Του Τάκη Ψαρίδη
Αν η αρχαιολογική σκαπάνη του μέλλοντος ερευνούσε την καθημερινή μας ζωή «ανασκάβοντας» τα μίντια, θα ανακάλυπτε πως τα μόνα που ενδιέφεραν και απασχολούσαν νυχθημερόν την ελληνική κοινωνία του 2021, ήταν τα εξής:
α)Τα εκάστοτε μέτρα για την πανδημία που οι εξοργιστικές αντιφάσεις μεταξύ τους δημιουργούσαν μια ιδιαίτερη τηλεοπτική δραματουργία σε μορφή σήριαλ, με συνεχείς ανατροπές και το σασπένς μιας άγνωστης εξέλιξης. β) Μια τεράστια ποσότητα αστυνομικού δελτίου με διάφορες αχρείαστες πληροφορίες για δολοφονίες και την «μεγάλη καρδιά» της Ιωάννας που ράγιξε από το βιτριόλι. γ) Τα ελληνοτουρκικά και τα καμώματα του Σουλτάνου.
δ) Λίγες δόσεις ακρίβειας, όμως με το φίλτρο της διεθνούς κρίσης. ε)Οι καταστροφικές κλιματικές κρίσεις, που όμως αντιμετωπίζονται με επιτυχία διότι, ενώ καίγονται τα πάντα, απομένει ζωντανή η γυμνή ζωή. ζ) Τέλος θα έβλεπε να ίπταται παντού και πάνω απ’ όλα η «σέξι» μορφή ενός χαρισματικού ηγέτη που εκινείτο μεταξύ των ορίων του «γκόμενου» που γοητεύει τα πλήθη, του Μωυσή που οδηγεί την χώρα στην ανάπτυξη και στη γη της επαγγελίας και του Τσόρτσιλ που κατατροπώνει τους Τούρκους με γαλλικές φρεγάτες και πυρηνικά.
Το μόνο που απασχολούσε αυτήν την επιτελική πολιτεία προερχόταν από το εξωτερικό και ήταν οι πρόσφυγες, η κακή γειτόνισσα Τουρκία και οι διεθνείς κρίσεις, οικονομικές και κλιματικές. Δεν υπήρχε άλλος φόβος, ανασφάλεια, φτώχεια, κοινωνική δυστυχία, νεοφιλελεύθερη αναλγησία και διαφθορά, δεν είχαν καταργηθεί δικαιώματα και ελευθερίες και δεν είχε πληγεί η δημοκρατία από την ελεγχόμενη, σε βαθμό καθεστώτος, ενημέρωση.
Αν τυχόν και εμφανίζονταν κάποιο προβληματάκι, κάποια καταγγελία και διαμαρτυρία (λέμε αν) είχε καθιερωθεί ως θεσμός μια γενική και αποστομωτική απάντηση για όλους και για όλα. Για κάθε πρόβλημα, για κάθε πόνο και στεναγμό, για ανθρώπους και πράγματα, ζώα, φυτά και πετεινά του ουρανού, η απάντηση ήταν το τι έκανε ο Τσίπρας και ο συριζα όταν κυβερνούσαν τη χώρα.
Αυτή ακριβώς λοιπόν είναι η μεγάλη μιντιακή εικόνα που περικλείει όλη κι όλη τη ζωή μας, την κοινωνία μας και την ύπαρξης μας. Μια ζωή συρρικνωμένη και περιορισμένη στην κανονικότητα ενός σεναρίου που γράφεται από τους επιτελείς του Μαξίμου και στο οποίο πρωταγωνιστεί ενας σκηνοθετημένος πρωθυπουργός που συμπεριφέρεται αλαζονικά και βασιλικά, ενώ δεν πάει ούτε στην τουαλέτα αν δεν του το υπαγορεύσουν οι επικοινωνιολόγοι του και το στενό οικογενειακό του συμφέρον.
Ένα σενάριο μιας συρρικνωμένης ζωής στα μέτρα του Μαξίμου, που υπηρετείται με αμοιβές εκατομμυρίων από την πιο άθλια μεταπολιτευτικά «δημοσιογραφία», η οποία φροντίζει ανελλιπώς η πληροφορία να εμποδίζει την σκέψη και η εντύπωση να αντιστρέφει την πραγματικότητα, ώστε οι «δημοσκοπήσεις» να διαπιστώνουν την «μεγάλη διαφορά» με την οποία προηγείται ο «ηγέτης» και την απαξία και συντριβή της αντιπολίτευσης και κάθε διαφορετικής φωνής.
Αυτή λοιπόν η πολιτεία που το μιντιακό σενάριο την παρουσιάζει ως σύγχρονη ευρωπαϊκή δημοκρατία, τώρα με την κατάργηση των μέτρων για την πανδημία, επιστρέφει θριαμβευτικά στην κανονικότητα. Μια κανονικότητα που πλέον, στην καθιερωμένη της επικαιρότητα, περιλαμβάνει και τον απλό αριθμό των 300 νεκρών την βδομάδα, γεγονός που έχει γίνει αποδεκτό ως φυσικό και θεμιτό. Μια κανονικότητα δηλαδή, που μας κάνει να χαιρόμαστε και να ευγνωμονούμε τον «ηγέτη» μας για την επάνοδο μας στην πραγματικότητα που μισούσαμε και έγινε ακόμα χειρότερη..