Του Ιωάννη Δαμίγου
Πόσες φορές αποδείχτηκε περίτρανα, πως ότι λάμπει δεν είναι χρυσός; Πως η λάμψη θαμπώνει και παραμορφώνει πρόσκαιρα την εικόνα, δημιουργώντας ψευδαισθήσεις. Ανάλογα βέβαια που απευθύνεται κανείς, σε ποιους θέλει να κάνει εντύπωση και ποιους να ξεγελάσει.
Για παράδειγμα οι εξερευνητές θαλασσοπόροι τυχοδιώκτες, που ταξίδευαν με πλοία κάποτε για να κατακτήσουν νέα εδάφη, άλλων ανεξερεύνητων ηπείρων, όταν συναντούσαν άκακους ιθαγενείς, κουρασμένοι από ατελείωτες σφαγές ανήμπορων αντίδρασης, κατέληγαν να τους μοιράζουν καθρεφτάκια και χρωματιστές χάντρες, προς εντυπωσιασμό και εκμετάλλευση. Έτσι με τέτοια φτηνά κόλπα, σε απονήρευτους και εκστασιασμένους από πρωτόγνωρη λάμψη ασήμαντων αντικειμένων, ανθρώπους, έκλεβαν τον πραγματικό χρυσό τους, που οι ίδιοι αγνοώντας την “πολιτισμένη” εξιδανίκευση κέρδους, αγωνίζονταν μόνο για την πολύτιμη τροφή τους, από την πλούσια φύση.
Τώρα ας επιστρέψομε από τις άλλες ηπείρους στα δικά μας μέρη, με τους δικούς μας “ιθαγενείς” αλλά σε εντελώς διαφορετική θέση από τους αποδεκατισμένους, από τα όπλα και τις αρρώστιες των πολιτισμένων μισθοφόρων κατακτητών. Στους περισσότερους, από τον γενικό πληθυσμό της Ελλάδας, που παραμένουν επιτήδεια από πονηρούς, εγκλωβισμένοι στην ανεμελιά της άγνοιας και στην ελεημοσύνη της θρησκείας, για μια καλύτερη δεύτερη ευκαιρία σε παράδεισους ζωή, που έπαθαν σχεδόν τα ίδια.
Έτσι ακριβώς, χρειάστηκαν οι άρχοντες κάποιον ηγέτη γι’ αυτούς τους μακάριους πτωχούς τω πνεύματι πολίτες. Κάποιον, που στην προδιαγραμμένη πορεία του, θα χαρακτήριζαν “χαρισματικό”, που θα ξεσήκωνε τους πτωχούς διεκδικώντας μια καλύτερη ζωή και που θα υποσχόταν κι αυτά που ακόμα δεν θα μπορούσε. Με την ίδια τακτική των τυχοδιωκτών κατακτητών, μοίρασε μοντέρνα καθρεφτάκια, σύγχρονες χρωματιστές χάντρες, μέχρι και με χρώματα “ουράνιου τόξου”. Και θαμπώθηκαν όλοι οι πτωχοί τω πνεύματι και πίστεψαν και λάτρεψαν και υπηρέτησαν ευλαβικά τον χρυσό αυτόν και γυαλιστερό ηγέτη.
Κι όταν έφτασε η στιγμή της αλήθειας, αίφνης ανακάλυψαν πως ο χαρισματικός ηγέτης, ο λαμπερός, δεν ήταν αυτόφωτος! Φωτισμένος ήταν, αλίμονο, από ετερόφωτους προβολείς, άλλων εμπόρων ενέργειας φωτός.
Και κατέβασαν οι έμποροι τον γενικό και έχασε την λάμψη την ζηλευτή ο “χαρισματικός”! Και βγήκες απ’ την παράγκα με τα καθρεφτάκια και τις χάντρες. Βλέποντας, πως με τα ψεύτικα στολίδια δεν μπορούσε να συγκρατήσει το εξαγριωμένο πλήθος, τράπηκε σε φυγή, έχοντας προκαλέσει πρώτα μεγάλο κακό.
Κλέβοντας τις “χρυσές” αυτή την φορά ελπίδες των πτωχών τω πνεύματι, εγκαταλείποντάς τους σε μεγαλύτερη φτώχεια, βορά άλλων νέων “λαμπερών” εμφανισμένων στο πολιτικό γαϊτανάκι, αλλά παλιών γνώριμων και απογαλακτισμένων συμμαθητών.
Είδαν κι απόειδαν οι έμποροι, για να τιθασεύσουν το πλήθος, που όσο και πτωχό τω πνεύματι, στριμώχτηκε στο υπέρογκο ενοίκιο, στην πτυσσόμενη ακρίβεια και σε σειρά άλλων κοινωνικών αποκλεισμών. Προκειμένου ν’ αποφύγουν τυχόν επιπλοκές, μια και μπήκαν στους πλέον πλούσιους της λίστας του Forbes, βάλθηκαν να ξαναγυαλίσουν τον σαγρέ πια ηγέτη. Αφού τον γύρισαν σε “φωτεινές” παρέες παλαιών και περασμένων στη λήθη, πάλαι ποτέ αντιπάλων, καταπονούνται σε εργασία ανακατασκευής και επανασύνδεσης των σκορπισμένων του παζλ. Και εμφανίζονται ξεχασμένοι υπασπιστές του και μιλούν για προκαλούμενο φόβο των υπολοίπων και μόνο από την σκιά του. Πως σκιάζονται από την αιώνια λάμψη του και πως τρέμουν, αλίμονο, στην επιστροφή του!
Τι άραγε έχει απομείνει, τι άλλο δεν έχει καταστραφεί, που να δικαιολογεί στο ελάχιστο απόπειρα επιστροφής; Υπάρχει ακόμα κάποια δέσμευση; Κι όπως αναφέρει ο είρωνας φιλόσοφος Emile M. Cioran
“Για να είναι κάποιος από στόφα ηγέτη, είναι απαραίτητο να έχει κάποια μορφή νοητικής διαταραχής”.