Του Νίκου Λακόπουλου
Με την Νέα Δημοκρατία να πλησιάζει το 20%, αλλά τα δυο μεγαλύτερα κόμματα της αντιπολίτευσης να μην την απειλούν -και να αγωνίζονται για να εξαφανίσει το ένα το άλλο- οι τελευταίες δημοσκοπήσεις έδειξαν την απελπισία των ψηφοφόρων με την εκτίναξη του κόμματος της Ζωής Κωνσταντοπούλου στη δεύτερη θέση -κοντά στο 17%.
Η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στις δημοσκοπήσεις οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στην κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά σε ισχνά ποσοστά που σημαίνει ότι οι μεγάλες μάζες που σχημάτισαν το 35% προτίμησαν την αποχή και μικρότερα κόμματα που βολοδέρνουν. Ούτε το 48% του ΠΑΣΟΚ το .81, ούτε το 35% του ΣΥΡΙΖΑ θα υπάρξουν ξανά στο άμεσο μέλλον.
Η άνοδος της Πλεύσης Ελευθερίας οδηγεί τα δύο κόμματα στην έξοδο, αλλά κυρίως δείχνει πώς ένα μεγάλο ποσοστό των ψηφοφόρων θέλουν έναν νέο πολιτικό φορέα με θυμό και οργή που εκφράζει προς το παρόν η πιο έξαλλη και οργισμένη αρχηγός ενός κόμματος στον τίτλο του κόμματος χωρίς ιδεολογικό στίγμα έχει το όνομά της.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου απολαμβάνει εξαιρετικής δημοφιλίας, πρώτη στις δημοσκοπήσεις στους νέους, τιμωρός του πολιτικού συστήματος σαν τον Ζορό που καλεί τον Αλέξη Τσίπρα να μείνει στο “΄λαγούμι” του και απειλεί να στείλει τον Κυριάκο Μητσοτάκη στο δικαστήριο -δηλαδή στη φυλακή.
Με τους άλλους ηγέτες δεν ασχολείται ιδιαίτερα αφού μόνη της τους έχει στραπατσάρει με ένα πολιτικό σχήμα -που δεν είναι ακριβώς κόμμα- και έξι βουλευτές, αλλά την ίδια να δηλώνει πως κάνει για… εκατό. Η κατάσταση έχει ξεφύγει και η χώρα γλιστρά προς μια γλυκιά παράνοια, μια σύγχυση, μια παράκρουση χωρίς τέλος.
Αν φάνηκε κάτι αυτά τα χρόνια της κρίσης είναι πόσο εύκολα κατακρημνίζονται ή δημιουργούνται κόμματα, πόσο γρήγορα εμφανίζονται και εξαφανίζονται σαν πεταλούδες και πόσο ρευστά είναι τα πράγματα στην πολιτική ζωή. Το παρελθόν έρχεται, το μέλλον είναι πίσω μας και το παρόν είναι απάτη.
Απέναντι στο “θεσμικό” ΠΑΣΟΚ και τον στροβιλιζόμενο ΣΥΡΙΖΑ η Ζωή Κωνσταντοπούλου εισβάλλει στην πολιτική σκηνή για να εκφράσει το Κόμμα των Τεμπών που αν υπάρξει θα ανατρέψει όλο το σκηνικό, αλλά, όπως δήλωσε η Μαρία Καρυστιανού, προς το παρόν δεν θα υπάρξει.
Αν υπήρχε ένα τέτοιο κόμμα όλα τα κόμματα θα είχαν διαρροές -με μεγαλύτερα θύματα τον ΣΥΡΙΖΑ και την Νέα Αριστερά, αλλά το κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου θα εξαφανιζόταν, όπως φαίνεται να δείχνει μια δημοσκόπηση που δεν έχει δει το φως της δημοσιότητας. Η άνοδος της Πλεύσης Ελευθερίας μπορεί να είναι και η απάντηση στο δίλημμα “Μητσοτάκης ή Χάος” πως ένα μεγάλο ποσοστό προτιμά το χάος.
Η πολιτική σύγχυση
Σε κάθε περίπτωση του κίνημα των Τεμπών με τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις που έγιναν ποτέ στην Ελλάδα και σε όλο το κόσμο θέτει το αίτημα μιας νέας μεταπολίτευσης με θέμα την λειτουργία της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης που θα αλλάξει όλα τα πολιτικά κόμματα, αν δεν εξαφανίσει πολλά από αυτά.
Ήδη η Νέα Δημοκρατία αναζητά την μετά τον Μητσοτάκη ταυτότητά της και το πρόσωπο που θα αποσυνδέσει τη φθορά του σημερινού πρωθυπουργού από την πορεία της παράταξης. Το ΠΑΣΟΚ δεν συζητά απλά για τον διάδοχο του Νίκου Ανδρουλάκη, αλλά την πολιτική του ταυτότητα αφού τα ποσοστά του δεν δείχνουν πως έχει κυβερνητική προοπτική.
Αν το ΠΑΣΟΚ δεν συμμετέχει σε καμμιά κυβερνητική συνεργασία δεν έχει λόγο ύπαρξης και αν συμμετέχει προφανώς θα διασπαστεί καθώς σε κρίσιμα θέματα ήδη δεν μπορεί να διατυπώσει ενιαίες θέσεις και με τη γραμμή της ¨αυτονομίας” κρύβει το γεγονός πως δεν ξέρει πού ανήκει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύθηκε, το ΠΑΣΟΚ υποχωρεί σε ποσοστά ενός κόμματος που το πολύ-πολύ να χρησιμεύσει ως συνέταιρος μιας κυβερνητικής συμμαχίας που θα το διαλύσει, ενώ η Νέα Αριστερά συμπεριφέρεται ήδη ως εξωκοινοβουλευτική οργάνωση που ζει με κυβερνητικές αναμνήσεις.
Προφανώς δεν έχει κανένα μέλλον ούτε το “κίνημα” του Στέφανου Κασσελάκη που εμφανίζεται ως νέο, αλλά σε ιδεολογική σύγχυση και το ερώτημα είναι τι θα κάνουν πάνω από ένα εκατομμύριο ψηφοφόροι που εγκατέλειψαν τον ΣΥΡΙΖΑ.
Τα φαντάσματα των νέων κομμάτων
Το πολιτικό σκηνικό αλλάζει και από το ένα κυρίαρχο κόμμα οδηγούμαστε σε μια φάση όπου κανένα κόμμα δεν είναι κυρίαρχο -που σημαίνει ότι ο παίχτης που θα κερδίσει το παιχνίδι στο μέλλον δεν κάθεται σήμερα στο πολιτικό τραπέζι, όπως συνέβαινε πάντα σε μια χώρα με πολιτική κινητικότητα και κοινωνική ρευστότητα.
Αν την 28η Φεβρουαρίου άρχισε μια πολιτική συντέλεια, αυτή θα πρέπει να εκφραστεί πολιτικά, αλλιώς είναι σα να μην συνέβει. Τα “συστημικά” κόμματα θα μαζέψουν τα κομμάτια τους με νέους ηγέτες, τα κόμματα διαμαρτυρίας θα εξαφανιστούν και η ζωή θα συνεχιστεί με πολιτικές συμμαχίες που θα σχηματίζουν κυβερνήσεις εκφράζοντας την μειοψηφία της κοινωνίας.
Υπάρχει ωστόσο το φάντασμα ενός νέου κόμματος που πλανάται από καιρό πάνω από την πολιτική ζωή καθώς το Κίνημα των Τεμπών αναζητεί πολιτική έκφραση που δεν προσφέρουν ούτε φυσικά τα κόμματα εξουσίας, ούτε άλλα σχήματα μιας Αριστεράς που αναρωτιούνται και τα ίδια για τι υπάρχουν.
Η εποχή των “τεράτων”
Η κατάρρευση όλων των κομμάτων που βρέθηκαν στην κυβέρνηση και η πρωτοφανής αποχή στις ευρωεκλογές δημιουργούν ένα κενό που η ζωή καλείται να καλύψει καθώς όλα τα πολιτικά σχήματα είναι ληγμένα ή έχουν ημερομηνία λήξης.
Ο σεισμός έγινε την 28η Φεβρουαρίου, αλλά τα ετοιμόρροπα πολιτικά κτήρια έμειναν στη θέση τους με μικρές φθορές, ώσπου να διαπιστώσουμε πως δεν ήταν αυτός ο κύριος σεισμός αφού εξακολουθούμε να βλέπουμε τα ίδια πρόσωπα στην τηλεόραση να υπόσχονται μια αλλαγή που δεν μπορούν να κάνουν.
«Ο παλιός κόσμος πεθαίνει και ο νέος κόσμος πασχίζει να γεννηθεί. Τώρα είναι η εποχή των τεράτων» όπως έχει ειπωθεί κάποτε από τον Αντόνιο Γκράμσι. Αυτό που ζούμε σήμερα δεν είναι η εποχή των “τεράτων”, αλλά η εποχή που τα τέρατα διαβάζουν Γκράμσι.
Η Δεξιά ντύθηκε προοδευτικά, η Αριστερά πέθανε και κάποιος άλλος χρησιμοποιεί το προφίλ της, η Ακροδεξιά στη Γερμανία θεωρεί πως ο Χίτλερ ήταν… αριστερός. Τα νέα τέρατα έχουν πρώην αριστερούς επικοινωνιολόγους, η πολιτική αντικαθίσταται από την επικοινωνία και δεν έχει σημασία τι λες, αλλά τι φοράς όταν το λες.
Ο κόσμος όχι μόνο δεν ζητά, αλλά φοβάται την αλλαγή -με τη βεβαιότητα πως τα πράγματα σίγουρα θα αλλάξουν, αλλά θα γίνουν χειρότερα. Η ασφάλεια και η σταθερότητα γίνονται έτσι πολιτικά αιτήματα σε μια κοινωνία φοβισμένη που δεν εμπιστεύεται τα κόμματα, αλλά ούτε την Πυροσβεστική και την… Μετεωρολογική Υπηρεσία.
Πάνω στα ελάχιστα πανό των διαδηλώσεων ο Μητσοτάκης διάβασε το σύνθημα πως “Θέλουμε καλύτερα τρένα” και έβγαλε από το πουγκί 35 ευρώ αύξηση στον κατώτατο μισθό συν μείωση φόρων. Είναι μια κυβέρνηση που παίρνει μηνύματα ακόμα και αν δεν υπάρχουν και η αντιπολίτευση ακούει φωνές που ξεχνά όταν παίρνει την εξουσία.
Μένει τις επόμενες μέρες να δούμε αν αυτή τη συναλλαγή που προτείνει κυνικά ο Μητσοτάκης θα γίνει αποδεκτή από ένα κίνημα που θέτει για πρώτη φορά στην πολιτική ηθικά ζητήματα. Αν αυτό το κίνημα υποχωρήσει από το βαθύτερο αίτημα μιας πολιτικής αναγέννησης.
Αν αυτό συμβεί, αυτή η χώρα της μίζας και της διαφθοράς που καταπίνει τα σκάνδαλα με εξαγορά ψήφων και ξεχνά τις εξεγέρσεις όταν έρχονται τα οικονομικά πακέτα, δεν έχει κανένα μέλλον.
