Του Ιωάννη Δαμίγου
Καθώς οι επαναστάσεις έχουν γίνει πια παρελθόν, μια και ο καπιταλισμός πια έχει άλλου είδους όπλα καταστολής, που λειτουργούν κατευναστικά πολύ πριν καν δημιουργηθεί τέτοια ανάγκη, ίσως θα έπρεπε τα καταπιεσμένα και αδύναμα πλήθη, να ψάξουν κι αυτά με την σειρά τους έναν άλλο τρόπο αντίδρασης.
Φορές η πιθανή έστω προσπάθεια μιας αντίδρασης, να είναι απλή και συνάμα εύκολη, που θα χρειαζόταν όμως μια μόνο ήπια καθοδήγηση. Χωρίς ρίσκα, χωρίς κίνδυνο, χωρίς την ανάγκη της λήψης ρίσκου ευθύνης κάποιου μπροστάρη, επαναστάτη.
Έχοντας ένα όπλο τεράστιας κρούσης και άπειρης εμβέλειας, ατομικό ο καθένας και η κάθε μια, που θα μπορούσε κάτω από κατάλληλες μη ενέργειες, ναι, αλλά με κάποιον υποτυπώδη συγχρονισμό, να γίνει τρομερά επιθετικό και χωρίς απώλειες μάλιστα, χωρίς μάχες, χωρίς θύματα και κυρίως χωρίς να απωλέσει το παραμικρό σαν κόστος. Το φυσικό και δωρεάν όπλο της φύσης, όπως η παύση της αναπαραγωγής, θα είναι η τελευταία και πρώτη επιτυχής επανάσταση των λαών. Ο καπιταλισμός και ιδιαίτερα ο ξέφρενος, που επελαύνει ασταμάτητος εξανδραποδίζοντας εργάτες, λαούς, κράτη και συνασπισμούς, θα τρόμαζε κατ’ αρχήν. Χωρίς νέο αίμα και με έναν γερασμένο κατά κόρον πληθυσμό, που από ανάγκη ο κόσμος, όχι σαν επιθετικό ή και αμυντικό αν θέλεις σκοπό, αντιδρά ήδη μειούμενος.
Αν κάποιο τέτοιο σχέδιο εφαρμοστεί μαζικά, το πλήγμα που θα δεχτεί η κατανάλωση, που αυτήν σου επιβάλλουν μέσα από τα συστήματα που διαθέτουν, θα είναι καίριο. Διαθέτουν μηχανές και ειδικότερα τελευταία με την τεχνητή νοημοσύνη, έχουν λύσει πολλά από τα προβλήματα παραγωγής, που πολλαπλασιάζεται γιατί αυτό είναι το καπιταλιστικό σύστημα και μόνο έτσι καλύπτει τα ιδιαίτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει και ξεπερνά όμως με αυτή την τακτική. Κάνουν και επιλογή μεταναστών κατά καιρούς ανάλογα, υπογράφοντας συμβόλαια με υποανάπτυκτα κράτη. Οι μηχανές τους όμως δεν καταναλώνουν, ούτε και οι μετανάστες. Έχουν άμεση ανάγκη την ύπαρξη καταναλωτών, που κάτω από την καθημερινή πλύση εγκεφάλου, έχουν πειστεί και αγοράζουν επιπλέον άχρηστα προϊόντα. Άμεσα αντιληπτή η εικόνα της μη ύπαρξης αγοραστικού κοινού, πόσο μάλλον νέων, καθώς αυτοί κινούν αυτό που λέμε αγορά, παντοιοτρόπως. Έσχατη προσφυγή στην ουτοπία! Κι αυτοί πέρασαν σε ευφάνταστες λύσεις και πειραματισμούς και είχαν αποτελεσματικότητα, τέτοια που κάποτε φάνταζε αδύνατο. Άλλο δεν έχουμε στην διάθεσή μας. μια και την παιδεία ελέγχουν και εμπορεύονται κερδοφόρα.
Όχι βέβαια πως δεν θα έχουν σκεφτεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο απειλής και δεν θα έχουν σχέδιο εναλλακτικής, λόγου χάρη ακόμα και την βία μέσω νόμων και καταναγκασμού, αλίμονο. Ίσως και η παραπάνω σκέψη αντίδρασης, να μην προλάβει καν να συλληφθεί σαν ιδέα και να έχουν το “εμβόλιο”. Όμως μια τέτοια αντίδραση και σαν εκβιασμός μόνο κάτι θα απέδιδε, πέρα από την πλήρη παράδοση.