνται για να προσεγγιστούν οι ζημιές του δεύτερου και αυτό χωρίς να υπολογίσουμε τα ηθικά ζητήματα που δημιουργησε το παράδειγμα της μεγάλης διαφθοράς. Η απάντηση είναι 2,3 εκατομμύρια.
Χρειάζεται δηλαδή να ”παρανομήσουν” 2,3 εκατομμύρια οικοδεσπότες για να προσεγγίσει η ζημιά που αυτοί δημιούργησαν, μόνο την (καθόλα νομότυπη) παρασπονδία της αεροπορικής εταιρείας.
Αναλογιστείτε τώρα πόσα ακόμα παραδείγματα μεγάλης νομότυπης διαφθοράς έχει δημιουργήσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη για να εξυπηρετήσει την εγχώρια και ξένη ολιγαρχία, για να καταλάβετε γιατί η φοροεπιδρομή εναντίων των νοικοκυραίων της διπλανής μας πόρτας που μάχονται μαζί με εμάς για μια θέση στον ήλιο, ξεπερνά και την πιο νοσηρή φαντασία.
10.000 αφορολόγητο για όλους
Ένας ευφυής νέος πολιτικός, που γνωρίζει άριστα όλα τα παραπάνω, καθώς τα έχει βιώσει πολυεπίπεδα, δηλαδή και από τη σκοπιά του νοικοκυραίου και από τη σκοπιά του μεγαλοεπιχειρηματία, έρχεται σήμερα να προτείνει το αυτονόητο, αυτό δηλαδή που ισχύει σε όλη την πολιτισμένη Δύση.
Πρώτα το εντελώς στοιχειώδες, ότι δηλαδή μια δημοκρατική Πολιτεία δεν καταφεύγει σε συλλογικές φοροτιμωρίες σε καμία περίπτωση, αλλά αντιμετωπίζει την κάθε περίπτωση ξεχωριστά.
Και δεύτερον, επειδή έχει την πλήρη επίγνωση ότι τα απαραίτητα ποσά κρύβονται στις θολές συναλλαγές της κυβέρνησης με το μεγάλο κεφάλαιο και όχι στους τρύπιους τραπεζικούς λογαριασμούς των καθημερινών ανθρώπων, θεσπίζει αυτό που υπάρχει ως αναφαίρετο κοινωνικό δικαίωμα σε όλη τη δυτική Ευρώπη, δηλαδή αφορολόγητο 10.000 ευρώ για όλους.