Του Ιωάννη Δαμίγου
Πάντα κρατούσαν και έπαιζαν σημαντικό ρόλο σε διαμόρφωση απόφασης του ενός, οι αυλικοί. Επηρέαζαν τον ηγέτη, προκειμένου να εξυπηρετήσουν την δική τους ευδαιμονία και ασφάλεια της συνεχούς συμβουλευτικής υπηρεσίας, σε προσπάθεια έμπιστης και απαραίτητης παρουσίας. Σε περίπτωση κάποιας τυχαίας ή και σκοπούμενης επιτυχίας, αποκτούσαν δικαίωμα βαρύνουσας άποψης.
Βέβαια ο μηχανορράφος ως ηγέτης, χρησιμοποιούσε επιτήδεια τους αυλικούς του προς εξυπηρέτηση δικών του συμφερόντων κυρίως, είτε αυτοί το αντιλαμβάνονταν, είτε όχι ή προσποιούνταν. Λυκοφιλίες δηλαδή και ας επρόκειτο ακόμα και για “φίλους”. Η άσκηση πολιτικής άλλωστε, δεν παρέχει αυτή την δυνατότητα φιλίας και ανάλογων συναισθημάτων. Πράγμα που απομονώνει τον ηγέτη άνθρωπο από την φυσιολογική συμπεριφορά του. Όπως αναφέρει και ο σπουδαίος είρωνας τεχνίτης φιλόσοφος Emile M. Cioran “Για να είναι κάποιος από στόφα ηγέτη, είναι απαραίτητο να έχει κάποια μορφή νοητικής διαταραχής.” Πολιτική λοιπόν ασκείται, πέρα από τα ισχυρά κέντρα αποφάσεων, από ανθρώπους προβληματικούς, που ακολουθούν όμως τις κατευθυντήριες γραμμές αυτών των κέντρων. Σε αυτή την διαταραχή περιέχονται οι αλλαγές αποφάσεων, η αναστροφή των και οι αλλοπρόσαλλές αναιρετικές αποφάσεις, οι περισσότερες κατόπιν εντολών ασφαλώς. Κάτι που έρχεται σε αντίθεση με την “βάση”, που επιθυμεί σταθερότητα στις αποφάσεις που γι’ αυτές ψήφισαν το κόμμα τους, με αποτέλεσμα να αποχωρούν στο τέλος.
Πέρα όμως από την “ζημιά” που προκαλούν οι αυλικοί, ακόμα μεγαλύτερη προκαλούν οι της “προσκολλήσεως” άνθρωποι, που αλαζονικά φερόμενοι, ως οι τελευταίοι προσκεκλημένοι για τέλεση αλλαγής έργου, εμφανίζονται βασιλικότεροι του βασιλέως. Υπερήφανα επωμίζονται το βαρύ και δύσκολο ενάντιο έργο και με περισσή θρασύτητα, πρωταγωνιστούν μάταια σε πρόσκαιρους ρόλους, προκαλώντας αποφασισμένοι ως μισθοφόροι. Είναι δε και οι φανατικότεροι, προκειμένου να φέρουν σε πέρας αυτό τους το έργο. Χαρακτηρίζονται δε και οι πιο επικίνδυνοι. Μια και δεν ενδιαφέρονται ούτε για ενότητα, μήτε για συζήτηση, πορώνοντας ακόμα περισσότερο τους αδαείς, που εισέρχονται εμβολιασμένοι με πείσμα σε εμφύλιο, από καιρό σχεδιασμένο και εις βάρος των.
Ο ηγέτης αποχωρεί έκπτωτος μα προστατευμένος, θέτοντας τα πιόνια του σε θέσεις μάχης, προς υπεράσπιση θέσεως, σκοπού και στόχου. Αυλικοί παρέα με τους της “προσκολλήσεως” αντάμα, σπαράσσονται αναμεταξύ των, ενάντια τάχα σε εχθρούς και αντιπάλους, πρώην συνοδοιπόρους και συνεργάτες. Αίφνης ξεμπροστιάζονται όλοι τους, φανερώνοντας την μέχρι τώρα καλυμμένη ανικανότητά των, με τον χειρότερο λαϊκίστικο τρόπο. Συσχετισμοί, κουκιά, φίλοι, συνεργάτες και φατρίες, εξευτελίζουν και εξευτελίζονται, στην αρένα της καρέκλας, με μόνο στόχο την αρχηγία ενός ήδη κατεστραμμένου κόμματος! Γιατί άραγε; Ρητορικό το ερώτημα, που όλοι οι εμπλεκόμενοι γνωρίζουν καλά, πολύ καλά την απάντηση, μα κρύβονται όπως ακριβώς η στρουθοκάμηλος, με το κεφάλι στην άμμο!
Καμένοι από χέρι όλοι τους, χωρίς ενός έστω διάσωση! Τόσοι ανίκανοι μαζεμένοι, αποτελεί πρωτοτυπία και ανεξήγητο φαινόμενο! Το συνονθύλευμα αυτό, αυλικών και προσκολλήσεων, επηρεάζοντας τους αδαείς σε προσωπικές αντιπαραθέσεις, αγνοεί πως η αξιοπρέπεια δεν περιέχεται σε καταστατικό! Δεν μπαίνει σε ψηφοφορία, κρυφή, φανερή, με σακούλες και κουκούλες. Η βλάβη εκούσια μελετημένη και ως εκ τούτων ανήκεστος!