Του Νίκου Λακόπουλου
Καθώς η προαναγγελθείσα κρίση πλησίαζε το ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία ετοίμαζαν το μέλλον των παιδιών τους- το πώς δηλαδή θα κληρονομήσουν την εξουσία οι γόνοι τους. Ώσπου ήλθε ο Αλέξης Τσίπρας. “Πώς τον είπατε; Αυτός είναι ο αντίπαλός μου;” είπε η Ντόρα Μπακογιάννη -βέβαιη πρωθυπουργός, τότε.
Μετά το σοκ – όπου ένας αναπάντεχος νεαρός με ροκαμπιλάτη φαβορίτα έγινε πρωθυπουργός, το “παλιό πολιτικό σύστημα” όχι μόνο συνήλθε, αλλά περιμένει αυτές τις εκλογές για να επανέλθει στην εξουσία- τιμωρώντας τον θρασύτατο “ένοικο” του Μαξίμου ίσως και με ειδικά δικαστήρια για …εσχάτη προδοσία.
Σχεδόν ταυτόχρονα με την σύλληψη του Γιάννου Παπαντωνίου μια δημοσκόπηση βιάστηκε να δείξει πως προηγείται η Νέα Δημοκρατία με 10 και πάνω μονάδες και εξασφαλίζει μάλιστα αυτοδυναμία με 160 έδρες. Τώρα το σκάνδαλο Novartis φαίνεται να ευνοεί τη Νέα Δημοκρατία και το Κινάλ. Η αλήθεια είναι πως οι δημοσκοπήσεις δείχνουν μεν προβάδισμα της ΝΔ, αλλά και μείωση της διαφοράς ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ -που νέα δημοσκόπηση της Metron Analysis, φέρνει στο 7,3% για τις ευρωεκλογές.
Με τη ΝΔ συγκεντρώνει το 28,8%, έναντι του ΣΥΡΙΖΑ με 21% το παιχνίδι είναι αντιστρέψιμο ως “ντέρμπι” όπως το βλέπει ο Αλέξης Τσίπρας- αποφεύγοντας να μιλήσει και για νίκη του ΣΥΡΙΖΑ ή καλύτερα της Προοδευτικής Συμμαχίας. Κι όμως αν αυτή είναι η διαφορά -χωρίς ο Αλέξης Τσίπρας να συσπειρώσει ακόμα όχι μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και το νέο κόμμα-παράταξη με το οποίο κατεβαίνει στις εκλογές, τότε αρκεί να αφαιρέσει από τον αντίπαλό του 3,5-4% για να …κερδίσει τις εκλογές.
Προφανώς αυτό βλέπουν όσοι μελετούν πιο προσεκτικά τις δημοσκοπήσεις που είναι πολύ νωρίς για να βγάλουν σοβαρές εκτιμήσεις και γι΄αυτό ορισμένοι βιάζονται να κάνουν αυθαίρετες αναγωγές που οδηγούν τη ΝΔ στο 37% και καθηλώνουν τον ΣΥΡΙΖΑ στο 27% -που σημαίνει πως η δεξιά παράταξη στην Ελλάδα διεκδικεί για πρώτη φορά ποσοστά που φτάνουν το 50% αν αθροίσουμε όλα τα κόμματά της. Aυτό αν συμβεί είναι μια ιστορική ανατροπή. Αν όχι είναι μάλλον λάθος.
Ωστόσο η πραγματική δύναμη της Νέας Δημοκρατίας είναι πάνω κάτω αυτή που είχε το 2015 -με πρόεδρο τον Αντώνη Σαμαρά- ελάχιστη ενισχυμένη, αφού ο Κυριάκος Μητσοτάκης που εξελέγη για να την ανανεώσει- την έστρεψε πιο δεξιά από ό,τι θα θελαν ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, η Ντόρα Μπακογιάννη, ο Κώστας Καραμανλής.
Ποτέ από την ίδρυσή της ως τώρα η Νέα Δημοκρατία δεν κέρδισε εκλογές ως ένα σκληρό δεξιό κόμμα, αλλά ως ένα κεντροδεξιό φιλελεύθερο ευρωπαϊκό κόμμα. Οι εκλογές αυτές θα θέσουν τη Νέα Δημοκρατία μπροστά στην πολιτική της ταυτότητα και ήδη όσοι αμφισβητούν την πολιτική Μητσοτάκη και την ταύτισή του με την Ακροδεξιά και τον Νεοφιλελευθερισμό έχουν πάρει θέσεις μάχης.
Η θεωρία της στρατηγικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ -που “τελειώνει” στις εκλογές- και της παλινόρθωσης Νέας Δημοκρατίας- Κινάλ με ρεβανσιστική διάθεση για ειδικά δικαστήρια αρνείται να δει ένα νέο πολιτικό σκηνικό που διαμορφώνεται και περνά από το τέλος των παραδοσιακών κομμάτων: Το Κινάλ είναι αυτό που τελειώνει και η Νέα Δημοκρατία αν δεν ανανεωθεί -όπως υποσχέθηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αλλά δεν το έκανε- θα συντριβεί σε κάποιες από τις επόμενες εκλογές.
Δεν ανεβαίνει η Νέα Δημοκρατία, αλλά έπεσε ο ΣΥΡΙΖΑ με εντυπωσιακά ποσοστά για ένα κόμμα που βγήκε με αντιμνημονιακά συνθήματα, εφάρμοσε ένα μνημόνιο κι όμως δεν είχε τη φθορά του ΠΑΣΟΚ. Το βασικό δίλημμα των εκλογών είναι αν ο δυσαρεστημένος κόσμος που προέρχεται κυρίως από τη μεγάλη δεξαμενή του παλιού ΠΑΣΟΚ θα ψηφίσει για να φύγει ο Τσίπρας ή αν θα ψηφίσει για να μην έρθει ο Μητσοτάκης.
Το διακύβευμα των επόμενων εκλογών είναι η τύχη των ενδιάμεσων κομμάτων σε έναν ατελή νέο δικομματισμό που αναδύεται, όπως το Ποτάμι, η Ένωση Κεντρώων, οι ΑΝΕΛ -που μαζί με άλλα μικρότερα κόμματα συγκέντρωναν ένα ποσοστό πάνω από 20% -που μακροπρόθεσμα θα μοιραστούν τα δύο μεγαλύτερα κόμματα- εκτός αν συμβούν σημεία και τέρατα που δεν διαφαίνονται προς το παρόν.
Ωστόσο εκκρεμεί ένας πολιτικός σεισμός σαν κι αυτόν που έγινε το 2012, αλλά ήταν απλώς ένας προσεισμός και οδήγησε στο 2015 όπου εμφανίζεται το 45% να ψηφίζει κόμματα της Αριστεράς-χωρίς να εντάσσουμε σ΄αυτά και την Δημοκρατική Συμπαράταξη. Τι απέγινε αυτός ο κόσμος που δεν μπορούν να εντοπίσουν οι δημοσκόποι θα φανεί ίσως αν οι Αγανακτισμένοι επανέλθουν ως Οργισμένοι με άγνωστες πολτικές διαθέσεις.
To μόνο βέβαιο είναι πως οι ευρωεκλογές θα διαψεύσουν μαζί με τις δημοσκοπήσεις και όσους πιστεύουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε το παιχνίδι και μια νέα κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας και Κινάλ μας περιμένει σε μια ιστορική επιστροφή όπου η τάξη -που διασαλεύτηκε από το 2012 ως σήμερα- θα αποκατασταθεί.
Οι εκλογές δεν θάναι το τέλος μιας πορείας, αλλά η αρχή ραγδαίων εξελίξεων όπου “ηγέτες” και κόμματα θα εξαφανισθούν, τηλεοπτικοί αστέρες θα καταποντιστούν και οι ρήτορες της αντιμνημονιακής περιόδου θα πάνε να κρυφτούν. Μια νέα εποχή έρχεται κι όπως πάντα μετά τον πόλεμο οι πρωταγωνιστές του δεν έχουν μέλλον στην μεταπολεμική εποχή.
Ας μη βγάζουμε εύκολα συμπεράσματα, γιατί -όπως έλεγε ένας σοφός- “αποφεύγω τις προβλέψεις ειδικά για το μέλλον”. Κι όσοι ετοιμάζονται να επιστρέψουν στην κυβέρνηση ας υπολογίσουν ότι τα πράγματα άλλαξαν και δεν τους περιμένει η Ιστορία που εξελίσσεται χωρίς να παίρνει υπόψη της τους προσωπικούς τους καημούς, την αγωνία να γίνουν ξανά υπουργοί, τα “εθνικά” τους οράματα που ταυτίζονται συνήθως με μικρόψυχα ατομικά συμφέροντα.
Μπορεί το τρένο που περιμένουν να έχει περάσει οριστικά και τζάμπα περιμένουν στον σταθμό. Ο ΣΥΡΙΖΑ πράγματι είναι πίσω στις δημοσκοπήσεις, αλλά και το “μέτωπο” δεν τα πάει καλά. Ανάμεσα σε δύο ενδεχόμενα πάντα είναι δυνατόν κάτι άλλο μπορεί να συμβεί. Για παράδειγμα το κόμμα με το οποίο πήρε την κυβέρνηση ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να έχανε τις εκλογές, αλλά δεν …υπάρχει πλέον, όπως ο ίδιος έχει πει και ο ίδιος κατεβαίνει με άλλο σχήμα.
Οι εκλογές θα γίνουν τελικά αλλά με άλλο θέμα. Την ερώτηση αν θέλετε να φύγει ο Τσίπρας αντικατέστησε κάποιος με την ερώτηση αν θέλετε να έλθει ο Μητσοτάκης. Και η απάντηση -όπως δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις- δεν είναι “ναι”. Τα υπόλοιπα θα τα μάθουμε κατ΄αρχήν σε λίγες βδομάδες -στις ευρωεκλογές, όπου μπορεί να αποδειχθεί πως ανάμεσα στο Ναι και το Όχι, υπάρχουν και το ίσως, εφόσον, ναι, μεν, αλλά…
Μετά τις εκλογές- όταν αυτές γίνουν- μπορεί να έχουμε κυβέρνηση Μητσοτάκη. Αλλά μπορεί να έχουμε ραγδαίες εξελίξεις. Κάποιοι θα τρέχουν, αλλά ποιοι θα είναι αυτοί; Oι εκλογές μάλλον δεν θάναι το τέλος, αλλά η αρχή.
