Του Γιάννη Παπαγρηγορίου
Η Σοβιετική αυτοκρατορία διέθετε ατέλειωτα αποθέματα πρώτων υλών κι ενέργειας και στον διατροφικό τομέα, τόσα, όσο να καλύπτει τις ανάγκες όλου του πλανήτη. Παρόλα αυτά κατέληξε στα άδεια ράφια των καταστημάτων ακόμη και για τα είδη πρώτης ανάγκης και κατέρρευσε, λόγω του κομματικού ιερατείου, της κομματικής γραφειοκρατίας, από την οποία προήλθαν και οι μετέπειτα ολιγάρχες.
Στην μικρή αυτοκρατορία του ΣΥΡΙΖΑ ο Τσίπρας στηρίχθηκε στην κομματική γραφειοκρατία της δογματικής και κυρίως της ανανεωτικής Αριστεράς των «Μπανιάδων» κι έφθασε σύντομα στο ίδιο άδοξο τέλος. Το κομματικό ιερατείο του ΣΥΡΙΖΑ, το ενδιέφερε μόνο η αναπαραγωγή του. Όχι μόνο αρνήθηκε πεισματικά οποιαδήποτε απόπειρα πολιτικής αναζωογόνησης και διεύρυνσης του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά επέβαλε τις αγκυλώσεις του και σύντομα τον οδήγησε στα «άδεια ράφια» της πολιτικής κι από κει στην κατάρρευση.
Αντί για τον σοσιαλισμό με “ανθρώπινο πρόσωπο”, που ευαγγελίζονταν κάτι 53 ομπρελίτες, ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση εφάρμοσε μνημόνια με «ανθρώπινο πρόσωπο», στηρίζοντας τους ευάλωτους κι εξασφαλίζοντας τουλάχιστον ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Χωρίς όμως ταυτόχρονα να διαθέτει πολιτικές, για να μπορεί να αντιμετωπίσει τις χρόνιες θεσμικές δυσμορφίες της επάρατης δεξιάς. Γιατί οι αριστερές εκθέσεις ιδεών δεν συνιστούν πολιτική. Έτσι όχι μόνο δεν άφησε ένα θετικό αποτύπωμα, με μια απόπειρα έστω θεσμικής εξυγίανσης, κάτι ανάλογο π.χ με την «διαύγεια», αλλά βρέθηκε να εμφανίζεται κι ως υπερασπιστής του παρωχημένου, αντιπαραγωγικού και γραφειοκρατικού δημοσίου. Κι όπως δεν μπόρεσε ως κυβέρνηση να λύσει ούτε καν το πρόβλημα των αδέσποτων, έτσι δεν μπόρεσε να λύσει και το φορολογικό. Με τον περιορισμό της φοροδιαφυγής και την φορολόγηση του πλούτου, για να σταματήσουν να πληρώνουν το δημοσιονομικό μάρμαρο οι συνήθεις ύποπτοι, οι μισθωτοί, οι επαγγελματίες και οι συνταξιούχοι. Που γρήγορα, μαζί με τους μικρομεσαίους, στράφηκαν εναντίον του. Ίσως ένα τέτοιο φορολογικό, να μην χωρούσε στο κόκκινο σακίδιο του Τσακαλώτου.
ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς όραμα, στόχο και πολιτική.
Η επιλογή να γεμίσει τα «άδεια ράφια» της πολιτικής του με προσκοπικής ρηχότητας της ΛΟΑΤΚΙ+ ατζέντας, γενικότερα με πολιτικές ταυτότητας, σε βάρος των κοινωνικών ζητημάτων, δεν βρήκε καμιά απήχηση και μαζί με τις παραφωνίες με το μη ρεαλιστικό σύνθημα «ανοιχτά σύνορα για όλους», δεν πρόσφεραν στα λαϊκά στρώματα κανένα λόγο για να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ. Σαν τη σκηνή του Αγγελόπουλου, με το γιγάντιο χέρι της Ιστορίας από το οποίο λείπει ο δείκτης, έτσι κι από τον ΣΥΡΙΖΑ λείπει το όραμα, ο στόχος και η πολιτική.
Κι όταν ούτε τα Τέμπη, ούτε οι παρακολουθήσεις, ούτε οι νεκροί του Covid, ούτε η καταστροφή του περιβάλλοντος, ούτε το διαλυμένο επιτελικό κράτος, δεν είναι αρκετά για να αποδοκιμαστεί μια κυβέρνηση, τότε φαίνεται πόσο μεγάλη είναι η απέχθεια που έχει δημιουργηθεί εναντίον του παρακμιακού κομματικού ιερατείου και του ΣΥΡΙΖΑ. Γι αυτό οι εσωκομματικές εκλογές έχουν μετατραπεί σε δημοψήφισμα καταδίκης ή όχι της νομενκλατούρας και των υποψηφίων του κομματικού ιερατείου.
Η ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε σαν μια ωραία κυριακάτικη εκδρομή, με την κομματική γραφειοκρατία να ορμάει με αγριοφωνάρες και σπρωξίματα στο λεωφορείο για να καταλάβει τις καλύτερες θέσεις. Και μετά με τις κακοφωνίες και τις πολυφωνίες, να διαπληκτίζεται με τους άλλους συνεπιβάτες και να κάνει τον οδηγό να βγει εκτός δρόμου για να καταλήξει γρήγορα η εκδρομή από γιορτή, σε θρήνο της κυβερνώσας Αριστεράς.
*Εκπαιδευτικός