Toυ Ιωάννη Δαμίγου
Τον θάνατο τον ξέρουμε, συνηθίσαμε αλίμονο, στις εικόνες των αιματοβαμμένων νεκρών μωρών, παιδιών. Τραυματισμένα είδαμε παιδάκια, να τρέμουν απ’ το σοκ του άγνωστου και αιφνίδιου γι’ αυτά τρόμου, που δεν κατάλαβαν τι πραγματικά συνέβη, απ’ την μια στιγμή στην άλλη. Σαν παρατηρητές τα είδαμε, σαν άνθρωποι νοιώσαμε, για λίγο θέλεις, μα νοιώσαμε έστω και επιφανειακά την δυστυχία.
Δεν έφτανε όμως μόνο αυτό. Έπρεπε να σφυρηλατήσουμε με επιπλέον απάνθρωπη αναισθησία, την κυνική μας ατομική και συνολική αδιαφορία, καθώς τα social media πλημμύρισαν από φωτογραφίες αποστεωμένων πάλι παιδιών, πολλών αποστεωμένων ετοιμοθάνατων παιδιών. Που δεν μπορούν πια ούτε να κλάψουν από τον πόνο της πείνας. Και πεθαίνουν, πεθαίνουν. Και κάποιοι εορτάζουν και καλά κάνουν, ειρωνικά λες και επετειακά, λόγω τον ογδόντα χρόνων από την πρόσκαιρη νίκη των λαών επί του ναζισμού. Πρόσκαιρη ασφαλώς, αφού παιδιά σκοτώνονται από βόμβες και πεθαίνουν από πείνα, με συνεχιστές του ολέθρου και εδώ είναι η ειρωνεία, από αυτούς που είχαν υποστεί ακριβώς τα ίδια.
Θα μπορούσαμε εμείς τουλάχιστον, να προκαλέσουμε, να πρωτοστατήσουμε διάολε, απέχοντας έστω από ειδών συμμετοχές πχ την eurovision, επιτέλους. Και όχι να είμαστε απλώς ενάντια στην συμμετοχή του Ισραήλ ή να χασμουριόμαστε τάχα, όπως η περσινή αοιδός. Να βγει στην σκηνή η Κλαυδία και εκεί που θα περιμένουν όλοι να τραγουδήσει και δεν ξέρω, να χορέψει, να ανακοινώσει πως αποσύρεται διαμαρτυρόμενη, πως δεν μπορεί να τραγουδά όταν πεθαίνουν αποστεωμένα παιδάκια! Το “Τζιβαέρι” έγινε το σύμβολο αυτού που αγαπάμε περισσότερο στη ζωή μας, αυτό που θεωρούμε μοναδικό και ανεκτίμητο. Το παιδί. Αυτό τραγουδά. Όχι επανάσταση, όχι. Μα μια μαζική αποχή από χίλιες δυο ιδέες, για ένα διάστημα, όπου, όπως, επιβάλλοντας με μια απλή πράξη, την ανθρωπιά μας. Τι πρόκληση ε; Ποια πρώτα βραβεία διαγωνισμού; Εμπρός στην παγκόσμια αναγνώριση χαστούκι στην υπόλοιπη “ανθρωπότητα”; Μια πρωτοβουλία Ελλήνων, αντάξια στο έσχατο, των προγόνων μήνυμα “του ανθρώπου παιδεία” για τον άνθρωπο!
Όχι επανάσταση, μα μια υποτυπώδη αίσθηση άρνησης, μη συμμετοχής στο θάνατο μωρών, παιδιών, ενός ολόκληρου λαού προς εξαφάνιση. Μια εβδομάδα αποχής, από γιορτές και ξεφαντώματα, ακόμα από συναυλίες, από γήπεδα και ό, τι άλλο χαρούμενο και ομαδικό. Είμαστε τόσο λίγο άνθρωποι, τόσο ακροδεξιοί, δεξιοί και σοσιαλιστές; Ή είμαστε φασίστες ως αδιάφοροι; Είχα γράψει, πέρυσι τέτοιες μέρες, πως “καλούνται για ξεχώρισμα οι άνθρωποι”.
Ας ξεχωρίσουν κάποιοι ως άνθρωποι, ας είναι και λίγοι και ίσως παρασύρουν και άλλους! Δεν μπορεί να μην υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν αυτές τις αχαρακτήριστες, για τον πολιτισμό μας εικόνες και δεν σφίγγεται η ψυχή τους. Ας κάνουμε κάτι εφικτό, κάτι απλό τέλος πάντων και ότι βγει. Τουλάχιστον να γνωρίζουμε ποιοι είμαστε και να μην τρέφουμε αυταπάτες. Το βρίσκω τουλάχιστον τίμιο.
Υ.Γ. Την ώρα που τελείωνα το άρθρο, βγήκε λευκός καπνός. Και η πρώτη κουβέντα του νέου Πάπα να ήταν, η απαίτηση της εκκλησίας του, να σταματούσε τουλάχιστον την πείνα, μόνο την πείνα ε; Ουτοπία.