Του Μανώλη Ροζάκη
Ας ξεκινήσουμε την κριτική, με ένα μίνιμουμ αυτοσεβασμού, αφήνοντας για λίγο στην άκρη την υποκρισία και τον κυνισμό των κάθε λογής σαλτιμπάγκων.
Γιατί είναι η ασυδοσία & η ιδιώτευση, οι λόγοι, πού συνθέτουν τον σύγχρονο καμβά και οδηγούν σε μία αντιλειτουργική κοινωνία, με αποπροσανατολισμένους πολίτες.
Υποτιμώντας βάναυσα την νοημοσύνη, καταργείται έτσι και η τελευταία ικμάδα δύναμης αυτοσυντήρησης πού μπορεί να διαθέτει μία κοινωνία. Καθώς ο μοναδικός ανθρωπολογικός τύπος ατόμου, πού αναπαράγεται και επικρατεί είναι εκείνος τού ιδιώτη.
Ενός ιδιώτη, χωρίς καμμία αναστολή. Και αυτό συμβαίνει με την αποκαθήλωση και των τελευταίων τοτέμ.
Χωρίς τοτέμ, χωρίς ταμπού.
Και όπου βγεί…
Γιατί δεν χρειάζεται η ψυχανάλυση για να επιβεβαιώσει την ναρκισσιστική γελοιότητα τής ισχύος, την οποία ζούμε καθημερινά.
Ούτε βέβαια περιμένουμε από την σημερινή πολιτική ή την επιστήμη, να μάς καταδείξουν την εμφανή αδυναμία τους στην αντιμετώπιση τής σημερινής κρίσης νοήματος τής κοινωνίας.
Έτσι λοιπόν οδηγούμαστε σε «μια κοινωνία που γίνεται όλο και πιο αδιάφορη … για την τύχη της ως κοινωνία» (Κ. Καστοριάδης).
Χωρίς τοτέμ, χωρίς ταμπού, χωρίς ταυτότητα. Από την ετερονομία στην ανομία…