Του Ιωάννη Δαμίγου
Ξέφυγαν. Καθόλου περίεργο και προσφερόμενο σε ανάδελφο λαό. Το παράλογο κάνει πρωταθλητισμό γειτονιάς, ούτε καν ερασιτεχνικών προδιαγραφών, για να συγχωρήσεις ανεπάρκεια αστοχιών. Οι υπόλοιποι όλοι έξω, συζητούν πχ για την τεχνητή νοημοσύνη και εμάς εδώ μας έχει συνεπάρει η άτεχνη ανοησία.
Οι … πολιτικοί αρχηγοί φέρονται κάποιοι ως χομπίστες προσωπικής καριέρας και άλλοι ως μισθοφόροι εντεταλμένης εργασίας. Απομονωμένοι στον δικό τους κόσμο οι μεν, με αυλές, σκοπιμότητες, με λάθος πληροφόρηση περί των κοινών, με ιδιωτική και αφιλτράριστη γνώμη και στείρο εγωισμό, τελούντες. Οι δε, αποφασισμένοι να τηρήσουν ακόμα και εξευτελιστικά τον ρόλο που τους έχουν αποδώσει, χωρίς αναστολές, χωρίς σοβαρότητα και με περίσσιο θράσος, εμφανιζόμενοι.
Χομπίστες έτοιμοι να υποχωρήσουν σε νόμο και τάξη και μισθοφόροι.ικανοί για τα ανείπωτα. Και οι δυο με προγράμματα που ποτέ δεν εφαρμόζονται, είτε από τήρηση κατεστημένων απαγορευτικών κανόνων, είτε από ασύστολη ψευδή παροχολογία προς άγρα επιπόλαιων ψήφων. Γνωρίζοντας πως απευθύνονται σε έναν λαό που αγνοεί παντελώς τα πραγματικά οικονομικά στοιχεία, προϋπολογισμούς, χρέη και δυνατότητες, όπως ακριβώς εφαρμόζει αν, τον οικογενειακό του και μόνιμα πέφτει έξω, χρεωμένος και δανειζόμενος.
Οι χομπίστες επανέρχονται ζητώντας άλλη μια ευκαιρία, υποστηρίζοντας πως τώρα γνωρίζουν, έμαθαν και με λυμένα χέρια θα αγωνισθούν για μια δίκαια κοινωνία με ευημερία για όλους. Υπερβολική υπόσχεση όπως και να την αναλύσεις, χώρια την σκληρή λιτότητα αριθμών που θα μας επιβάλλει ακόμα μια φορά η Ε.Ε. Το ακριβές θα ήταν μια υπόσχεση, για μια καλύτερη διαχείριση του δύσκολου προγράμματος που θα μας επιβληθεί, θα τη ασπαζόμουν, όχι όμως οι ανόητοι.
Οι μισθοφόροι δεν πολύ ενδιαφέρονται για ιδιαίτερες διευκρινήσεις, παρά για υπερκέρδη ή απρόσμενα κέρδη στις συγκεκριμένες οικογένειες ολιγαρχών, golden boys και μοίρασμα αναθέσεων στους ημέτερους. Οι οπαδοί που δεν διαθέτουν αυτά τα χαρακτηριστικά θα τσιμπούν ικανοποιημένοι τα ψίχουλα που θα πέφτουν από το τραπέζι στο μεγάλο φαγοπότι.
Έτσι ή κάπως έτσι, φθάσαμε στα σημερινά θέσφατα και βαδίζουμε στα αυριανά οσονούπω. με χομπίστες και μισθοφόρους ηγέτες και έναν λαό μπερδεμένο με την πραγματικότητα και το εικονικό. Δηλαδή ήτανε στραβό το κλήμα, το ‘φαγε και ο γάιδαρος.